Morgunblaðið - 09.07.2004, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 2004 37
saman bekkjarfélagana úr Lang-
holtsskólanum og kennarana okkar,
eftir að hafa hitt bekkjarsystur mína
frá þessum árum á förnum vegi.
Þetta var hin skemmtilegasta sam-
verustund, en þegar Jón Þór var að
kveðja, sagðist hann hafa verið
áhugalítill og hikandi við að koma til
samfundar við fólk sem hann hefði
ekki séð áratugi. Konan hefði hvatt
hann og drifið hann af stað en þegar
hann hefði staðið við útidyrnar hjá
mér og verið í þann mund að hringja
dyrabjöllunni, hefði þyrmt yfir hann
og hann hugsað með sér að hann ætti
ekkert erindi þarna inn, hann þekkti
þetta fólk ekki nokkurn skapaðan
hlut. Hann ákvað að snúa frá, en
hætti við, knúði dyra og gekk inn í
hópinn.
„Og þá gerðist það undarlega,“
sagði hann. „Þegar ég var búinn að
vera hér í hálftíma, rann það upp fyr-
ir mér, að ekki aðeins þekkti ég alla
sem hér eru, heldur hef ég aldrei á
ævinni þekkt neitt fólk eins vel og
þennan hóp sem ég var með í skóla
frá níu til tólf ára aldurs.“
Núna þegar Jón Þór er allur, finn
ég að það er dálítið til í þessu. Þó að
fundum okkar hafi varla borið saman
síðan og ég ekki haft af honum miklar
spurnir finnst mér ég þekkja hann
jafn vel og þegar við vorum krakkar í
Kleppsholtinu. Myndir frá samveru-
stundum bernskuvinanna þar
streyma fram og upp í hugann kemur
haustkvöld þegar ég stend á tröpp-
unum á Langholtsvegi 44 og krakk-
arnir úr Efstasundi og Jón Þór úr
Skipasundi koma hjólandi upp
brekkuna í rökkrinu, strákarnir gefa
í og syngja nýjasta ameríska smell-
inn og allir koma inn á grasflötina við
húsið heima. Einhver brýnir Jóa,
glaðsinna og söngvinn vin okkar, sem
síðar lést í blóma lífsins, til að syngja.
Hann lætur ekki ganga á eftir sér,
stillir sér upp á miðju túninu og syng-
ur öll erindin í Söng villiandarinnar
með sinni björtu rödd svo innilega en
tilgerðarlaust að enginn sem stendur
þarna í kvöldkyrrðinni gleymir því.
Sameiginlegar minningar af þessu
tagi spinna ósýnilegan þráð milli vina
og kunningja ekki síður en persónu-
leg samskipti. Við Jón Þór ræddum
saman í síma fyrir nokkrum mánuð-
um. Ég hringdi til hans þegar mér
barst til eyrna að hann væri dauð-
vona en hann gerði ekki mikið úr því
þótt hann gengist við óþægilegum
takmörkunum vegna heilsu sinnar.
Við töluðum um börn okkar og
barnabörn og lífið fyrr og nú og hann
var alveg sami strákurinn og hringdi
til manns í tólf ára bekk til að ræða
málin.
Á kveðjustund færi ég eiginkonu
hans, börnum og öðrum ástvinum
einlægar samúðarkveðjur, þakka
liðnar stundir og bið Jóni Þór Bjarna-
syni Guðs blessunar.
Jónína Michaelsdóttir.
Ég átti síðustu ár því láni að fagna
að fá að kynnast Jóni Þór svolítið þar
sem við áttum samstarf varðandi
samvinnu og sameiginlegt skipulag
og kennslu í Stýrimannaskólanum í
Reykjavík og Vélskóla Íslands, sem
báðir eru í Sjómannaskólanum. Okk-
ur gekk alla tíð vel að vinna saman og
hefði ég ekki getað hugsað mér ágæt-
ari mann til þessara verka en Jón
Þór.
Jón var ósérhlífinn til allra verka
og ótrúlega atorkusamur. Ég átti oft
bágt með að skilja hvernig hann
komst yfir allt sem hann gerði. Á
daginn var hann í meira en fullu
starfi sem kennari og áfangastjóri við
Stýrimannaskólann og á kvöldin og
um helgar kenndi hann á námskeið-
um eða sinnti vöktum og úttektum
fyrir Eimskipafélag Íslands. Fyrir
honum var vinnan, sérstaklega þó
kennslan, allt. Þegar hann, í ágúst á
síðasta ári, tók við sem sviðstjóri
skipstjórnarsviðs við Menntafélagið,
sem nú rekur skólana í Sjómanna-
skólanum, þá hafði hann meiri áhuga
á því að vera við kennslu en að sinna
stjórnunarstörfum, sem hann þó
gerði alla tíð með miklum ágætum.
