Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Side 6

AXEL GUÐMUNDSSON
Ég finn hvöt hjá mér að skrifa
örfá þakklætis- og viðurkenning-
arorð um vin minn Axel Guð-
mundsson, þegar hann svo snögg-
lega hafir verið burt kallaður frá
þessari jarðnesku vegferð.
Þegar ég kom á Skattstofu.
Reykjavíkur árið 1948, gerði ég að
gamni mínu vísur um suma þá
sem þar unnu, eftir því sem þeir
komu mér fyrir sjónir við fyrstu
kynni. Um Axel datt mér þessi
lýsing í hug:
Mér Axel finnst af innsta grunni
sprottið:
Óljós kynning aðalsmanns.
Á ættstofn minnir höfðingjans.
Eftir því sem kynning varð nán-
ari mat óg mikils gáfur hans og
góðvilja, honum hafði verið falið
aði þar bæði vel og lengi. Lét hún
sig sjaldan vanta á fundi félagsins.
Stuttu eftir að kvenfélagið Sigur-
von í Staðarsveit var stofnað, gekk
hún í það og var hún í því unz
hún fluttist úr sveitinni. Leysti
hún af hendi góð störf fyrir félag-
ið, sem nú er orðið 42ja ára gam-
alt og hefur látið margt gott af
sér leiða. Hún hafði söngrödd góða
og var um langt skeið ein af með-
limum kirkjukórs Staðarsóknar,
sem enn lifir góðu lífi.
Eftir að systkini Elínar yoru far
in úr foreldrahúsum og höfðu
stofnað sín eigin heimili, var hún
ætíð hjá foreldrum sínum og á
ýmsan hátt stoð og stytta heimilis
ins unz hún giftist 1928 og hjá
henni dvaldist móðir hennar öll
elliárin, en hún lézt háöldruð.
Elín var dugleg til allra starfa,
enda karlmanns ígildi að burðum
og þreki. Hún var handlagin og
ÍAgvirk og myndarkona í sjón og
i
það starf, sem honum var einkar
ljúft, en það var að létta að nokkru
reynd. Hana þekkti óg allt frá
barnæsku og var ætíð góður kunn
ingsskapur milli heimila okkar.
Við vorum saman einn vetur í
barnaskóla, en skólatíminn var þó
aðeins 8 vikur. Ennfremur vorum
við lengi félagssystkini í U.M.F.
Staðarsveitar. Eftir að ég kynntist
Skarphéðni, manni hennar, urðum
við skjótt góðir vinir, sem haldizt
hefur æ síðan. Honum, börnum
hans og öðrum vandamönnum
votta ég mína innilegustu samúð í
tilefni af fráfalli hennar.
Æskuvinir mínir, leikbræður og
systur eru nú sem óðast að tína
tölunni. og horfnir yfir móðuna
miklu. Er ég nú einn orðinn eftir,
þeirra, sem heima eiga í sveitinni.
Ein af þeim æskuvinum var Elín
frá Syðri-Tumgu.
Guð blessi minnimgu hennar.
Bragi Jónsson
frá Hoftúnum.
gjaldabyrði af þeim, sem verst
voru settir í samfélaginu og
minnst gjaldþol höfðu. Enginn ef-
aðist um, að þar var réttur mað-
ur á réttum stað og margur mun
hafa farið glaðari af hans fundi
þegar út var gengið en inn kom*
ið.
Einhverju sinni er við Axel
ræddumst við, sagðist hann mundi
skrifa um mig minningargrein þeg
ar ég væri allur. Þá fannst okkur
líklegt vegna mikils aldursmunar,
að ég myndi hverfa fyrr af sjónar-
sviðinu en hann. En hér sannaðist,
sem oft áður, að „enginn veit hver
annan grefur“.
Ekki dettur mér í hug að lýsa
hér fjölbreyttum hæfileilkum eða
lífsferli þessa göfuga og góða
manns. Það gjöra margir aðrir.
Það, sem ekki hvað sízt dró hugi
okkar Axels saman, var að við
höfðum- gaman af skáldskap, enda
var Axel eins og mörgum er kunn
ugt, prýðilega hagorður og skáld*
mæltur. Ég hafði oft ánægju af að
hlusta þegar hann þuldi mér Ijóð
sín, hann var öruggur og áheyri-
legur í allri frásögn, víðlesinn og
fróður.
Fyrir allmörgum árum sendi ég
Axel eftirfarandi ljóðlínur á jóla-
korti:
Gefi þér frelsarinn gleöileg jól,
geðið þitt uppljómi fegursta sól.
Bjart verði ætíð um bústaöinn
þinn,
biður þess aldraður
starfsbróðirinn.
Þetta verða og síðustu kveðju-
orð til hans frá mér nú, þar sem
sál hans dvelur í hulins heimi.
Vertu sæll vinur. Hafðu þökk
fyrir samfylgdina og kynninguna.
Árni E. Blandon.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR