Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 3

!2
IC
EE
Ingibjörg Teitsdóttir
Ég var alls óvís um, hvern ég myndi
hitta fyrir, þegar ég dag einn snemma
hausts 1930 knúði dyra á húsinu
Grjótagötu 5, örskot ofan við Aðal-
stræti. Samstundis og ég hafði gert
vart við mig, birtist mér kona, er
heilsaði hlýlega um leið og hún innti
mig eftir, hvort ég væri að svipast um
eftir húsnæði. Jafnskjótt og ég hafði
jánkað þvi, bauð Ingibjörg Teitsdóttir
mér i bæ sinn, og hófust þar með
kynni, sem siðan hafa haldizt. — Hún
kom mér fyrir sjónir sem friðleiks-
kona, björt yfirlitum, bliðleg og hýr á
svip, með gerðarþokka i fasi og reisn.
Ingibjörg fæddist 12. april 1886 og
voru foreldrar hennar Oddný Jóns-
dóttir og Teitur Jónsson, en þau voru
meðal frumbyggja Borgarness, bæði
Borgfirðingar fram i ættir. Þau reistu
og ráku fyrsta gistihúsið i Borgarnesi.
Teitur var ágætur smiður og átti
frumkvæði að ýmiss konar nýmælum i
Borgarnesi. Oddný hafði lokið
fullgildu prófi sem ljósmóðir. Þótt hún
væri aldrei skipuð i slikt embætti, var
oft til hennar leitað, enda var hún
fyrsta ljósmóðirin, sem til langframa
átti heima i Borgarnesi. — Oddnýju
kynntist ég alivel, og þótt hún væri þá
orðin öldruð duldist ekki, að hún vár
kjarklunduð, en jafnframt sérlega
geðhlý og skemmtilega ræðin. Hún
hafði orðið fyrir þeirri miklu raun að
missa i sömu svipan mann sinn og 2
fulltiða börn þejrra, þegar skip Teits
fórst með allri áhöfn á leið frá
Reykjavik um páskaleytið 1914.
Skömmu eftir siðustu aldamót
settist Búi Asgeirsson frá Stað i
Hrútafirði að i Borgarnesi og gerðist
verzlunarmaður. Tók hann með ýms-
um hætti þátt i félagsstarfi þeirra
Borgnesinga. Ingibjörg og Búi giftust
2. mai 1908, og i Borgarnesi bjuggu þau
svip hennar var tært og opið heiði. Hún
tók ávailt svari þess, er á var hallað.
,,Við verðum að fyrirgefa öðrum,
þurfum sjálf að fá svo mikið og margt
fyrirgefið”. Þessi voru hennar orð.
Við blessum hana, blessum allar
minningarnar um hana, börn og ætt-
ingjar og vinir.
Gisli Magnússon.
til ársins 1922, en þá fluttust þau til
Reykjavikur. Þegar suður kom, sinnti
Búi verzlunar- og afgreiðslustörfum,
meðan heilsa hans leyfði, en hann lézt
13. júli 1949. Börn Ingibjargar og Búa
eru: Alfreð verkstjóri, Sólveig, handa-
vinnukennari, Oddný Þórunn, hús-
freyja, látin fyrir nokkrum árum, As-
gerður Ester, listvefnaðarkona. Inga
Hrefna, hjúkrunarkona — Ég kynntist
náið þessum systkinum og átti með
þeim margar ánægjustundir, enda
ekkert mók i kringum þau. Hugðarefni
þeirra voru mörg, og eftirtökuvert var
listrænt skyn þeirra. Ekki gat farið
framhjá mér, hversu þau létu sér annt
um að styðja foreldra sina, enda þurfti
þess við, þvi að ekki var þar auður i
garbi.
Auðsætt var, að margur hafði átt
góðu að mæta hjá Ingibjörgu og Búa,
meðan þau bjuggu i Borgarnesi. Og
eftir að þau voru flutt suður, taldi
þetta fólk sig enn eiga hauk i horni, þar
sem þau voru. Heyra mátti, þegar það
kvaddi, að Ingibjörgu hafði ekki skort
vilja til að greiða úr vanda þess, og
vafalitið ofbauð hún þá stundum getu
þeirra hjóna — þráfaldlega varð ég
þess var, að i eldhúsinu hjá Ingibjörgu
sat karl eða kona, sem hún kunni á litil
deili, eða voru henni með öllu
ókunnug. ,,Þeim er það ckki of gott,
meðan ég hef ráðá bita eðasopa,”var
Ingibjörg vön að segja, þegar þessi
gestaboð hennar bar á góma. Og
gjarnan bætti hún þá við: ,,Og alla-
vega er þó hlýrra hér i eldhúsinu en
úti.”
Ingibjörg notaði aldrei stóru orðin.
Þegar abrir tóku ósmátt upp i sig, var
hennar viðkvæði: „Þetta er alveg
dæmalaust.” Væri rætt um ávirðingar
eða misferli einhvers, þótti henni það
óþurftartal, og leiddi þá orð að þvi, að
aumingja maðurinn hefði gert þetta
eða hitt i ógáti eða öldungis óvart. —
Ingibjörg vildi ekki trúa misjöfnu um
nokkurn mann. Hún var viðkvæm i
lund, þegar um var að ræða áföll eða
harma annarra, en lét sér litt
bregða á yfirborði, bá er voveifi
snart hana sjálfa. Ingibjörg var svo
einlæg og hlý i viðmóti og hóflega glað-
lynd, að mönnum hlaut að liða vel i
návist hennar, enda var hún
skemmtin i viðræðu og hafði frábært
minni. Oft hefur að mér hvarflað, að
mannleg skipti væru vandaminni, ef
þau stjórnuðust af jafn tárhreinu
hugarfari og Ingibjörg hafði þroskað
með sér. En sennilega þykir það skort-
ur á raunsæi i kifsömum heimi að bera
ætið bróðurhug til grannans.
Ingibjörg átti við að striða mikið
heilsuleysi i samfleytt tvo áratugi, og
samtimis mátti hún vita Þórunni dótt-
ur sina heyja langa og vonlausa
baráttu við banvænan sjúkdóm. En
svo var andlegt þrek Ingibjargar mik-
ið, að hún bugaðist ekki i þessu mót-
viðri.
Hún átti jafnvel ætið i sjóði ögn af
bjartsýni til þess að miðla þeim, sem
heimsóttu hana. Vafaiitið fóru flestir
frá henni af þeim fundum hýrari i geði
en þá er þeir komu, hafandi i huga,
sem hún impraði oft á: ,,Það er engin
þörf að kvarta, þegar blessuð sólin
skin.”
Ingibjörg Teitsdóttir andaðist 26.
jan. siðastl. á Elliheimilinu Grund,
nær þvi 88 ára gömul — Ég vil að lok-
um þakka henni löng kynni og góð og
á marga lund lærdómsrik. Þau verða
ekki launuð, en i hugskotinu geymast
áhrif þeirra.
Hafnarfirði, 30. jan. 1974,
ImOvik Kristjánsson.
Islendingaþættir
3