Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 1

ISLENDINGAÞÆTTIR
Fimmtudagur 21. febrúar 1974, 7. tbl. 7. árg. nr. 158. TIMAIMS
Sigríður Guðmundsdóttir
fyrrum húsíreyja á Flugumýri
Sigriður á Flugumýri er dáin. Hún
lézt þ. 22. desemberdag s.l., 94 ára að
aldri og rösku hálfu ári betur. Með
henni er gengin mæt kona og mikil
húsfreyja, sem langa ævi naut óskor-
aðs álits og mikillar mannhylli.
Sigriður var fædd á Kambsnesi i
Laxárdalshreppi i Dölum vestur 10.
júni 1879, yngst 7 stystkina, tveggja
bræbra, er báðir dóu i bersnku, og 5
systra, er aliar komust upp og urðu
háaldraðar. Voru foreldrar þeirra
Guðmundur bóndi i Gröf i Laxárdal
o.v. (f. 12/5 1833, d. 30/9 1891) Böðvars-
son, bónda á Sámsstöðum (f. 1799),
Guðmundssonar — en kona Böðvars
var Helga Magnúsdóttir i Laxárdal i
Hrútafirði — og kona hans Þuriður (f.
12/8 1834, d. á Frostastöðum 10/3 1904),
Sigurðardóttir bónda i Ljárskógaseli
(f. 16/6 1798, d. 14/8 1854), Bjarnasonar
á Vigholtsstöðum, Tómassonar. Stóðu
ættir þeirra hjóna, Guðmundar og
Þuriðar, vestur þar i Dölum, um
Breiðafjörð og Vestfjörðu, ef lengra er
farið, og loks um Norðurland, ef rakið
er til ,)óns lögréttumanns á Svalbarði
Magnússonar og konu hans Ragnheið-
ar á rauðum sokkum, foreldra Staðar-
hóls-Páls og þeirra nafnfrægu Sval-
barðs-systkina.
Guðmundur Böðvarsson lézt, sem
fyrr var greinl 30. sept. 1891. Eftir lát
manns sins hvarf Þuriður norður hing-
að i Skagafjörð lil dóttur sinnar,
Kristinar, og eiginmanns hennar,
Magnúsar bónda og siöar hreppstjóra
Gislasonar á Frostastöðum, foreldra
minna. Uxum við Maria sál. systir min
upp með þremur ömmum heima þar á
Frostastöðum, Þuriði (Ullömmu),
móðurömmu, Sigriði (Sillömmu),
föðurömmu og Mariu ( Majömmu),
langömmu okkar. Það voru biessaðar
Ömmur. Ullamma féll fyrst i valinn,
10. marz 1904, er ég var tæpra 11 ára,
Majamma dó 7. okt. 1910 (f. 27. ág.
1817), siðust þeirra féll Silamma. 17.
okt. 1926 (f. 17. ág. 1837).
Með Þuriði ömmu minni kom að
vestan yngsta dóttirin, Sigriður. Hún
var eigi nema 14 árum eldri en ég. Hún
varð okkur, systur minni og mér,
hvort tveggja i senn, systir og önnur
móðir. Ég kallaði hana Siggu frá þvi er
ég fyrst man eftir. Ég kallaði hana
Siggu ailt til þess er hún, nálega hálf-
niræð, fór af þéssum heimi. Hún var
mér alla ævi það sem hún var mér
ungum dreng. Ég held aö mér hafi þótt
eins vænt um hana og mömmu mina.
Og alltaf var mér það hreinasta hátiö,
þegar hún, einkum á efri árurn, kom
stöku sinnum til okkar hjónanna og
var þá hjá okkur nokkra daga.
Og nú er blessuð Sigga horfin yfir
móðuna miklu. Ég kem á eftir innan
stundar.....Þar biða vinir i varpa...”
Sigriður dvaldist löngum á Frosta-
stöðum, allt fram á fullorðinsár.
Heimilið var stórt og mannmargt og
mikib umleikis, gestakomur tiðar. Var
hún móður minni til aðstoðar við hús-
freyjustörfin og nutu þess báðar. Á
sumrum gekk hún til heyvinnu og man
ég gerla, að hún var talin eiga fáa sina
lika að dugnaði og skerpu.
A þessum árum dvaldist Sigriður
um nokkra hrið suður i Hafnarfirði,
einu sinni eða tvisvar, hjá þeim mætu
hjónum, Ágúst Flygenring og Þórunni
Stefánsdóttur. Mun dvölin á þvi annál-
aða höfðingsheimili hafa reynzt henni
góður skóli. Minntist hún þeirra hjóna
æ siðan með einlægri hlýju, sem og
fjölskyldunnar allrar. Reyndust þau
vináttúbönd traust á báða bóga.
Sigriður Guðmundsdóttir var mikil-
hæf kona af sjálfri sér og hefði sómt
sér vel i hverri stétt eða stöðu sem var.
Hitt þarf eigi að efa, að langdvalir
hennar á tveim umsvifamiklum og
mannmörgum myndarheimilum, öðru
norðlenzku, hinu sunnlenzku. öðru i
sveit, hinu i kaupstað, einmitt á þvi
skeiði, er hún var að mótast, hafi átt
sinn þátt i að búa hana undir ævistarf-
ið. Varð og raunin sú, að á löngum ferli
farnaðist henni með þeim giftusam-
lega hætti, að þar luku allir upp einum
munni. Hafði hún um það orð við mig,
bæði fyrr og siðar, að engri manneskju
ætti hún eins mikið að þakka og móður
minni. Eigi veit ég.hvort þetta var svo
i raun og veru. Hitt veit ég, að sú var
sannfæring hennar. Sigriður á Flugu-
mýri mælti aldrei um hug scr. Ég vissi
lika, að henni fannst móðir min reyn-
ast sér bezt, þegar sárast svarf að,
jafnvel vera þá sitt eina athvarf. enda
17 árum eldri og mátti þvi vel vera
bæði móðir og systir. Sigriður var heit-
bundin ungum manni og góðum dreng,
sem hún unni heitt. Hann brá viö hana
eiginorði. 1 einni svipan hvarf sól af
heiðum himni um hádegisbil. Mvrkur