Morgunblaðið - 09.07.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 2004 35
✝ Bergþóra Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 21.
apríl 1919. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
miðvikudaginn 30.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Jónsson
járnsmíðameistari, f.
29. mars 1871, d. 18.
apríl 1926, og Hall-
dóra Hildibrands-
dóttir húsfreyja, f.
17. ágúst 1881, d. 9.
nóvember 1933.
Bergþóra var næst-
yngst systkina sinna. Eftirlifandi
er Regína, f. 7. júlí 1914. Látin
eru Sigríður Ásthildur, Clara
Jóna, Móeiður Margrét, Heiðveig,
Guðleif, María Andrea, Selma,
Ragnheiður, Guðmundur, Bryn-
hildur Dóra, Birgir og hálfsyst-
irin Hrefna.
Hinn 17. október 1953 giftist
Bergþóra Jóni Eiríkssyni, lög-
fræðingi og skattstjóra í Vest-
mannaeyjum, síðar skattstjóra í
Vesturlandsumdæmi. Fyrri kona
Jóns var Anna Guðrún Jónsdóttir
húsfreyja, f. 29. júlí 1909, d. 11.
janúar 1952, og áttu þau eina
dóttur, Þorbjörgu, hjúkrunar-
fræðing og kennara, f. 22. júní
1942. Seinni eiginmaður Þor-
bjargar er Símon Ólason lögfræð-
ingur, f. 1951. Börn Þorbjargar
af fyrra hjónabandi eru Anna
Guðrún, Ragnar og Kristinn
Nikulás Edvardsbörn.
Börn þeirra Bergþóru og Jóns
eru: 1) Sigríður, viðskiptafræð-
ingur, f. 5. febrúar 1954. Eigin-
maður hennar er Björn Lárusson,
fv. kaupmaður, f. 1945, og eiga
þau tvær dætur, Júlíönu og Ragn-
heiði. Fyrir átti Sigríður Berg-
þóru Sigurðardótt-
ur, BA í sálfræði, f.
22. mars 1973, og
ólst hún upp fyrstu
árin heima hjá
ömmu sinni og afa.
Hennar maður er
Róbert Reynisson
framkvæmdastjóri
og þeirra dætur eru
Sigríður Birna og
Halldóra. 2) Hall-
dóra bókasafnsfræð-
ingur, f. 27. október
1955. Eiginmaður
hennar er Valent-
ínus Ólason, hafnar-
vörður, f. 1954, og eiga þau þrjú
börn, Jón, Gíslínu Ernu og Stef-
án. Gíslína Erna hjúkrunarfræð-
ingur er í sambúð með Hallgrími
Guðmundssyni. Þeirra dætur eru
Bergþóra Hrönn og Gyða Kol-
brún. 3) Guðjón, verkfræðingur,
f. 7. september 1957. Eiginkona
hans er Sigurlaug Vilhelmsdóttir,
f. 1960, og eiga þau fjóra syni,
Vilhelm, Kristján, Þór og Jón
Friðrik. 4) Eiríkur, viðskipta-
fræðingur, f. 27. maí 1959. Eig-
inkona hans er Sigrún Ragna
Ólafsdóttir, viðskiptafræðingur
og endurskoðandi, f. 1963, og
eiga þau tvo syni, Kristján Óla og
Árna Birgi.
Bergþóra lærði teikningu hjá
Stefáni Eiríkssyni myndskera.
Síðar sótti hún námskeið í fata-
saumi og starfaði og veitti for-
stöðu í þeirri iðn í nokkur ár. Eft-
ir það var hún húsmóðir, fyrst í
Vestmannaeyjum og síðar á
Akranesi. Bergþóra starfaði í
Oddfellow-reglunni á Akranesi í
mörg ár.
Útför Bergþóru verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Góð kona, móðir mín, er látin.
Undanfarin ár voru henni erfið og
hún hafði lengi þráð að fá hvíldina.
Því vil ég trúa því að hún hafi ver-
ið henni kærkomin.
En nú þegar löngu sjúkdóms-
stríði er lokið streyma að minn-
ingabrot um þá konu sem hún var.
