Morgunblaðið - 25.06.2004, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 2004 33
RARIK-maður sem lét sér annt um
hag fyrirtækisins. Æsingur, hávaði
og sýndarmennska voru eitur í hans
beinum.
Hann var ákaflega vel gerður
maður, sterkur persónuleiki með
góða og þægilega nærveru og næmt
skopskyn, ekki byggt á tillærðum
bröndurum heldur hárfínni íróníu
svo ikti í mönnum.
Fyrir nokkrum árum hóf Þor-
steinn ásamt öðrum baráttu fyrir
minjavernd hjá RARIK. Það frum-
kvæði hefur þegar skilað miklum
árangri og verður sjálfsagt enn bet-
ur metið þegar fram líða stundir.
Þótt ekki færi hann fram með há-
vaða og látum átti hann, að öðrum
ólöstuðum, stærstan hlut að því að
rífa þau mál áfram. Hann hafði
djúpa tilfinningu fyrir því að sagan
skiptir máli og að vernda og hlúa að
gömlum hlutum og minningum er
menningarstarfsemi en ekki sér-
viska. Á þessu sviði verða seint
verklok, en minningu hans væri
sómi sýndur með eflingu þessa
starfs.
Þrátt fyrir alla erfiðleikana hélt
Þorsteinn alltaf reisn sinni og ljúf-
mannlegri framkomu. Hans verður
sárt saknað á vinnustað, en minn-
ingin mun lifa um góðan dreng.
Kvöldar á himni, kvöldar í trjám,
kyrrðin stígur upp af vötnunum,
læðist í spor mín gegnum rökkrið
sveipuð léttri drifhvítri slæðu,
tekur mig við hönd sér, hvíslar
máli laufs máli gáru við strönd
og löngu kulnaðs náttbóls á heiði:
ég er bið þín og leit, ég er laun
þeirrar leitar og þrár, ég er komin.
(Snorri Hjartarson.)
Við, samstarfsfólkið hjá RARIK,
vottum aðstandendum dýpstu sam-
úð okkar.
Guðmundur Guðmundsson.
Við kveðjum í dag góðan sam-
starfsmann og vin til margra ára,
sem fallinn er frá langt fyrir aldur
fram. Við starfsmenn Rafmagns-
veitna ríkisins áttum því láni að
fagna að hafa Þorstein Árnason í
okkar hópi í rúma þrjá áratugi. Auk
þess að vera traustur starfsmaður,
vandvirkur og ósérhlífinn var Þor-
steinn einstaklega vandaður maður
og hjartahlýr. Þorsteinn hóf störf
hjá Rafmagnsveitunum á árinu
1973. Hann starfaði lengst af á Suð-
urlandi og gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir fyrirtækið, auk
þess að vera virkur hvatamaður í
öllu félagsstarfi meðal starfsmanna.
Það var áberandi hve fumlaust og
yfirvegað allt hans starf virtist og
hve góður andi ríkti þar sem Þor-
steinn kom að verkum. Þegar alvar-
leg veikindi steðjuðu að í fjölskyld-
unni fluttist Þorsteinn til
Reykjavíkur og starfaði á skrif-
stofum fyrirtækisins þar síðustu ár-
in. Æðruleysi einkenndi alla fram-
komu hans. Jafnvel eftir að í ljós
kom fyrir um fjórum árum að hann
þurfti sjálfur að takast á við illvígan
sjúkdóm tók hann því með sama
æðruleysinu. Nú þegar við kveðjum
Þorstein Árnason hinstu kveðju get
ég ekki annað en þakkað. Þakkað
fyrir hönd Rafmagnsveitna ríkisins
fyrir það traust og trúnað sem hann
sýndi starfi sínu og samstarfsmönn-
um. Þakkað fyrir hönd starfsmanna
fyrir að hafa fengið að kynnast og
starfa með jafn heilsteyptum manni
og Þorsteini Árnasyni. Þakkað fyrir
þá vináttu og alúð sem hann sýndi í
öllum sínum samskiptum, bæði
gagnvart samstarfsmönnum og við-
skiptavinum. Rafmagnsveitur ríkis-
ins hafa misst góðan dreng. Fyrir
þeirra hönd votta ég fjölskyldu Þor-
steins okkar dýpstu samúð. Blessuð
sé minning Þorsteins Árnasonar.
Fyrir hönd Rafmagnsveitna rík-
isins,
Tryggvi Þ. Haraldsson.
Í dag, 25. júní, fer fram útför
Þorsteins Árnasonar, félaga okkar
hjá RARIK. Þorsteinn lést fyrir
aldur fram, aðeins 54 ára, eftir erfið
veikindi. Samstarfsfólkið mun ætíð
minnast hans fyrir prúðmennsku,
glaðværð og óbilandi kjark í erf-
iðum veikindum. Bjartsýni hans og
kjarkur varð til þess að andlát hans
kom okkur í opna skjöldu, þrátt fyr-
ir að við vissum hversu alvarleg
veikindin voru. Þorsteinn starfaði
hjá RARIK í um þrjá áratugi,
lengst af á Hvolsvelli en frá miðju
ári 1997 á aðalskrifstofu RARIK í
Reykjavík. Hann tók ávallt virkan
þátt í félagslífi og starfi RAF,
starfsmannafélags RARIK. Hans
verður lengi saknað.
Við færum Dórotheu, börnum og
öðrum ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur.
Starfsmannafélagið RAF-
Reykjavík.
Við ýmsir félagar í MS-félagi Ís-
lands kynntumst Þorsteini fyrst
haustið 1992.
Þá var kallað saman til fundar
yngri félagsmanna, til að skoða
hvernig við gætum haft gagn og
gaman af samfundum.
Þangað komu ýmsir af Reykja-
víkursvæðinu, en Þorsteinn og
Dolla létu sig ekki muna um það að
koma alla leið frá Hvolsvelli. Þau
mættu fús á þá fundi og samkundur
sem við efndum til og sögðust glöð
yfir að geta spjallað við annað fólk í
svipuðum sporum, að glíma við
þennan leiða sjúkdóm.
Það vakti strax athygli okkar
hvað Þorsteinn var virkur og ljúfur
í samskiptum og auðfundin sam-
staða þeirra hjóna.
Þau fluttu svo í bæinn til að vera
nær þeirri þjónustu sem hún gat
notið hjá félaginu okkar.
Þorsteinn fylgdist með starfsem-
inni og lagði fúslega lið ef til hans
var leitað um að styðja góð málefni.
Nú síðast tók hann sæti í stjórn
Dagvistar og endurhæfingar félags-
ins.
Það hefur verið sárt að fylgjast
með því hvað álagið á fjölskylduna
hefur verið mikið, einkum nú síð-
ustu árin eftir að Þorsteinn mátti
sjálfur fara að glíma við sinn alvar-
lega sjúkdóm.
Við samhryggjumst félaga okkar
Dórótheu og börnum þeirra Þor-
steins við fráfall hans. Það er sárt
að sjá á eftir góðum dreng sem átti
miklu ólokið í lífinu.
Innilegar samúðarkveðjur frá fé-
lögum og vinum sem sáu og mátu
mikils hver maður Þorsteinn var.
Hafdís Hannesdóttir.
Leiðir okkar Þorsteins lágu fyrst
saman fyrir 27 árum síðan þegar ég
hóf störf hjá RARIK. Svo vildi til að
mér bauðst að starfa á Hvolsvelli
um hríð í því augnamiði að kynnast
starfsemi RARIK á vettvangi. Þar
var vinnuflokkur og auk þess raf-
magnseftirlitsmaðurinn Þorsteinn
Árnason. Næstu mánuði störfuðum
við Þorsteinn saman og ég naut
leiðsagnar hans sem þá hafði starf-
að nokkur ár hjá fyrirtækinu. Sam-
skipti okkar voru mér ánægjuleg
frá fyrsta degi til hins síðasta. Ég
kynntist fjölskyldunni, eiginkon-
unni Dórótheu Antonsdóttur og
ungum börnum þeirra um það leyti
sem þau voru að byggja sér mynd-
arlegt hús á Hvolsvelli. Þar bjuggu
þau þar til þau fluttu til Reykjavík-
ur fyrir tæpum áratug vegna alvar-
legra veikinda Dórótheu sem þá var
bundin við hjólastól. Kynni okkar
Þorsteins endunýjuðust þegar hann
hóf störf með mér í Reykjavík. Þor-
steinn var mörgum kostum búinn,
myndarlegur, vel gefinn og sérstakt
prúðmenni í öllum samskiptum. Al-
úð hans við eiginkonuna í veikind-
um hennar vakti líka aðdáun
margra. Því varð það mörgum vina
hans mikið reiðarslag er hann
greindist með krabbamein fyrir
fáum árum, fannst sem nóg væri á
einn mann lagt. Þrátt fyrir þetta
mótlæti hélt Þorsteinn glaðværð
sinni og kjarki og það var okkur
vinnufélögum hans gleðiefni þegar
sigur virtist unninn við hinn illvíga
sjúkdóm. Sú gleði reyndist því mið-
ur skammvinn og nú er Þorsteinn
allur. Bestu þakkir, Þorsteinn, fyrir
það fordæmi sem þú hefur sýnt og
það veganesti sem þú hefur gefið
okkur samferðamönnum þínum. Ég
votta Dórótheu, börnum þeirra
hjóna og öllum vandamönnum mína
innilegustu samúð.
