Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 10

Olafur Breiðfjörð Þórarinsson
Fæddur ll.október 1916.
Dáinn 2(í. janúar 1974.
Dann 26. janúar sl. andaðist i Land-
spitalanum Ölafur Breiðfjörð
Þórarinsson, eftir stutta legu þar, en
var búinn að vera veikur heima og
eflaust meira þjáður en hann lét á
bera. ólalur var fæddur i Reykjavik
lundarfari, voru þau samtaka um það
að hjálpa þeim, sem bágt áttu, og var
það oft ærið mikið, þvi þá var oft
þröngt i búi hjá mörgum, þegar illa ár-
aði, en ég ætla ekki að skilgreina það
frekar, enda veit ég, að það væri ekki
að þeirra skapi. Það var mikil gest-
risni á heimili þeirra, enda höfðu þau
vanizt þvi á sinum æskuheimilum að
gera vel við þá, sem að garði bar,
hvort sem þeir stóðu hátt eða lágt i
þjóðfélagsstiganum. Það var ekki svo
sjaldan. að bátar frá Sandi eða Ólafs-
vik hleyptu undan óveðrum og lentu i
Rifsósi. Venjulega var þá allri áhöfn-
inni boðið heim til að fá hvild og hress-
ingu, áður en lagt var á göngu heim.
Foreldrar minir voru mjög trúuð og
höfðu i heiðri þá trúarsiði, sem þau
höfðu alizt upp við, að sækja kirkju og
hafa Guðs orð um hönd i heimahúsum.
Á sunnudögum var alltaf lesinn hús-
lestur, og sálmur sunginn á undan og
eftir, þá voru Passiusálmarnir lesnir á
föstunni, ásamt hugvekjum. Þótt faðir
minn stundaði sjóinn af kappi, reri
hann aldrei á hvildardegi, slikt fannst
honum brot á trúarlegum boðorðum.
Móöir min sá um að kenna okkur
krökkunum bænir og vers, sem hún
áminnti okkur um að lesa á kvöldin,
áður en við færum að sofa. Hún
áminnti okkur um, að við ættum að
trúa og treysta Guöi, og biðja hann
ávallt að styrkja okkur i hverju starfi.
Hún sáði hinu góða frækorni i sálir
barnanna sinna, hún gjörði sitt bezta.
Oft hefur mér orðið hugsað til þeirra
tima, er faðir minn hreppti illhleypur
á sjó, og enginn vissi um afdrif hans og
manna hans i lengri tima, hve móðir
min var ávallt stillt og hljóð, og efast
ég ekki um, að fyrirbænir hafi stigið
frá brjósti hennar, til þess guðs, sem
hún treysti og tilbað. Nei, þá var ekki
siminn og talstöðvarnar, og allur sá
mikli öryggisútbúnaður, sem nú er
11. okt. 1916. en fluttist ársgamall með
foreldrum sinum. Sigurrósu Guð-
mundsdóttur og Þórarni ólafssyni, að
Rauðstöðum i Arnarfirði og þaðan að
Naustabrekku á Rauðasandi, þar sem
ólst hann upp.
Eins og gengur i sveit vandist hann
öllum algengum bústörfum og ákvað
að fara i bændaskóla. Hann varð
fyrir hendi, þá var aðeins að biðja og
biða.
Ekki veit ég hvort faðir minn var
forlagatrúar, þvi oft heyrði ég hann
tala um það, að hver og einn væri sinn-
ar gæfu smiður, en þó er mér nær að
halda það, þvi einhverju sinni heyrði
ég hann segja frá þvi, að eitt sinn, er
hann var að sigla út undir Jökul, áður
en hann fluttist þangað, hrepptu þeir
vont veður og urðu að lenda i einhverri
eyjunni á Breiðafirði. Þá missti hann
stýrið af bátnum sinum, og það flaut á
burt, Siðan leið heil vika, og ekki gafst
íerðaveður, sifelldir umhleypingar.
