Íslendingaþættir Tímans - 01.12.1972, Blaðsíða 18

t heilagri ritningu segir: ,,Góður
maður ber gott fram úr góðum sjóði
hjarta sins". Svo var þá með Sigurjón.
Og sá sjóður hans var drjúgur og
auðgaði marga, er með honum urðu
siðar samferða á lifsleiðinni.
Sigurjón Sveinsson hét hann, en i
skólanum varhann kallaður Jonni. Og
svo gerðum við jafnan siðar. Hann var
fæddur á Siglufirði 3. júli 1918.
Foreldrar hans voru hjónin Sveinn
Jónsson, byggingarmeistarUog Geir-
laug Sigfúsdóttir. Bjuggu þau á
Steinaflötum i Siglufirði. Oft sagði
Sigurjón mér þá og siðar frá heimili
sinu og kom þar fram.hve hann mat
það mikils og var þakklátur fyrjr það
veganesti, er hann hlaut þar. Hann var
vissulega góður sonur góðra foreldra.
Nokkur systkini átti Sigurjón og var
jafnan kært með þeim öllum. Ekki sizt
með honum og tviburabróður hans,
Helga.
Sveinn faðir þeirra var annálaður
dugnaðarmaður. Hann reisti mörg hús
og bryggjur á Siglufirði. Og Geirlaug
var og vel metin i hvivetna.
Sigurjón var bundinn bernskustöðv-
um sinum til hins siðasta, þó að hann
dveldi þar aðeins æsku og unglingsár.
Siglufjörður var bærinn hans. Hann
naut þess að koma þangað sem oftast
og vinna þeim stað sem hann mátti. Og
siðar á ævinni gat hann gert Siglufirði
mikinn greiða, sem hann vildi þó ekki,
að mikið væri talað um. En i minningu
föreldra sinna gerði hann það.
Árin liðu, ýmsir nýir komu i bekkinn
og aðrir fóru. En vinátta og trygglyndi
Jonna rénaði ekki. Hann tók
þátt i iþróttum í skólanum.
Keppti gjarna fyrir bekkinn. Við
urðum stolt af þessum góða og prúða
félaga. Hann bjó jafnan i heimavist.
Þangað komum við oft bæjarsveinar.
Lá þá leið okkar oftlega á herbergi
Jonna og félaga. Löngum var rætt um
hin ólikustu efni, eins og unglingum er
titt.
Skáldskapur var stundum umræðu-
efnið. En Jonni naut þess þá og ætið
siðar að lesa ljóð. Var hann mjög
fróður á þvi sviði. Ég minnist þess, er
eitt hefti af þýddum ljóðum Magnúsar
Ásgeirssonar kom út, að eitt kvöld var
Jonni með þau i höndum. Heftið var
allt lesið og sum ljóðin oft. Á þessum
árum og siðar á ævinni vitnaði hann
gjarnan i ljóð góðskálda okkar.
Arin iM.A. liðu og eru ljúf og björt i
minningunni. Siðar dreifðist hópurinn
og lagt var i nám á öðrum stöðum. Hin
ýmsu störf þjóðfélagsins voru stunduð.
Raunar dreifðist þessi hópur þó aldrei.
Enn eru árleg bekkjarkvöld haldin
eftir öll þessi ár. Fylgzt er með hverj-
um manni úr bekknum. Við; sem
18
búum fjarri höfuðborginni, fáum bréf
og vitum hvar og hvenær komið verður
saman. Við eldumst að árum, en njót-
um þess að hittast. begar stú-
dentsprófi lauk var erfitt að
komast erlendis til náms vegna
styrjaldarinnar. En hugur Sigurjóns
stefndi að þvi tæknilega. Hann hafði
ungUr látið sig dreyma um nám á þvi
sviði. Eftir striðið opnuðust mögu-
leikar. Hann hélt til Gautaborgar og
lauk þar námi i byggingariðnfræði
1947. Er heim kom,lauk hann einnig
prófi i húsasmiði.
Aldrei gat hann verið óstarfandi.
Hann var þrekmaður i starfi og unni
sér ekki hvildar. E.t.v. hefur heilsa
hans bilað fyrr en ella af þeim sökum.
Hann naut vinnunnar, efiðisins.
Ekki fullnægði þetta nám, sem hann
hafði þegar stundað, honum fyllilega.
Hann dreif sig nokkrum árum seinna
til Noregs til meira náms og braut-
skráðist frá Noregs Tekniske Högskole
1957.
Hann hafði náð þvi, sem hann þráði,
að ljúka námi i húsagerðarlist, nú
komu enn betur en áður fram listrænir
hæfileikar hans.
byggingarfulltrúi i Reykjavik.
