Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Blaðsíða 10

Sigmunclur Eyjólfsson
frá Húsatóftum
Fæddur 13.9 1923.
Dáinn 23.4 1970.
Bljúg í lund, á lífs míns
stóru stund,
stend ég nú og finn mitt
vegið pund.
í anda flýg ég vinur, þýtt
til þín,
þetta er hinzta kveðju-
stundin mín.
Við lifðum vinur saman
seytján ár,
saman felldum gleði- og
hryggðartár.
Þú varst sannur, bæði í
sorg og raun,
samúð veittir. — Blessun
hlauzt í laun.
Hlýr og glaður. Trúr í
verki varst,
vissulega raunir ýmsra barst.
Mildin hlýja batt um sviða-sár,
.saknaðar, hjá þeim, er
feildu tár.
Sambúðina ávallt þakka þér,
það sem varst — og ert —
og verður mér.
Minninganna lifa Ijósafjöld,
lýsir, — skín í gegn um
rökkurtjöld.
Efnis-hjúpur, lagður lágt,
í mold,
hjá ljúfri fóstru vorri, —
ísafold.
Sóli-n hafin upp á æðri svið,
í unað, frið og glaða sólskinið.
Bíð og vona. Hugsa til
þín heim,
horfi bljúg í stjörnu-
bláan geim.
Merki þlnu skal ég halda hátt,
hugga þjáða, lifa glöð og sátt.
Vertu sæll. Ég kveð með
þýðri þökk,
þakkir flytur sálin, mild
og klökk.
Vertu sæll, ég fel þig
hendi hans,
heilag-leikans, milda frelsarans.
Ort í orðastað eiginkonu.
Þ.J.
t
Lúðurhljómur. — Kallið
komið er,
kveðju vora sál og hugur ber.
Þökkum allt, sem varstu
vinur, oss, —
vináttunnar þinnar milda hnoss.
Minninganna leiftur, —
Ljósafjöld. —
lýsa skær, í gegn um
rökkurtjöld.
Aldrei gleymist mætUst
minning þín,
minning fögur eins og
Ijósið skín.
Ávallt hinna smáu, vinur varst,
vináttunnar hreinu dyggðir
barst.
Áttir trúverðugan, skyggðan
skjöld,
skai nú óma þökk vor,
þúsundföld.
Til þín sendum öll af
kærleik kiökk,
kveðju vora ljúft, með
ástarþökk.
Þökkum vinur ljós, sem
liðið er,
Ijósið barstu skært, í
hjarta þér.
Verlu sæll. — Þig verndi
góður guð,
göfug minning þín, er
margblessuð.
Vertu sæll. — Þú ert oss
farinn írá,
friður Drottins æ þér dvelji hjá.
Fjölskyldan í Skálatanga,
Innri-Akraneshreppi.
Þ.J.
hellti gullnum geislum sínum yfir
snæviþakin fjöll Dalabyggðar, var
eitt barna hennar að ljúka göngu
sinni á lífsins vegi, amma mín,
Guðbjörg Jónsdóttir frá Hrútsstöð
um.
Örðugur var síðasti áfanginn.
En nú hefur hrörlegur likami
hennar fengið hvilu í Hjarðarholti
heima á æskuslóðum, þar sem hún
sem barn lék handan við ána.
Þótt amma ætti margar ham-
ingjustundir á hinum björtu víð-
áttum lífsins, var hún oft vegfar-
andi í myrkviðum þess. Hún ólst
upp við hin erfiðu iífskjör fyrri
aidar. Tólf ára gömul missti hún
föður sinn, og það varð hlutskipti
hennar að fara til vandalausra.
Hún mátti seinna sjá af ungum
syni í blóma lifsins, og lífsþráður
eiginmanns hennar var til enda
spunninn 14 árum fyrr en henn-
ar eigin. En þeirra sólskinsstunda,
er hún átti með eiginmanni, börn-
um og barnabörnum, naut hún í
gleði og þökk.
Það að vera bundin rúrninu og
stólnum í áratugi þurrkaði ekki
lífslind hennv Þrá bennar til að
lifa var ætíð jafn sterk. Veröld
hennar var ekki aðeins herbergið
og það, sem gerðist fyrir utan
gluggann hennar. Hún las um
dagsins viðburði og fylgdist með
umbrotum hinnar nýju aldar.
Amma eignaðist marga vini,
ekki sízt meðal barna, sem sóttu
hana heim, því að hún var ávallt
reiðubúin að heilsa þeim létt í
skapi. Iljá henni var svo auðvelt
að gleyma ys og þys dagsins. Ég
mun ávallt minnast lærdómsríkra
frásagna hennar úr lífi hennar
sjálfrar frá árum, er lágu langt
að baki.
Það var svo auðvelt að skyggn-
ast inn í leyndardóma liðinna tima
gegnum frásagnir hennar. Allir
hlutir fengu sína tilteknu mynd,
sem stóðu mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum.
Amma var sterktrúuð kona. Trú
in var vegur hennar og leiðarljós.
Þótt hún fengi ekki að lifa þetta
sumar með okkur, er það von mín,
að hennar bíði sælla sumar, og að
hún fái að líta víðlend veldi vona
og drauma.
Með þessum fáu kveðjuorðum
úr fjarlægð vil ég þakka henni
allt E.S.
10
fSLENDINGAÞÆTriR