En loks, er hann komst alla leið og
það spurðist, að hann hefði misst stýr-
ið af bátnum, kom ábúandinn i Rifi til
hans og var með stýri, sem hafði rekið
þar á fjörur, og það var ekki um að
villast, það var stýrið af bátnum hans.
Það hafði orðið á undan honum úteftir.
Mörgum árum siðar keypti hann jörð-
ina Rif og bjó þar til æviloka.
Faðir minn lézt 3. april 1944, nær sjö-
tugur að aldri. Hann fæddist 11. april
1874, og eru þvi á þessu ári 100 ár frá
fæðingu hans. Finnst mér þvi tilhlýði-
legt að minnast hans; um leið og ég
minnist móður minnar, enda varla
hægtannað, þvi svo samrýnd voru þau
og samtaka i öllum athöfnum i lifs-
starfinu. Móðir min bjó i nokkur ár eft-
ir lát hans i sambýli við Friðþjóf son
sinn, þar til hún hætti öllu búsýsli og
fluttist suður til Iteykjavikur með
Mariu dóttur sinni, og dvaidist hún hjá
henni, þar til hún lézt, 11. desember
1973, þá á 95. aldursári.
Eins og ég gat um áður, var móðir
min glaðleg og trygglynd. Festi hún
órjúfandi tryggðabönd við fólk. er hún
kynntist,eftir að hún fluttist út undir
Jökul. l>á hafði hún mikla ánægju af
þvi, er vinir og a'ttingjar heimsóttu
hana, en nú siðustu árin voru afkom-
búfræðingur frá Hvanneyri 1940, en
ekki lagði hann fyrir sig störf bóndans,
heldur gerðist sjómaður.
Ólafur var allmörg ár skipverji á
b.v. Verði frá Patreksfirði, og var
hann einn þeirra, sem af komust, er
togarinn fórst i janúar árið 1950.
Eflaust hefur hann aldrei borið þess
bætur, er hann varð fyrir þar, en
endurnir orðnir ærið margir. Um það
leyti sem hún lézt, átti hún 113 afkom-
endur á lifi.
Nokkrum mánuðum áður en hún dó,
komu nokkrir afkomendur hennar i
heimsókn til hennar og voru þá með
fimmta ættiiðinn. Var þessi meðfylgj-
andi mynd þá tekin. Foreldrum min-
um varð niu barna auðið, og voru þau
öll hraust og mannvænleg, enda komin
af góðum stofni og ekkert til sparað
við uppeldið. Gleði og hamingja rikti á
þessu stóra heimili, þar til dauðinn
barði að dyrum, er Ester dóttir þeirra
lézt, 2/9 1932, þá aðeins 21 árs, og svo
aftur er Kristný, elzta barnið þeirra,
lézt 15/10 1940, þá 37 ára. Hún dó frá 9
börnum á unga aldri. Tóku foreldrar
minir þá tvo syni hennar og ólu þá upp.
Við systkinin erum nú 7 á lifi, og er-
um:
Friðþjóíur, útvegsbóndi, giftur Hall-
dóru Kristleifsdóttur, og eru þau bú-
sett i Rifi.
Pétur, vélstjóri, ekkjumaður, var gift-
ur Guðbjörgu Sæmundsdóttur, er nú
búsettur i Mosfellssveit.
Guðbjörg, gift og búsett i Ameriku.
Steingrimur, ógiftur, búsettur á Sandi.
Katrin og Maria, ógiftar, búsettar i
Reykjavik.
Ásta, gift Stefán Björnssyni lækni, bú-
sett i Reyk javik.
Oftsinnis minnist ég þess, hve við
börnin vorum glöð og hamingjusöm,
þótt okkar lifsskilyrði væru fábrotin,
samanborið við það sem nú gerist, en
sennilega hefur hamingja okkar verið
mest i þvi að eiga traust og gott
heimili, þar sem foreldrarnir hugsuðu
fyrst og fremst um velferð barnanna
sinna.
Þökk sé þeim.
P. lijörnsson G.
frá Rili
10
islendingaþættír