Nemendur voru hans vinir og fé-
lagar og hann vildi ekki fyrir nokk-
urn mun minnka þau tengsl, þegar
hann tók við nýju starfi. Enda voru
þeir hjá honum mörgum stundum ut-
an hefðbundins kennslutíma, hvort
sem heldur var í skólanum eða heima
í Æsufelli. Fyrrverandi nemendur
Jóns sýndu líka að þeir mátu hann
mikils sem vin og kennara og komu
oft í heimsókn til hans færandi hendi
eða til að fá nýjustu upplýsingar um
skipstjórnarfræðin.
Jón Þór var mjög áhugasamur um
að kynna sér vel nýjungar úr fræð-
unum, breytingar á alþjóða reglum
og -kröfum. Hann fór oft á námskeið
þar að lútandi á sinn eigin kostnað ef
ekki voru til peningar hjá skólanum í
það og það skiptið. Það er lýsandi fyr-
ir hann að nú í júní fór hann fársjúk-
ur, bundinn við hjólastól, með fyrr-
verandi nemanda sem hjálparmann,
til Danmerkur á viku námskeið um
nýjustu reglur um meðferð á hættu-
legum efnum í skipaflutningum.
Í Stýrimannaskólanum er nú skarð
fyrir skildi; skarð sem seint verður
fyllt. Jón Þór var hafsjór af fróðleik
um fræðin og allt sem sneri að skipu-
lagi kennslu á skipstjórnarsviði. Af-
leiðing af fróðleik, dugnaði og atorku-
semi Jóns var sú að hann sá um þetta
allt saman, þannig vildi hann hafa
það. Vonast ég til þess að við getum
öll, núverandi og fyrrverandi sam-
starfsfólk Jóns ásamt fyrrum nem-
endum, snúið bökum saman til þess
að viðhalda gæðum menntunar skip-
stjórnarmanna, sem Jóni Þór voru
svo hugleikin.
Um leið og góður vinur er kvaddur
er þökk efst í huga. Þökk fyrir að
hafa átt þess kost að kynnast svo
mætum manni og eldhuga sem Jóni
Þór. Afskaplega gefandi samvera og
samvinna er þökkuð með söknuð í
hjarta.
Við Hildur vottum Kittý, konu
Jóns, börnum hans og öllum aðstand-
endum dýpstu samúð.
Sigurður R. Guðjónsson.
Jón Þór Bjarnason er farinn í sína
síðustu siglingu, yfir móðuna miklu,
en í þeirri ferð sem öðrum þá hefur
hann tekið stefnuna og lagt út sigl-
ingaleiðina af öryggi og kunnáttu, þó
sjálfsagt hafi siglingatæknin verið fá-
brotnari en oft áður.
Ég kynntist Jóni Þór fyrst árið
1983 þegar ég hóf störf hjá Eimskip
sem starfsmannastjóri, og höfum við
vitað af hvor öðrum ævinlega síðan
þó leiðir okkar færu ekki saman aftur
fyrr en á síðast liðnu ári.
Ég man eftir Jóni Þór sem athygl-
isverðum manni, og þá sérstaklega af
því að hann var á undan sinni samtíð
og var að fást við hluti sem aðrir voru
ekki að spá í. Við hittumst aftur að
vori 2003 þegar ég hafði tekið að mér
skólastjórnun í Stýrimannaskólanum
í Reykjavík og Vélskóla Íslands og
fengið það verkefni að sameina rekst-
ur þessara skóla undir merkjum
Menntafélagsins ehf.
Jón Þór var lykilmaður í Stýri-
mannaskólanum, sá sem mest vissi,
mest kenndi og bar mestan hag nem-
enda sinna fyrir brjósti. Það kom
strax fram að við Jón Þór ættum eftir
að ná saman, við rifjuðum upp okkar
fyrstu kynni og fann ég á viðmóti
Jóns Þórs að þráðurinn hafði aldrei
slitnað.
Menntafélagið ehf. tók við rekstri
Stýri- og vélskólans 1. ágúst 2003 og
var Jón Þór þá í stöðu sviðsstjóra
skipstjórnarsviðs og bar ábyrgð á
faglegum (akademískum) rekstri
stýrimannaskólans. Hann gekk í þau
verk eins og önnur, af atorku og
framsýni og alltaf tilbúinn að rök-
ræða breytingar og oftast þannig að
niðurstaðan var betri eftir rökræð-
urnar en fyrir.