Ég minnist iðjusamrar konu sem
sjaldan féll verk úr hendi. Móðir
mín létt í spori á fleygiferð upp og
niður tröppurnar á Vesturgötunni,
alltaf nóg að gera. Hún var með
afbrigðum verklagin, saumaði
lengi allt til heimilisins hvort sem
það voru ballkjólar á okkur syst-
urnar, náttföt á ungviðið eða rúm-
föt úr heilu ströngunum. Öll henn-
ar verk voru vel unnin og aldrei
staðið upp frá hálfkláruðu verki.
Móðir mín var hrifnæm kona
sem hreifst af fegurð í öllum sín-
um myndum. Oft gleymdi hún sér
yfir fallegu sólarlagi, útsýninu út á
sjóinn eða stjörnubjörtum himni.
Þessum hlutum gaf hún ætíð sinn
tíma þó annir væru miklar.
Þá skipaði tónlistin líka stóran
sess í lífi hennar, bæði hafði hún
yndi af að hlýða á klassíska tónlist
og sjálf hafði hún afar fallega
söngrödd. Enda ómaði oft heimilið
af söng hennar.
Einnig rifjast upp glaðar stundir
þegar systur hennar komu upp á
Akranes í heimsókn. Þá fylltist
húsið af háværu skvaldri og oft
var lagið tekið. Þetta voru hátíð-
isdagar, en móðir mín var sú eina
af þessum stóra systkinahóp, sem
átti heima utan höfuðborgarsvæð-
isins. Man ég hvað okkur systk-
inunum þótti gaman að þessum
heimsóknum enda þær systur kát-
ar og lífsglaðar og höfðu ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Að lokum vil ég minnast hins
ástkæra sambands sem hún og
faðir minn áttu, þessi sérstaki
samhljómur sem ætíð ríkti á milli
þeirra og aldrei bar skugga á.
Allar þessar minningar eru kær-
ar og þær muna halda áfram að
auðga líf mitt og gefa því merk-
ingu. Blessuð sé minning góðrar
konu.
Sigríður Jónsdóttir.
Bergþóra, stjúpmóðir mín og
vinkona, er látin eftir langvinn
veikindi. Hún kom inn í líf mitt
þegar hún giftist föður mínum,
sem þá var ekkill og með mig hálf-
stálpaðan stelpukrakka á framfæri
sínu. Ekki var ég ýkja hrifin af
þessum ráðahag í fyrstu og vænt-
anlega fann stjúpmóðir mín það.
Þetta var erfið staða fyrir unga
konu og oft varð mér hugsað til
þessara fyrstu kynna okkar og
dáðist að hvernig hún tók á mál-
unum og yfirvann mótþróa minn á
sinn einlæga hátt.
Margs er að minnast frá þessum
árum okkar í Vestmannaeyjum.
Finnst mér þegar ég lít til baka að
það hafi verið mikið sólskin í lífi
okkar allra.
Heimilisbragurinn á Heimagötu
breyttist eftir komu Bergþóru.
Heimilisstörf voru ekki sterkasta
hlið okkar feðginanna. Hún tók á
málum af festu og bjó okkur ynd-
islegt heimili og sýndi mér fram á
hversu ánægjulegt er að taka þátt
í að móta umhverfi sitt og er ég
henni ævinlega þakklát fyrir. Útlit
heimilisins tók ekki bara stakka-
skiptum og má með sanni segja að
með glaðværð sinni hafi hún komið
með sólskinið inn á litla heimilið
okkar.
Bergþóra var yngst í stórum
systkinahópi. Mér eru minnisstæð-
ar heimsóknir systranna og barna
þeirra á heimilið. Þá var mikið
skrafað og hlegið, því óhætt er að
segja að hópurinn var afar glað-
vær og skemmtilegur.
