Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Qupperneq 21

Garðar Guðmundsson
frá Þverdal í Aðalvík
Fæddur 13. ágúst 1917.
Dáinn 28. júlí 1971.
Löngu fydr aldur fram er æsku
vinur minn, Garðar Guðmundsson
frá Þverdal'fallinn frá, en hann
lézt að morgni 28. júlí s.l. eftir
langvinn og þungbær veikindi, á
54. aldursári.
Garðar Guðmundsson fæddist að
Görðum í Aðalvík 13. ágúst 1917,
annar i röðinni af fimm systkinum.
Foreldrar hans voru þau Jónína
Sveinsdóttir frá Fjalli í Víðimýrar
sókn, Skagafirði, og Guðmundur
Snorri Finnbogason frá Sæbóli í
Aðalvík. Þegar Garðar var. á þriðja
aldursári, fluttust foreldrar hans
frá Görðum yfir í ÞverdaL
Á fjölmennu myndarheimili í
liún fjölmörg utan að. Mikla
ánægju hafði hún og af söng og
tónlist, lók enda fyrir dansi á harm
oníku, þegar hún var ung. En
segja má að „nikkan" væri þá
eina hljóðfærið sem almenningur
átti nokkra völ á að kynnast og
handleika. Annarri konu kynntist
ég einnig á Kambi, sem varð mér
minnisstæð — Sigþrúði, systur
Sesselju. Hafði hún dvalizt á henn
ar heimili frá fyrstu tíð og reynzt
Sesselju ómetanleg stoð og styrk-
ur frá upphafi. Nú var hún. farin
að heilsu vegna langvarandi liða-
gigtar. Sigþrúður var greind kona
og einhver sú hógværasta og ljúf-
asta kona í allri umgengni, sem
ég hefi fyrir hitt.
Já, dvölin mín á Kambi fyrsta
kennsluveturinn minn varð mér
hugstæð lengi — og er enn. Minn
ir helzt á fallegan sólskinsblett á
grárri heiði, Sem betur fer urðu
fleiri en ég aðnjótandi sólskinsins
og hlýjumiar hennar Sesselju. Ótal
in eru þau börn og þeir ungling-
ar, sem hjá henni voru í sumar-
dvöl — og eignuðust, þar sem
hún var, ómetanl-egt skjól og at-
hvarf. Og gamalrnennin voru ekki
færri en sex, sem borin voru út
af hennar heimili til hínzta hvílu-
staðar og fengu með því sína heít
ustu ósk uppfyllta — að fá að
deyja hjá henni Sesselju sinni. Slík
kona á óefað mörgum vinum að
mæta, á „hinni ströndinni“, þegar
hún stígur þar á land.
Árið 1946 hættu þau Jón og
Sesselja. búskap á Kambi og fluttu
til Reykjavíkur. Var Jón þá farinn
að heilsu og andaðist árið eftir —
1947. Bjó Sesselja þá fyrst um ára
bil með sonum sínum en síðustu
14 árin, sem hún lifði, var hún
hjá dóttur sinni, frú Elínu —
ekkju Karls Magnússonar læknis,
sem annaðist hana af frábærri al-
úð og umhyggjusemi.
Sem fyrr er getið varð þeim
hjónum, Sesselju og Jóni — tíu
þarna auðið. Af þeim dó eitt í
æsku — Guðmundur, 9 ára — 5.
barn í röðinni. Hin eru öll é lífi
ásarnt fósturdóttur og heita — tal-
in í réttri aldursröð:
Elín Gróa, Stefán, Guðbjörg Sig-
þrúður, Ólafur, Sigmundur Kristj
án Hans, Magnús, Guðmundur og
Bjarni, og fósturdóttirin Lilja
Hansdóttir.
ÖIl hafa þes-si börn þeirra kom-
izt ágætavel til manns. Skipa nú
margvíslegar ábyrgðarstöður og
njóta vinsælda og trausts, svo sem
foreldrar þeirra forðum. Sýnist
þar hvorugt hafa brugðizt, ætterni
né uppelcli.
Nú, þegar Sesselja kveður, skil-
ur hún ’eftir hér á jarðlífssviðinu
— auk sinna eigin barna — 22
barnabörn og 14 barnabarnabörn
— og gnægð af móðurlegri ble-ss-
un handa þeim öllum.
21. júlí 1971
Ingibjörg Þorgeirsdóttir
frá Höllustöðum.
Þverdal ólst Garðar upp allt til
fullorðinsára, en heimili þeirra
Jónínu og Guðmundar Snorra skar
sig úr með myndarskap, bæði ut
anhúss og innan, og þar voru meiri
umsvif í búskaparháttum, en títt
var í minni sveit. Guðmundur
Snorri var mikilsvirtur jarðrækt
armaður, bætti jörð sína og byggði
á henni stórt og vandað íhúðarhús
sem stendur enn og ber vitni stór
hug húsbændanna í Þverdal.
Með skírustu og kærustu
bernskuminningum mínum er,
þegar ég fékk að fara með föður
mínum í heimsókn yfir í Þverdal
og til „frænku á Bolinu“, en svo
kallaði faðir minn jafnan Guðnýju
Sveinsdóttur systur Jónínu hús
freyju í Þverdal, en Guðný var
tengd okkur með því, að maður
hennar Magnús Dósoþeusson var
náfrændi okkar, en glöggt fann
ég, hvað faðir minn mat þær syst
ur öðrum framar í Víkinni, enda
stafaði frá þeirn hressilegum menn
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
21