Verðlaun og ýmsa viðurkenningu
hlaut hann fyrir teikningar á ýmsum
byggingum. Alltaf hefi ég heyrt látið
afbragðsvel af störfum hans sem
arkitekts og byggingarfulltrúa. Kom
mér slikt ekki á óvart, þar sem ég
þekkti samvizkusemi hans og árvekni.
Annað er mér enn ofar i huga frá
löngum kynnum og ágætum. Vinátta
hans og tryggð til hins siðasta.
Sigurjón var gæfumaður og kunni
hann að þakka það og átti auðvelt með
að láta það i ljós.
Skömmu eftir að hann lauk
stúdentsprófi og var kominn hingað til
Reykjavikur, kynntist hann ungri
stúlku. er siðar varð eiginkona hans.
bað var Ólöf Steingrimsdóttir, ráðs-
manns á Elliðavatni Pálssonar sund-
kennara Erlingssonar og konu hans
Kristinar Jónsdóttur frá Loftsstöðum.
bau Ólöf og Sigurjón giftust 9. marz
1944 og var það vissulega eitt mesta
gæfuspor Sigurjóns. Ætið hefur hún
staðið við hlið hans sem hin styrka og
ástrika eiginkona. sem skildi hann,
hjálpaði honum og virti áhugamál
hans.
bau eignuðust þrjá sonu, sem allir
eru uppkomnir. Steingrimur,
ókvæntur, við tækninám i Danmörku,
Sveinn Geir. vélstjóri i Reykjavik,
kvæntur Brynhildi Friðgeirsdóttur og
Kristinn við nám i menntaskóla.
bau reistu sér hús á Kleifarvegi 15
og þar bjó Ólöf þeim gott heimili, þar
5em hver veggur endurspeglaði ástúð,
skilning og frábæra gestrisni. bau
signuðust marga vini og vildu gjarnan
hafa þá sem oftast hjá sér.
Sigurjón var óágengur og gjöfull.
Hann var höfðingi heim að sækja. bau
hjónin voru samhent i gestrisni sinni.
Sigurjón hefði getað sagt ,,1 húsi
minu rúmast allir — allir.” Glaðari
mann var vart að hitta en Sigurjón, er
þau hjónin höfðu húsfylli gesta. —
,,bar sem er hjartarúm, þar er hús-
rúm,” segir máltækið. Og húsrúm á
Kleifarvegi 15 brást ekki, þvi að nóg
var rúmið i hjartanu.
betta reyndum við bekkjarbræður
hans svo oft. Á hverju vori safnaðist
nokkur hópur presta saman á Kleifar-
vegi 15. betta voru bekkjarbræður
Sigurjóns, en við vorum óvenju-
margir, sem lásum guðfræði af þeim
árgangi frá M.A. — Á meðan á presta-
stefnu stóð var það orðin nær föst
venja, að. við og konur okkar vorum
boðin til Ólafar og Sigurjóns. Alltaf
voru þar og einhverjir. fleiri bekkjar-
bræður okkar. betta voru okkur öllum
dýrmætar stundir. Og minningin um
þær er björt og fögur. Vil ég fyrir hönd
okkar allra er nutum, þakka það hér
og nú.
Sigurjón átti létt með að kynnast fólki
og naut þess ætið að blanda geði við
aðra. En eðli hans var þannig, að
kunna að gleðjast með glöðum, en i
sama mund var hann næmur á að
skilja aðra, finna til með þeim, sem
bágt áttu. Hann vildi ætið létta undir
með þeim, sem i skugga sátu og voru
minni máttar. Ekki sizt var það aldrað
fólk, sem hann reyndi að gleðja og
hjálpa. Og mætti nefna um það dæmi.
Hann gerði að sinum orðum orðin
„Synja ei þeim góðs, er þarfnast þess,
ef það er á þinu valdi að gjöra það”.
Hjálpsemin við aðra var honum i blóð
borin.
Sigurjón var þannig að eðli og fram-
göngu allri, að hann þurfti ekki að fara
neinar krókaleiðir til að ná hylli
manna. Viðmót hans, hlýtt og ástúð-
legt, gleði hans og bjartsýni, handtak
hans, traust og þrungið innileik áttu
óefað sinn rika þátt i þvi að skapa hon-
um vinsældir.
Sigurjón Sveinsson var vissulega
drengur góður. Fyrir þvi er hann
harmdauði hverjum manni. sem
þekkti hann —eins og hann var. Hugur
okkar, vina hans, er fullur þakklætis
nú að leiðarlokum,
Við fáum aldrei endurgoldið það,
sem við þiggjum bezt, ekki þeim sem i
hlut eiga, aldrei að fullu. En vitundin
um það, sem við þáðum frá vinum
okkar, hlýtur að gera hjarta okkar
örlátara gagnvart lifinu i heild.
Framhald á 16. siðu.
islendingaþættir