Íslendingaþættir Tímans - 10.07.1970, Blaðsíða 13

FORELDRAMINNING:
Guðrún Lúðvíksdóttir
og Jóhann Magnússon
Móðri mín Guðríður Lúðvíks-
dóttir, sem lézt 30. 5. síðastliðið ór
á sjúkrahúsi Vestmannaeyja, fædd
ist 2.6. 1893 að Gvendarnesi við
Fáskrúðsfjörð, dóttir hjónanna,
HaUdóru Baldvinsdóttur og Lúð-
víks Guðmundssonar tréskurðar-
manns, Einarssonar útvegshónda
og hafnsögumanns, sem fyrstur
byggði Hafnarnes við Fáskrúðs-
fjörð. Hún var kona smávaxin,
snör í snúningum, glaðvær, en til-
finninganæm. Hamhleypa var hún
til allra verka, þrátt fyrir fíngerð-
an likamsvöxt, hannyrðakona frá-
bær og lagin við hvers konar
saumaskap. Trúin var snar þáttur
í lífi hennar, einnig hlýtt viðmót
og gestrisni. Hún var frekar veit-
andi, en þyggjandi. Sem dæmi um
trúmennsku hennar, vil ég segja
ofurlitla sögu:
Þegar hún á fermingaraldri,
gekk til spurninga til sr. Gutt-
orms Vigfússonar í Stöð í Stöðv-
arfirði, sem hún síðar varð vinnu-
hjú hjá, fann hún giftingahring
og kom honum til skila. Að laun-
um hlaut hún tíu krónur og lét
gera sér fyrir hrjóstnælu forkunn
arfagra, sem nú er í minni varð-
veizlu. Margar fleiri sögur gæti ég
sagt um dyggð hennar, en þessi er
táknræn fyrir þá kynslóð, sem nú
er að kveðja. Minnisstætt er mér
kapp hennar og dugnaður við hey-
skapinn, hve stór föng hún sax-
aði og vóg í heystæðin. Þá voru
engar sláttuvélar, ekki einu slnni
draumur um rakstrarvél, hvað þá
hægt væri að sópa heilu flekkjun-
um saman. Orfið og hrífan voru
eina vopnið gegn ótryggri veðr-
áttu. Oft var heyjað í mýrlendi, og
smeykur er ég um að kynslóðinni
f dag hrysl hugur við slíkri vos-
húð. Aldrei heyrði ég hana kvai'ta,
né á henni sæust þreytumerki. Ef-
ast ég þó ekki um að oft hefur
þreyta þjáð taugar hennar. Einn
draum átti hún, sem aldrei varð
að veruleika — draum sem marg-
ar húsmæður af hennar kynslóð
áttu. Hann var að fá vatn í hús-
ið sitt. Að sá draumur rættist ekki,
get ég að nokkru leyti skrifað á
minn reikning, og get ég seint
kvittað fyrir hann.
Faðir minn Jóhann Magnússon,
sem einnig lézt á sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 20. 12., sonur Bjargar
Guðmundsdóttur í Hanfarnesi 24.
12. 1890, og Magnúsar Andrías-
sonar frá Trankingsvog I Færeyj-
um.
Voru foreldrar rnínir því syst-
kinabörn.
Faðir minn var hávaxinn, heinn
í haki og herðabreiður. Hann var
vel eygur, dökkur nokkuð á hör-
und, en sviphreinn. Hann var söng
vinn, glaðvær og hrókur alls fagn-
aðar. í brjósti hans sló samt hirmi
lostið hjarta, þótt aldrei hæri hann
sorg sína á torg. Berklaveikin eða
tæringin, eins og þessi bölvaldur
var þá nefndur hafði orðið þung-
höggur systkinahópi hans. Af átta
lifðu hana af þrjú, að honum með
töldum, Höskuldur, sem veiktist
og ber ekki barr sitt enn, Elísabet
sem nú er látin. Hún var gefin Sig
urði Oddssyni og bjuggu þau að
Hvammi við Fáskrúðsfjörð við
mi'kinn mjmdarskap. Elísabet var
myndarkona, og minnist ég ætíð
skyrslns hennar, þá er ég kom að
Hvammi barn.
Raunasaga þeirra systkina verð-
ur ekki rakln hér, enda þeim, sem
til þekkja, kunn. Fordómar þeir
sem henni fylgdu og voru ekki
eins dæmi þar, næstum því grimmd
ardeg útskúfun úr mannlegu sam-
félagi, er sem betur fer úr sög-
unni.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
13