Bergþóru var margt til lista lagt
og hefði hún sjálfsagt getað náð
langt á listabrautinni, en hún kaus
að tileinka heimilinu krafta sína
framar öðru. Mér er minnisstætt
þegar ég heyrði hana syngja með
sinni háu sópranrödd við píanó-
undirleik pabba. Ég taldi fullvíst
að hún væri óperusöngkona, en
þegar ég spurði, hló hún og sagð-
ist bara syngja að gamni sínu. Hún
var einnig frábær teiknari og undi
ég löngum við að skoða myndirnar
hennar. Sköpunargáfa Bergþóru
fékk útrás við að skapa heimilinu
fallegt yfirbragð m.a. var hún
listasaumakona. Í Eyjum stækkaði
fjölskyldan, en Bergþóra og faðir
minn eignuðust fjögur mannvæn-
leg börn. Hún bar hag barna sinna
mjög fyrir brjósti og var ég þar
engin undantekning, hún hvatti
okkur til náms og studdi okkur í
hvívetna. Mér hefur orðið tíðrætt
um árin okkar í Eyjum enda minn-
ingarnar flestar þaðan. Þegar við
fluttum úr Eyjum sitt til hvors
staðar minnkaði samgangurinn en
alltaf var jafngott að heimsækja
þau, heimilisbragurinn sá sami og
var. Það var alltaf eins og að koma
heim.
Við fráfall Bergþóru er mér efst
í huga þakklæti til góðrar mann-
eskju.
Blessuð sé minning hennar.
Þorbjörg Jónsdóttir.
Í dag kveðjum við tengdarmóð-
ur mína sem nú hefur fengið hvíld-
ina. Þegar ég ung að árum kem
inn í fjölskylduna á Vesturgötu
165 þá fann ég strax að tengda-
móðir mín bar sterkar taugar til
Reykjavíkur enda fædd þar og
uppalin. Hún missir foreldra sína
ung að árum og er alin upp af
systrum sínum í Hildibrandshúsi í
Garðastræti 13. Þaðan á hún góðar
æskuminningar enda ófáar sög-
urnar sem hún sagði frá æskuár-
um sínum. Þessar sögur eru í mín-
um huga mikill fjársjóður og
höfum við, ég og Guðjón maðurinn
minn, reynt að varðveita þær og
sagt sonum okkar þessar sögur af
ömmu þeirra. Í hvert sinn sem við
göngum niður Fischersund þá
minnast þeir ömmu sinnar og sjá
hana fyrir sér rennandi á sleða
niður brekkuna og segja með
stolti. „Hér hefur amma leikið sér
þegar hún var ung.“
Í samvistum við þau hjón ber
hæst laxveiðiferðirnar sem farnar
voru á hverju sumri. Og þessari
hefð höfum við börn, tengdabörn
og barnabörn viðhaldið. Minningin
um þau hjón í þessum veiðiferðum
er ljúf. Jón við árbakkann miðl-
andi af reynslu sinni til yngri
veiðimanna. Bergþóru með hafra-
kexið og kringlurnar gómsætu. Og
þegar setið var við árbakkann þá
fann maður hversu næmt auga hún
hafði fyrir fegurð náttúrunnar og
blómanna enda var Bergþóra afar
listræn og teiknaði mikið af mynd-
um á sínum yngri árum. Hún
kunni svo vel að njóta líðandi
stundar og naut þess að vera úti í
nátturunni með fjölskyldu sinni.
Ég minnist Bergþóru sem glað-
værrar og hláturmildrar konu sem
fyrst og fremst helgaði líf sitt eig-
inmanni og börnum og í uppeldi
barna sinna lagði hún ríka áherslu
á menntun, dugnað og heiðarleika.
Það var Bergþóru afar þung-
bært að missa ástvin sinn og besta
vin því saman höfðu þau átt ham-
ingjuríkt líf, og alla tíð mjög ást-
fangin hvort af öðru og samband
þeirra fallegt og innilegt.
Síðustu æviár sín hefur Berg-
þóra dvalið á Sjúkrahúsi Akraness.
Þar hefur hún notið einstakrar
umönnunar starfsfólks E-deildar
sem með alúð og virðingu hefur
annast hana og það ber að þakka
innilega. Blessuð sé minning henn-
ar.
Sigurlaug Vilhelmsdóttir.
Í dag kveð ég kæra tengdamóð-
ur mína, Bergþóru Guðjónsdóttur,
sem látin er á 86. aldursári. Ég
minnist Bergþóru sem skemmti-
legrar konu sem hafði ákveðnar
skoðanir sem hún lá ekki á. Hún
var heimskona, hafði gaman af því
að ferðast og unni tónlist. Hún var
mjög smekkleg og umhugað að
vera vel til fara og fengum við
óspart að njóta hróssins frá henni
þegar henni fannst okkur hinum
hafa tekist vel til í þessum efnum.
Hún var mikil húsmóðir eins og
heimili hennar og Jóns bar vitni.
Hún hélt vel utan um og studdi
fjölskyldu sína á meðan hún hafði
heilsu til, en síðastliðin sjö ár átti
hún við erfið veikindi að stríða.
Henni var mjög umhugað um að
börnin gengu menntaveginn sem
þau og gerðu öll.
Það var ávallt gott að heim-
sækja Bergþóru og Jón tengda-
föður minn og vel tekið á móti
okkur. Þær eru minnisstæðar
stundirnar sem stórfjölskyldan átti
saman og þá ekki síst veiðiferð-
irnar sem voru fastur þáttur í til-
veru okkar á hverju sumri. Það er
leitt að yngsta kynslóðin í fjöl-
skyldunni og þar með taldir synir
okkar Eiríks, áttu ekki kost á að
kynnast ömmu sinni og njóta sam-
vista við hana þegar hún hafði
fulla heilsu en sumum hlutum
fáum við ekki ráðið í þessu jarð-
ríki. Við sem nú tilheyrum elstu
kynslóð í fjölskyldunni verðum að
reyna að miðla til þeirra sem yngri
eru af því sem við lærðum af þeim
sem farnir eru.
Bergþóra átti síðustu árin heim-
ili á Sjúkrahúsi Akraness þar sem
hún naut góðrar umönnunar og
hlýju. Þangað var gott að heim-
sækja hana og ávallt vel tekið á
móti okkur.
Ég kveð tengdamóður mína með
virðingu og bið henni og okkur öll-
um blessunar Guðs.
Sigrún Ragna Ólafsdóttir.
Nú hefur elskuleg amma mín
kvatt þetta líf. Síðustu árin hafði
heilsu hennar hrakað ár frá ári en
minningin um ömmu Bergþóru,
eins og hún var, lifir. Amma Berg-
þóra hafði skemmtilegan persónu-
leika og ótal minningar koma upp í
hugann þegar hugsað er til baka.
Amma Bergþóra var alltaf vel til
höfð og fylgdist vel með tískunni
og þegar við barnabörnin mættum
í nýjum fötum þá spurði hún
gjarnan hvort þetta væri „móðins“
og ef ömmu líkaði ekki klæðnaður-
inn þá lét hún það í ljós á sinn
hátt.
Amma Bergþóra átti það til að
hugsa upphátt og úr því spruttu
mörg spaugileg augnablik. Amma
var mikil hannyrðakona, saumaði
af stakri snilld og einnig var hún
fær teiknari en þeirri list sinnti
hún lítið hin síðari ár.
Alltaf var gott að koma á Vest-
urgötuna til ömmu og afa, ósjaldan
voru þar á boðstólum nýbakaðar
kringlur að hætti ömmu. Einnig
koma upp í hugann jólaboðin og
fjölskylduveiðitúrarnir í Flekku,
en þá trítlaði amma um í gulum
stígvélum og undi sér vel í faðmi
fjölskyldunnar.
Í raun má segja að hluti af
ömmu hafi horfið þegar afi dó, en
upp frá því hrakaði heilsu hennar
og hafði hún síðustu árin notið ein-
stakrar umönnunar á E-deild
Sjúkrahúss Akraness. Með þessum
orðum kveð ég ömmu Bergþóru og
veit að nú líður henni vel. Minn-
ingin um hana mun lifa í huga mér
um ókomna tíð.
Erna.
Skrýtið þetta líf, fullkomið
kraftaverk í upphafi, meginstefið
fléttað bæði gleði og sorg, sigrum
og ósigrum og svo er bókinni lokað
án þess að maður viti hvernig hún
raunverulega endar. Það er erfitt
að sleppa hendinni af manneskju
sem átti í mér hvert bein og bar
hag minn og velferð fyrir brjósti í
hvívetna. En þannig var sambandi
okkar ömmu háttað, við tengdumst
þessum böndum sem svo erfitt er
að lýsa. „Ég á þig, mundu það,“
sagði hún einhverju sinni skömmu
eftir að afi dó. Og þannig var það,
hún átti mig á svo ótalmarga vegu.