Stefán Arngrímsson.
✝ Guðmundur A.Guðmundsson
fæddist 27. febrúar
1943. Hann lést 10.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jó-
hanna Gunnarsdótt-
ir, verkakona í
Reykjavík, f. 12. maí
1901, d. 24. janúar
1986, og Guðmundur
Júníus Jónsson, skip-
stjóri á Akranesi, f.
29. júní 1906, d. 22.
ágúst 1972. Hálf-
systkini Guðmundar
samfeðra eru: Sævar
Guðmundsson, f. 2. janúar 1932,
búsettur á Akranesi; Ingibjörg
Guðmundsdóttir, f. 4. september
1933, búsett í Þorlákshöfn; Kol-
brún Guðmundsdóttir, f. 11. októ-
ber 1935, d. 18. janúar 2004; Ás-
grímur Þór Guðmundsson, f. 11.
ágúst 1940, búsettur í Þorláks-
höfn; Barði Erling Guðmundsson,
f. 20. nóvember 1944, d. 17. mars
1993; Jónína Guðmundsdóttir, f.
26. september 1946, búsett á
Akranesi.
Guðmundur fæddist á Hverfis-
götu 92 í Reykjavík og hann og
móðir hans bjuggu
saman alla tíð í
Reykjavík, lengst af
á Hraunteigi 18.
Guðmundur byrj-
aði ungur að vinna
hjá Ölgerðinni Sani-
tas og um tvítugt
varð hann bílstjóri á
ölbílum hjá fyrirtæk-
inu og starfaði þar
sem slíkur í rúmlega
30 ár. Síðan starfaði
hann hjá kexverk-
smiðjunni Fróni í
nokkur ár uns hann
veiktist alvarlega
1996. Í kjölfar veikindanna flutti
Guðmundur í íbúð í Sjálfsbjargar-
húsinu í Hátúni 12 í Reykjavík.
Guðmundur bjó um tíma með
Þuríði Sigurjónsdóttur og eignuð-
ust þau dótturina Jóhönnu, en
Þuríður lést þegar Jóhanna var
aðeins nokkurra mánaða gömul.
Jóhönnu var þá komið í fóstur og
síðan ættleidd. Seinna bjó Guð-
mundur með Guðrúnu Axelsdótt-
ur í nokkur ár.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Amma mín og Jóhanna móðir Bóa
voru einstakar vinkonur og deildu
saman gleði sorg og erfiðleikum. Bói
var einkasonur Jóhönnu og hún alla
tíð einstæð móðir og verkakona sem
ekki hafði mikið milli handanna. Þau
mæðgin bjuggu síðan saman allt til
andláts Jóhönnu að undanskildum
tveim síðustu árum sem hún lifði, en
þá var hún á Elliheimilinu Grund.
Jóhanna móðir Bóa og amma mín
voru ekki bara góðar vinkonur heldur
á margan hátt eins og systur því hvor
um sig leit á og umgengst fjölskyldu
hinnar eins og náinn ættingja. Þann-
ig kynntist maður Bóa sem frænda
og síðar traustum, tryggum og góð-
um vini. Jóhanna og Bói voru alltaf á
aðfangadagskvöld í mat hjá ömmu.
