Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 17

Sigurjón Sveinsson
arkitekt
F. 3. júli 1918.
D. 1. nóv. 1972.
Þinum ranni lýsti löngum af,
þin lifsþrá var að hugga smáða og
gleðja.
Er ævifleyið hylur timans haf
við hljóðnum þegar góðir vinir kveðja.
Fyrir öllu er fram i timann séð,
frjóin ung á grænum stofnum toldu,
er haustar að þá fölnar fagra tréð
og fellir laufin bleik að kaldri moldu.
Svo er einnig okkar æviskeið-
æskuþrá i sálum vorum brennur,
Við þráum öll að feta fagra leið,
en fyrr en varir æviskeiðið rennur.
Svo fljótt rann ævifleyið þitt úr höfn,
þá fannst oss húmið dökkna yfir landi.
1 hugum vorum byltist blágræn dröfn,
er bar oss helfregn þina að gráum
sandi.
Þið hjónin voruð vökul verði á
i vinnu, að fræðast, ýjðlast hvers
manns hylli.
Svo samstillt hjörtu sjaldan heyrast
slá,
að sé ei greint, þar nokkurt bil á milli.
Þitt hinzta flug er háð um timans hyl.
Þin hjálp og fórn að gleðja er lengi i
minni.
Þér hinztu þökk ég fátæk færa vil
og flytja samúð eiginkonu þinni.
Þig hinzta sinn með klökkum huga
kveð,
er hverfur þú til ljóssins æðstu geima,
i geisladýrð þú gengur guði með
við geymum eftir minningu um þig
heima.
Blessuð sé minning þin
Guðlaug Nikódemusdóttir.
,,Guð er oss hæli og styrkur
örugg hjálp i nauðum.”
Hérerákall hins trúaða manns, sem
opnar huga sinn fyrir almætti Guðs.
Ekkert fær bugað biðjandi sál. Bænin
um útrétta liknarhönd er borin fram.
Árangur er öryggi og hugarró. „Guð
er oss |hæli og styrkur.” — Við ljósið af
þeirri reynslu er óhætt að fela sig
Guði. Trúartraustið stenzt hverja
raun.
Slikar hugsanir komu mér i huga, er
ég frétti lát Sigurjóns Sveinssonar,
arkitekts. — Svo fljótt, svo snögglega.
livilik harmafregn. — Það dimmdi i
huga minum. Sorgin og söknuðurinn
urðu yfirþyrmandi um stund. En brátt
komu orð sálmaskáldsins forna i huga
minn, og það birti.
1 heilagri ritningu segir á einum
stað, að ljós og myrkur séu jöfn fyrir
Drottni. En svo er ekki i lifi okkar
mannanna. Það eru hin öndverðustu
öfl, sem við þekkjum. Oft finnst okkur
dimmast i návist dauðans. Gröfin er
dimm. — En hins vegar i trú á Guð,
kærleika hans og mátt þá birtir. ,,Sjá,
ljós er þar yfir”. Ljós návistar Guðs,
ljós vináttu og samúðar.
Birta minninganna ljómar yfir á
skilnaðarstundu. Þakklæti okkar, sem
þekktum Jonna og nutum samfylgdar
hans,er mikið.
Haustið 1934 settist óvenju fjöl-
mennur hópur unglinga i fyrsta bekk
Menntaskólans á Ákureyri. Mörg vor-
um við af Akureyri og höfðum orðið
samferða þar i skóla og þekktumst vel.
Okkur var þvi nokkur forvitni á að sjá
þá, sem komu að. Þeir voru viðsvegar
að af landinu. Og brátt tókst góður
kunningsskapur með þessum hópi.og
vináttubönd voru hnýtt. Vináttubönd,
sem ekki hafa rofnað fram á þennan
dag.
Eftirminnilegur var vasklegur ljós-
hærður piltur, friður sýnum, norðan
frá Siglufirði. Hann var vel búinn
iþróttum, skiðamaður góður, knatt-
spyrnumaður og jafnan glaður og
reifur. Gott var með honum að vera þá
þegar. Nutum við þess margir að
blanda geði við hann og eiga hann að
vini.
Það leyndi sér ekki, að hann hugsaði
meir en margur okkar i bekknum.
Ekki fyrst og fremst um náms-
bækurnar, þó að þar væri ekki slegið
slöku við. Heldur var hugsað um lifið
sjálft, um hin duldu rök tilverunnar.
Ég minnist þess, að þennan fyrsta
vetur okkar i M.A. var haldinn mál-
fundur i bekknum. Umræðuefnið var
máltakið „Hver er sinnar gæfu
smiður". Ræður nýsveina hafa sjálf-
sagt þótt hástemmdar sumar hverjar,
misjafnlega vel hugsaðar eða kannski
ekkert hugsaðar. Sumir voru mælskir
og nutu þess að tala. Aðrir áttu
erfiðara með að tjá sig, enda flestir
óvanir ræðumennsku.
Ég man eftir tveimur ræðumönnum
þetta kvöld. Annar þeirra var Jonni
frá Siglufirði. Að mér varð þetta svo
minnisstætt var fyiat og fremst það,
að augljóst var, að Jonni hafði meiri
reynslu en við hin flest. Hann var
aðeins eldri, var þroskaðri, enda reynt
erfið veikindi um stundarbil, en
sigrað. Og það aukið þroska hans og
skilning. Löngu seinna rifjaði ég þetta
upp með honum. Þá var mér enn
ljósara en fyrr, að uppeidi hans, bænir
írreldra, ást systkina og gott upplag
voru þarna að verki.
íslendingaþættir
17