Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Blaðsíða 4

Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Blaðsíða 4
Guðrún Sigurlaug Stefánsdóttir Hún andaðist að Hrafnistu 23. maí eftir langvarandi heilsuleysi. Guðrún frænka mín fæddist að Galtanesi í Víðidai 5. janúar 1887 dóttir hjónanna Margrétar Eggerts- dóttur og Stefáns Jónassonar, en þau bjuggu í Litlu-Hlíð í sömu sveit. Þegar foreldrar hennar brugðu búi var henni komið í fóst ur að Refsteinsstöðum í Víðidal til hjónanna Helgu Þórarinsdóttur og Guðmundar Guðmundssonar og reyndust þau henni sem beztu foreldrar. Einnig var þremur af eldri systkinum hennar komið nið ur, en tvö þau yngstu fylgdu for- eldrum sínum eftir. Voru þau 6 systkinin sem upp komust. Þrir bræður hennar eru látnir, Halldór læknir, síðast í Reykjavík, Eggert, byggingarmeistari og slökkviliðs- stjóri á A'kureyri og Jón bóndi á Hallgilsstöðum í Hörgárdal. Eítir- lifandi er Jósefína, gift Öfjord, bú in að dvelja um 50 ára skeið í Danmörku, og Egill kaupmaður á Siglufirði. „Fótur vor er fastur en fljúga vill önd“. Þessi orð koma mér í hug nú, þegar ég minnist Guðrún- ar og eru þau sannmæli. Hún átti lengi ,-ið vanheilsu að stríða og gat ekki borið sig yfir hin síðari ár nema með hækjum. Sálarstyrkur hennar var þeim mun meiri. Hann virtist alltaf óskertur, enda þótt hún gengi sjaldan heil til skógar. í frumbýli sínu bjó hún við lílil efni. Var það algengt í þá daga. Hún lét alltaf lítið yfir sér, en var því traustari, þegar á reyndi. Heilsuleysi það, sem hún átti við að stríða, var henni ekki eins mi'k- ill fjötur um fót og ætla mætti. Kjarkur hennar og trúin á lífið og framhald þess gaf henni þann styrk, er hún gladdi sig við. Eng- inn sá henni bregða. Guðstrú henn ar var henni mikill styrkur í lífs- baráttunni. Ekki skemmdi það heldur að maður hennar, Ólafur Dýrmundsson, stóð fast við hlið hennar og var henni ómetanleg stoð, sem aldrei brást, á hverju sem gekk. Barnalán þeirra hjóna hefur og verið sérstakt, og voru bornin henni einnig ómetanlegur styrkur. Þau eru: Dýmundur póstvarðstjóri í Reykjavík, Signý og Margrét Ingunn húsmæður, Stefán Haukur sjómaður búsettur í Hnífsdal. Mér er nær að halda, að Guð- rún frænka mín hafi skilið sátt og ánægð við þetta jarðneska líf. Hún gat m.a. verið sér þess með- vitandi að hafa alið þessu þjóðfé- lagi góða þegna. Hamingja manns ins er ekki fólgin í glaumi né gleði, við ríkmannlegar ytri að- stæður. Heldur hitt, að hafa gert allt sem orka leyfði fyrir það verk efni, sem manni hefur verið trúað fyrir. Meira er ekki hægt að krefj- ast. Þess vegna hefur Guðrún kvatt þetta líf glöð og ánægð. Kynni mín af Guðrún-u urðu allt of lítil. Ég hef getið þess, að hún var bæði trúuð og sálarstyrk kona. Líf okkar einstaklinganna gengur um of út á hið jarðneska brauð- strit. Þegar þau hjónin dvöldust á heimili foreldra minna, um skamman tíma, sakna ég þess nú, að hafa ekki rætt meira við þá göfugu konu. „Það bíða mín vinir í varpa“, sagði skáldið Davíð Stefánsson. Ég efast ekki um móttökurnar, sem Guðrún frænka mín hlýtur handan við móðuna miklu. Pétur Jónsson. t Það var ek'ki fyrr en á síðari árum hér í Reykjavík, að ég kynnt ist Guðrúnu svo teljandi væri, en foreldra mína heyrði ég oft minn- ast á þau góðu hjón Guðrúnu og Ólaf. Guðrún mun hafa verið fædd að Galtarnesi í Víðidal, 5. janúar 1886. Foreldrar hennar Margrét Eggertsdóttir og Stefán Jónasson, bændahjón þar í sveit fluttust síð- ar til Akureyrar, en Guðrún ung í fóstur að Refsteinsstöðum til bændahjónanna þar Helgu og Guð mundar. Nau^ hún þar mikils ást- ríkis sem hún hefur vafalanst vel til unnið, því að vel greind var hún og hagmælt og vafalaust mjög skemmtilegt barn. Þá var dugnaðurinn ekki síður vel virtur og mun hún þar ekki hafa staðið mörgum að baki. Þótt Guðrún væri aldin að árum og farin að heilsu er leiðir okkar lágu saman, leyndi sér ekki skörungsskapur hennar og sálarþrek. Ekki er sá dugnaður öðrum dugnaði síðri, að bera þrautir og lömun lima sinna með þolgæði og ró. Hækjan er virðulegasti göngu- stafurinn ef hún er vel borin. Árið 1913 giftist Guðrún ólafi Dýrmundssyni er oftast var kennd ur við Stóru-Borg og bjuggu þau þar um skeið og víðar í Víðidal, en síðan á Norðurlandi á Hvamms tanga, en síðast hér í Reykjavik. Hér voru börn þeirra búsett og 4 ÍSLENDINGAÞÆTTIR

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.