Íslendingaþættir Tímans - 12.10.1972, Blaðsíða 17
Helga S. Björnsdóttir
frá Grafarholti
Til viðbótar þvi, sem Einar Birnir
skrifaði i siðasta blað tslendingaþátta
um Helgu S. Björnsdóttur frá Grafar-
holti — eins og hún var löngum nefnd
fram eftir árum, — skal hér nokkru við
bætt. Er það i litlu til fyllri frásagnar,
en aðallega til áréttingar þvi, sem þar
var réttilega sagt.
Foreldrar Helgu voru þau þekktu
Grafarholtshjón Kristrún Eyjólfsdótt-
ir frá Stuðlum við Reyðarfjörð og
Björn Bjarnarson hreppstjóri, alkunn-
ur maður á sinni tið, einkum fyrir
þátttöku sina i ýmsum opinberum
málum og þá hlutdeild, sem hann átti
að mörgum hagsmunamálum bænda,
á breiðum grunni.
Kristrún, móðir Helgu, var ein sú
gagnmerkasta kona, sem ég hefi
kynnzt, en hlédræg og hafði sig litt i
frammi um öll afskipti utan heimilis
sins. En þvi er hér sérstaklega að
Kristrúnu vikið, að ég tel það mjög
miður farið, að hennar skuli aldrei
hafa verið minnzt á opinberum vett-
vangi, en hér eftir verður varla úr þvi
bætt. Var þar þó mikill og góður efni-
viður, sem verðskuldað hefði góða
meðhöndlun ivandaðri frásögn. Krist-
rún lézt 1935.
Helga Sigurdis var þvi góðra ætta,
og ég hygg að ekki muni ofmælt þótt
fullyrt sé, að hún hafi hlotið að erfðum
öll beztu eigindi beggja sinna ætt-
stuðla. Uppeldisáhrifin voru um flest
til fyrirmyndar og sá andi hvildi þar
yfir vötnunum, sem ekki var annars
staðar. Uppeldisáhrifin, ásamt með-
fæddum eðliskostum, urðu henni þvi
gott veganesti á óruddri lifsbraut, —
eins og raun gaf vitni.
Hún var viðlesin, gjörhugul og raun-
sæ, og dómhæfni hennar mátti jafnan
treysta. Til hennar var alltaf gott að
leita til upprifjunar á löngu liðnum at-
burðum, og þó helzt varðandi ýms at-
vik úr héraðssögu byggðarlagsins eða
persónusögu fjölmargra samtiðar
manna hennar. Og þess má þvi m.a.
sakna, að ekki skuli lengur hægl að
leita til hennar um ýmsa vitneskju,
sem nokkurs hefði verið umvert að
blaðfest hefði verið, meðan timi var
til.
Þegar litið er yfir liðinn lifsferil
Helgu S. Björnsdóttur verður manni
hugstæðast það jafnaðargeð, léttleiki
og þokki, sem jafnan var henni sam-
fara. Og þótt árin liðu, sáust þess litt
merki i allri framkomu hennar og and-
legu jafnvægi. bó mun hún lengi hafa
vitað að hverju dró, og hún tók þeirri
vitneskju með sömu ró og jafnaðar-
geði og hverju öðru, sem ekki varð
umflúið
Helga er horfin sjónum okkar. Þar
fór góð kona, skemmtileg og hugþekk
öllum, sem af henni höfðu umtalsverð
ky-ni. — En minningin lifir.
Guðm. Þorláksson
íslendingaþættir
17