Það eru forréttindi að hafa feng-
ið að búa með móður minni á
heimili ömmu og afa á Vesturgöt-
unni fyrstu ár ævi minnar og fá
síðar að eyða hjá þeim ótal helg-
um, ferðast með þeim á sumrin og
fara í lax með allri stórfjölskyld-
unni. Minningarnar eru óteljandi,
hlýjar og mjúkar eins og amma,
fjársjóður sem ég geymi.
Ósjálfrátt koma ótal myndir og
orð upp í hugann þegar horft er til
baka og það er kannski undarlegt
að sumt sér maður í skýrara ljósi
nú en áður. Hún var svo ótrúlega
lífsglöð, hafði þetta gleðiblik í
brúnu augunum sínum, einhvern
neista sem ómögulegt er að skil-
greina, en gefur okkur hinum svo
mikið. Hún var einlæg og hrein-
skiptin og metnaðargjörn fyrir
okkar hönd. Metnaðargjörn fyrir
hönd móður minnar sem hún
hvatti til náms, metnaðargjörn fyr-
ir hönd okkar allra sem að lífi
hennar komu og svo stolt af öllum
okkar sigrum, stórum sem smáum.
Ég átta mig einnig á því eftir á
hversu sérstakt samband hennar
og afa í raun var. Traust og ástríki
í hverju augnatilliti þeirra á milli
og virðing í öllum þeirra samskipt-
um, það var einhvern veginn aldrei
hægt að hugsa sér annað þeirra án
hins. Ég treysti á að nú hafi þau
hist aftur hinumegin.
Góður guð varðveiti ömmu mína
og blessi minningu hennar. Ég
vona að hún hafi vitað hvað ég er
þakklát fyrir að hafa átt hana að.
Bergþóra.
Bergþóra Guðjónsdóttir eða
Moggó, eins við höfum þekkt hana
alla tíð, var ein af stórum systk-
inahópi úr Garðastræti 13. Eftir er
aðeins ein af þrettán börnum Hall-
dóru Hildibrandsdóttur og Guð-
jóns Jónssonar járnsmiðs, Regína
móðir mín. Vafalaust hefur oft ver-
ið hart í búi í Hildibrandshúsi og
allir farið til vinnu sem vettlingi
gátu valdið en líf og fjör hefur
örugglega verið hjá fjölskyldunni á
þeim bæ. Eins og við þekktum á
árum áður þá var Moggó, með
Jóni Eiríkssyni manni sínum, móð-
irin með alla krakkana. Við sem
vorum fá í heimili fannst gaman að
koma í heimsókn þar sem margir
voru að leik og starfi. Í huganum
koma minningar um heimsókn til
Vestmannaeyja á Heimagötuna,
leikina á Melunum, fermingar á
Akranesi ásamt veiðiferðum í Dal-
ina. Myndin sýnir konu sem bar
umhyggju fyrir fjölskyldu sinni og
sterka ábyrgðarkennd. Hún var
stolt af sínum börnum og vel-
gengni þeirra. Moggó var glað-
lynd, stutt var í hláturinn hjá
henni og hlýja sem mætti manni
þegar hún var nálæg. Það var
ánægjulegt að hafa náð að kveðja
hana fyrir nokkrum vikum með
systur hennar og Gretu mágkonu.
Þar var enn stutt í hláturinn og
hún mundi eftir systur sinni.
Moggó hefur fengið hvíld eftir
góða og farsæla ævi. Blessuð sé
minning hennar.
Andrés Magnússon.
BERGÞÓRA
GUÐJÓNSDÓTTIR
Von sú og vissa
ég veit hún lifir,
þér í brjóst blási
blíðum friði.
Sætt er að sofna
sjúkur, þjáður
vakna alheill
við englasöng.
(Hannes S. Blöndal.)
Guð geymi þig, elsku amma.
Vilhelm, Kristján, Þór og
Jón Friðrik Guðjónssynir.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal
senda í gegnum vefsíðu Morg-
unblaðsins: mbl.is (smellt á reit-
inn Morgunblaðið í fliparöndinni
– þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt
frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður
hún að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánu-
degi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Minningar-
greinar