Bói hóf ungur að starfa hjá Ölgerð-
inni Sanitas og um 20 ára aldur var
hann orðinn fastur bílstjóri á ölbif-
reiðum fyrirtækisins þar starfaði
hann svo í rúm 30 ár. Bói var feiminn
og hlédrægur þegar hann var að
kynnast fólki og háði honum nokkuð
að hann átti til að stama, en þegar
hann hafði kynnst fólki hvarf stamið
og feimnin.
Bói var einstaklega ætt- og vina-
rækinn, var duglegur að heimsækja
vini sína og kunningja. Sérstaklega
sá ég og fann það persónulega þegar
ég þurfti að liggja á sjúkrahúsi hvort
sem það var til lengri eða skemmri
tíma því fáir eða engir voru eins dug-
legir að líta til manns og Bói. Þá oft-
ast með nýjustu fréttir af vinum og
fjölskyldu. Einnig með sína sýn á það
sem var efst á baugi og að gerast í
þjóðfélaginu. Sýn hans var þannig að
hann hafði húmor og oft dýpri skiln-
ing á þeim málum en mann óraði fyr-
ir. Bói gat sett þau í búning kímni og
glettni þótt alvara væri undir og
þannig var umræðan oft fjörugri og
skemmtilegri fyrir bragðið. Bói var
dulur um eigin tilfinningar og flíkaði
þeim ekki mikið, en þegar að var gætt
var viðkvæm sál sem tók hluti nærri
sér eins og að geta ekki alið sjálfur
upp dóttur sína. Hann faldi slíkt með
þögn eða beita fyrir sig kaldlyndis
húmor. Fyrir tæpum tíu árum veikt-
ist Bói og fékk slæma heilablæðingu
sem olli því að hann lamaðist í vinstri
hluta líkamans. Hann komst frá þeim
veikindum en mikið fatlaður og af
miklu æðruleysi og dugnaði hélt hann
áfram lífinu við þær aðstæður. Hann
lét fátt hindra sig í því sem hann vildi
og langaði til að gera og gaman var að
sjá hann á rauða fjórhjólinu fara
borgina fram og til baka eftir því
hvert leið hans lá hverju sinni.
Mjög snemma tók hann að sér það
hlutverk að keyra ömmu mína í
messu í Dómkirkjunni á páskadag.
Það hlutverk rækti hann með
ómældri ánægju og skyldurækni.
Amma gat allaf gengið að því sem
vísu að góðan tíma fyrir páskamess-
una mætti Bói í kaffi keyrði hana í
messuna og síðan heim aftur eða
hvert sem hún vildi fara að messu
lokinni. Eitt sinn er ömmu farið að
lengja eftir Bóa og fær þær fréttir að
hann hafi verið að skemmta sér
kvöldið áður. Hún var því farin að
huga að því hvernig hún kæmist til
messu. Í því birtist Bói í leigubíl og
sagði: Hélstu að ég mundi ekki sjá
um að þú fengir Guðsorð á þessum
páskum? Mörg orð mætti nota og
marga lýsingu til að minnast Bóa, en
þetta lýsir best hverja persónu hann
hafði að geyma. Við afkomendur og
fjölskylda Jóhönnu Jónhannesdóttur
þökkum þér samferðina og vitum að
nú hittirðu fyrir nöfnurnar og vinkon-
urnar móður þína og Jóhönnu ömmu
og þá verður glatt á hjalla og um
margt að ræða.
Hvíl þú í friði.
Arnór Pétursson.
GUÐMUNDUR A.
GUÐMUNDSSON
✝ Finnbogi Júl-íusson fæddist á
Gilsstöðum í Vatns-
dal í A-Hún. 23. maí
1911. Hann lést á
Dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Grund
18. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Júlíus S. Jónsson, f.
3. maí 1886 á Borð-
eyri í Strand., d. 22.
september 1959,
bóndi í Hólkoti í
Vatnsdal, síðar
verkamaður í
Reykjavík, og kona
hans Helga Björnsdóttir, f. 1. júlí
1890 í Holti í A-Hún., d. 12. júlí
1972, húsmóðir í Hólkoti og í
Reykjavík. Finnbogi var elstur
fjögurra barna þeirra, hin eru;
Magnús, f. 10. apríl 1913, d. 24.
ágúst 1944, Guðrún, f. 22. febrúar
1917, d. 24. september 1981, og
Kópavogi ásamt félögum sínum.