Jón Þór fór að kenna þess sjúk-
dóms sem endanlega hafði yfirhönd-
ina, á seinnihluta síðasta árs og var
síðan eftir síðustu áramót bundinn
við hjólastól og var reglulega á
sjúkrahúsi. Þessir þættir trufluðu
störf hans ekki og vann hann þau
áfram eins og ekkert hafði í skorist,
með tölvum og -tengingum á sjúkra-
húsinu, í hjólastólnum, í skólanum
þar sem nemendur báru hann á milli
hæða og að heiman, þar sem nem-
endur komu gjarnan til hans.
Jón Þór var mér mikilsverður
hlekkur inn í skólann og án hans
hefði afkoman verið þyngri. Stjórn-
endur skólans halda vikulega fundi
þar sem farið er yfir helstu mál, og
gerði hann sér þá far um að mæta
þrátt fyrir veikindin og voru þær
stundir með honum og hópnum ávallt
ánægjulegar, enda átti hann veru-
legan þátt í þeirri umræðu sem fram
fór og lagði mikið til málanna. Þessir
fundir verða öðruvísi að hausti. Jón
Þór tók verkefni sín af áhuga, og vil
ég sérstaklega minnast á gæðaverk-
efnið þar sem hann, að öðrum ólöst-
uðum, lagði fram mikla vinnu þrátt
fyrir veikindi sín og mun gæðastarf
framtíðarinnar bera handbragð hans.
Jón bar hag nemenda sinna vissulega
fyrir brjósti og á þessum tíma kom
glögglega í ljós að vinnan var honum
ekki bara vinna heldur áhugamál
sem var framar öllu öðru.
Ég ræddi við Jón Þór á þessum
tíma hvort hann vildi ekki sinna
stjórnunarþætti starfsins á komandi
vetri en hans viðbrögð voru ávallt að
hann vildi frekar kenna og vera með
nemendum sínum. Á þessu ári hefur
hann sinnt starfi sínu langt umfram
það sem flestir aðrir hefðu gert og
trúi ég því að það hafi hjálpað honum
og létt undir í veikindum sínum allt
þar til það síðasta.
Skarð Jón Þórs í stýrimannaskól-
anum verður erfitt að fylla, en ég trúi
því að hann muni áfram vaka yfir
skólanum frá þeim stað sem hann
hefur nú fundið frið og ró.
Hans verður sárt saknað af sam-
starfsmönnum og nemendum í báð-
um skólunum.
Við sendum fjölskyldu Jóns Þórs
okkar innilegustu samúðarkveðju á
þessari erfiðu stund og mun minning
hans ávallt fylgja skólanum.
Jón B. Stefánsson, skólastjóri
Sjómannaskólans og framkvstj.
Menntafélagsins ehf.
Fyrir fimmtán árum réðist ég ís-
lenskukennari að Stýrimannaskólan-
um. Eitt þeirra nýju andlita, sem
mættu mér á kennarastofunni, átti
Jón Þór Bjarnason.
Ég má segja að við höfum þá strax
náð býsna vel saman. Hann tók mér
vel og varð mér, landkrabbanum,
góður stuðningur í að ná áttum í því
sjómannasamfélagi sem þarna var.
Hann var að vísu dálítið ör í lund og
ég kannski stífur, og því skal síst
neitað að það kom fyrir að það hvein í
á milli okkar. En allt slíkt var í góðu.
Ég kynntist því fljótt að Jón Þór var
velviljaður og hjálplegur að öllu eðl-
isfari og þá hlið sýndi hann mér. Ég
minnist þess til dæmis þegar ég
spurði hvort maðksjórinn í Eiríks
sögu rauða gæti verið þanghafið út af
Ameríku. Það kom í ljós að hann
hafði siglt þar í gegn, og hann lagði
sig fram við að lýsa aðstæðum þar
fyrir mér og gera allt hvað hann gat
til að finna svör. Og oftar var gott að
eiga hann að, þegar upp komu snerti-
fletir milli íslenskunnar og siglinga-
fræðinnar. Þessir eiginleikar komu
vel fram í kennslu hans. Hann var
reyndur skipstjórnarmaður og kunni
vel öll sín fræði. En mestu máli skipti
þó hlýhugur hans til nemenda og um-
hyggja hans fyrir þroska þeirra og
framförum. Þreytu eða leiðindi
vegna kennslu eða nemenda fann ég
aldrei hjá honum. Þvert á móti var
hann eldhugi í kennslu sinni og fram-
farir nemenda voru sem hagsmunir
hans.
Mér datt oftar en einu sinni í hug
hetjuhugsjón fornsagnanna þegar ég
fylgdist með baráttu Jóns Þórs við
sjúkdóm sinn í vetur leið. Þótt hann
væri helsjúkur lét hann sér ekki til
hugar koma að slá af. Í hjólastól
mætti hann í skólann og kenndi líkt
og ekkert bjátaði á. Það var verðmæt
lífsreynsla fyrir okkur hin að fylgjast
með honum. Þetta var hetjuskapur í
fornum íslenskum stíl. Okkur Jóni
Þór var Brennu-Njálssaga báðum
kær og ræddum við hana oft. Segir
ekki þar um Gunnar á Hlíðarenda að
hann brygði sér hvorki við sár né við
bana? Má ég kannski, að breyttu
breytanda, heimfæra þetta upp á
vinnufélaga minn og vin, Jón Þór
Bjarnason?
Eysteinn Sigurðsson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Þór Bjarnason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar þeirra eru: Birgir Gunn-
arsson, Einar Örn Einarsson, Ey-
steinn Sigurðsson, Guðni Sigur-
mundsson, Harald S. Holsvik, Ingvar
og Christa, Kjartan Örn Kjartansson.
Þökkum samúð og hlýjar kveðjur við fráfall ást-
kærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
UNNAR JÓHANNSDÓTTUR,
Reykhóli,
Skeiðum.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Heilsugæsl-
unnar Laugarási og Sjúkrahúss Suðurlands.
Þórður Þorsteinsson, Málfríður Steinunn Sigurðardóttir,
Bergljót Þorsteinsdóttir, Guðmundur Sigurðsson,
Bríet Þorsteinsdóttir, Þórir Bergsson,
Guðrún Þorsteinsdóttir, Eyvindur Þórarinsson,
Jóhanna Þorsteinsdóttir, Eyjólfur Kristmundsson,
Óskar Þorsteinsson, Steingerður Katla Harðardóttir,
Erla Þorsteinsdóttir, Pálmi Hilmarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför móður okkar og
systur, tengdamóður og ömmu,
SIGRÚNAR PÁLSDÓTTUR,
Svínafelli,
Öræfum.
Þökkum sérstaklega ómetanlega umönnun á
Skjólgarði og hjúkrunarheimilinu á Höfn.
Guðjón Þorsteinsson,
Jóhann Þorsteinsson, Hafdís S. Roysdóttir,
Pálína Þorsteinsdóttir, Ólafur Sigurðsson,
Halldór Þorsteinsson,
Jón Páll Pálsson
og barnabörn.
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
OLGA ÁSBERGSDÓTTIR,
Súgandafirði,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 7. júlí.
Jóhann Bjarnason,
Kristín Björk Jóhannsdóttir, Ivon Stefán Cilia,
Bjarni Jóhannsson, Bryndís Birgisdóttir,
Örvar Ásberg Jóhannsson, Helena Sigurjónsdóttir
og barnabörn.
Ástkær sambýliskona, móðir, tengdamóðir,
amma og systir,
STEINUNN GUÐRÚN BJÖRNSDÓTTIR,
Seljavegi 8,
Selfossi,
verður jarðsungin frá Selfosskirkju laugardag-
inn 10. júlí kl. 11.00.
Guðmundur Ívar Ívarsson,
Bjarni Ólafsson, Guðný I. Rúnarsdóttir,
Björn Ingi Sveinsson,
Sigurbergur Sveinsson,
Guðmundur Geir Sveinsson,
Þorgerður Björnsdóttir
og barnabörn.
Ástkær faðir minn, sonur, unnusti og bróðir,
SIGURÐUR ÞÓR SVEINSSON,
sem varð bráðkvaddur 4.júlí, verður jarðsung-
inn frá Grafarvogskirkju þriðjudaginn 13. júlí.
Silja Dögg Sigurðardóttir,
Unnur Ólafsdóttir,
Elva Dís Adolfsdóttir,
Vígl. Rúnar Jónsson, Rannveig Christensen,
Kristján M. Jónsson, Ásta Baldursdóttir,
Gunnar Ó. Jónsson, Ólöf Guðmundsdóttir,
Kristvin J. Sveinsson, Alma Capul Avila,
Jón T. Sveinsson.