Finnbogi bjó lengst af hjá for-
eldrum sínum, eftir lát þeirra með
systur sinni, Guðrúnu, og syni
hennar, Magnúsi.
Árið 1988 hóf Finnbogi sambúð
með Svövu Sveinsdóttur, f. 17.
febrúar 1917, en hún lést 31. des-
ember 1993. Vorið 1995 fluttist
hann á Dvalar- og hjúkrunarheim-
ilið Grund.
Finnbogi tók þátt í ýmsum fé-
lagsstörfum, fyrst í Ungmenna-
félagi Víðidals, IOGT, stúkunni
Einingunni og vann við útbreiðslu
barnablaðsins Æskunnar. Finn-
bogi var einn af stofnendum Hún-
vetningafélagsins í Reykjavík, og
einn af frumkvöðlum um stofnun
Þórdísarlundar í Vatnsdalshólum.
Hann var einnig formaður og í
seinni tíð heiðursfélagi í Húnvetn-
ingafélaginu. Finnbogi var einnig í
stjórn Félags blikksmiða og virkur
í ýmsum hagsmunafélögum. Hann
hafði mikinn áhuga á verkalýðs-
baráttu og stjórnmálum og var fé-
lagi í Alþýðubandalaginu.
Finnbogi verður kvaddur frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ingibjörg, f. 13. ágúst
1919.
Finnbogi var alinn
upp á heimili foreldra
sinna, þar til þau
hættu búskap. Um
fermingu fluttist hann
að Miðhópi í V-Hún.,
til móðursystur sinnar
Þórunnar Björnsdótt-
ur og manns hennar
Björns Þorsteinssonar
og varð það hans ann-
að heimili. Finnbogi
útskrifaðist frá
Bændaskólanum á
Hvanneyri sem bú-
fræðingur og starfaði m.a. í Garð-
yrkjuskólanum á Reykjum í Ölfusi,
á Reykjum í Mosfellssveit, við bú-
skap á Vífilsstöðum og á Bessa-
stöðum hjá Sveini Björnssyni for-
seta. Árið 1944 hóf hann nám í
blikksmíði og að námi loknu stofn-
aði hann Blikksmiðjuna Vog í
Látinn er Finnbogi Júlíusson á
94. aldursári, félagi okkar til 60
ára innan Góðtemplarareglunnar.
Hann hafði átt við erfiða vanheislu
að stríða um árabil. Finnbogi, eins
og hann var venjulega nefndur í
okkar hópi, var ákaflega vandaður,
traustur og ljúfur félagi. Hann var
félagslega sinnaður maður sem
vildi gott og réttlátt þjóðfélag.
Hann var óspar á að fórna tíma
sínum og kröftun á því sviði með
þátttöku í verkalýðsstarfi fyrir
stétt sína, fyrir átthagana, sem
hann bar hlýjan hug til, en hann
var um skeið formaður Húnvetn-
ingafélagsins, auk þess sem hann
lagði bindindisstarfinu lið sitt og
góðan styrk.
Skömmu fyrir miðja síðustu öld
gerðist Finnbogi félagi bæði í st.
Einingunni og í barnast. Æskunni
og varð virkur liðsmaður þar, m.a.
sem gjaldkeri Æskunnar lengi. Þá
vann Finnbogi mikið fyrir barna-
blaðið Æskuna um skeið, m.a. við
söfnun áskrifenda svo eftir því var
tekið hversu vel þar tókst til á sín-
um tíma. Þannig sýndi Finnbogi í
hvívetna velvilja sinn og stuðning í
baráttunni fyrir betra þjóðfélagi.
Finnbogi var gerður heiðursfélagi
bæði hjá Æskunni og Einingunni í
þakklætisskyni fyrir sitt góða starf
og fórnfýsi.
Við fráfall Finnboga hverfur af
sjónarsviðinu sérstaklega minnis-
stæður og góður félagi. Við gömlu
félagar hans í Einingunni og Bind-
indissamtökunum IOGT sendum
hlýjan hug og þakklæti á kveðju-
stund fyrir ljúfa og góða samfylgd.
Blessuð sé minning Björns Finn-
boga Júlíussonar.
Einar Hannesson.
FINNBOGI
JÚLÍUSSON