Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 5

Stefanía Ólafsdóttir
frá Hofi á Höfðaströnd i Skagafirði
andaðist 27. janúar sl. i Reykjavik á
heimili frú Sigurlinu dóttur hennar og
var jarðsungin 9. febrúar að Hofi á
Höfðaströnd. Kveðjuathöfn fór fram 2.
febrúar i Fossvogskirkju.
Stefania (hét Ingibjörg Stefania)
fæddist i Lónkoti i Sléttuhlið 14. ágúst
1878 og varð þvi 95 ára gömul. Foreldr-
ar hennar voru Guðrún Magnúsdóttir
og Ólafur Stefánsson ógift vinnuhjú.
Hún ólst upp á ýmsum bæjum i Skaga-
firði og fylgdi föður sinum, en hann
þótt hann hefði sjálfur þurft að leggja
að sér til að uppfylla hana. Og jafnvel
þótt hann berðist við persónulega
erfiðleika, var hann ávallt maður til
þess, með léttu tali og sinu einstaka,
hýra brosi, að létta byrðar annarra.
Ingi Jónsson var kjarkmaður og
hugsjónamaður. Hann vildi sveitinni
sinni allt hið bezta. Henni helgaði hann
krafta sina og spurði þá ekki að þvi,
hvort það kostaði hann sjálfan erfiði,
baráttu og jafnvel misskilning ein-
stakra manna, þvi að hann kunni ekki
að hika eða hopa frá settu marki. Við
Borgfirðingar eigum alltof fáa slika
menn og máttum þvi ekki missa hann,
en við vorum ekki spurðir að þvi.
Ingi var frábær sonur, bróðir, eigin-
maður, faðir og vinur. Ég votta öllum
þeim, sem mest hafa misst við fráfall
hans, samhryggð mina og samúð. Ég
bið þess, að minningin um hann, svo
fögur og flekklaus sem hún er, verði
þeim dýrmæt og ævarandi eign, sem
aldrei veröur frá þeim tekin.
1 Islenzkum fornsögum var það
mesta lofsyrði um einn mann, þegar
sagt var, að hann hafi verið drengur
góður. Þau orð eru bezta lýsingin á
Inga Jónssyni. Sjálfur er ég þakklátur
fyrir að hafa kynnzt honum, þvi að
kynningin við slikan mann gerir mann
sjálfan betri og styrkir þá trú manna,
að enn sé til eitthvað gott i þeim heimi,
sem hann virðist oft svo sorglega
fátækur af.
Endur fyrir löngu sagði góður mað-
ur: „Sælir eru hjartahreinir”.
Þessi orð verða mér ávallt efst i
huga, er ég minnist Inga Jónssonar.
Sverrir Haraldsson.
andaðist þegar hún var 8 ára gömul.
Um fermingu fór Stefania til móður
sinnar, sem var vinnukona hjá Birni
Bjarnasyni, bónda i Brekku i Seylu-
hreppi og þar voru mæðgurnar sam-
tiða á meðan móðir Stefaniu lifði.
Um tvitugt giftist Stefania Birni
bónda Bjarnasyni, en hann var ekkju-
maður og átti tvö börn, Andrés skáld,
er dó ungur maður, og frú Sigur-
björgu, liúsfreyju i Deildartungu i
Borgarfirði, sem er enn á lifi. Hjónin
bjuggu lengst af I Brekku, siðar á
Reykjarhóli I sömu sveit og sfðast I
Krossanesi i Vallhólmi. Þau eignuðust
sjö börn, sex dætur, sem fæddust allar
i Brekku, en siðasta barn þeirra fædd-
ist i Krossanesi, það er Andrés út-
varpsstjóri. Þau Björn og Stefania
voru ekki talin rik, en þeim búnaðist
vel, dugnaður, hagsýni og snyrti-
mennska bar af þvi, sem almennt
gerðist, svo að eftirtekt vakti.
Þau fóru sérlega vel með allar
skepnur, þess vegna varð búið afurða-
mikið. En heimilið þurfti mikils með,
þar var mannmargt og gert vel við
alla. Börnin fóru sneinma að vinna
fyrir sér annars staðar, þegar þau
urðu íulltiða. Þessi börn voru greind,
dugleg og glæsileg, eins og þau áttu
kvn til, og kynntu sig hvarvetna vel.
Árið 1921 var Björn orðinn mjög
heilsutæpur, enda farinn að reskjast.
Þá fluttu hjónin með Andrés son sinn,
sem þá var fjögurra ára, til þeirra
hjóna, Sigurlínu dóttur sinnar og Jóns
Jónssonar, er þá byrjuðu búskap á
eignarjörð sinni, höfuðbólinu Hofi á
Höfðaströnd. Þar andaðist Björn 1926.
Stefania var þá miðaldra kona og vann
að búi dóttur sinnar og tengdasonar
með dyggð og trúmennsku eins og
henni var lagið. Þar varð brátt um-
fangsmikill fyrirmyndarbúskapur,
bæði innan- og utanhúss, þar átti
Stefania góðan hlut að. Höfundur
þessarar greinar var Stefaniu þar
samtiða um skeið og þvi allvel
kunnugur þeim málum, sem hér er um
rætt.
Stefania var fyllilega meðalkona á
vöxt, friö sýnum og myndarleg og
framkoman öll aðlaðandi. Hún var vel
greind, en hafði fengið litla uppfræðslu
I uppvextinum, eins og algengast var
þá hér um fátæk stúlkubörn. Hún var
vel verki farin og afköstin með ólikind-
um, og þó alltaf vel af hendi leyst. Hún
lét sér mjög annt um allar skepnur,
enda oft til hennar leitað þeirra vegna.
Aldrei var annriki hennar svo mikið,
að hún væri ekki þegar til taks væri til
hennar leitað t.d. um sauðburðinn.
Þessi góða kona var öllum góð bæði
mönnum og málleysingjum. Ég varð
aldrei var við það, að hún skipti skapi
og aldrei heyrði ég hana tala styggðar-
yrði til nokkurrar manneskju.
Ég tel að mér sé óhætt að fullyrða,
aö Stefanía hafi verið lýsandi stjarna
öllu þvi fólki, er samleið átti með henni
á langri lifsbraut hennar og má það
vissulega teljast mikil gæfa.
Ég vil að lokum færa Stefaniu hjart-
ans þakkir, fyrir mina hönd, látinnar
konu minnar og Sigrúnar dóttur minn-
ar, sem i æsku dvaldi mörg sumur á
Hofi, þvi ágæta heimili.
Megi ísland eignast margar konur
líkar Stefaniu ólafsdóttur.
Guð blessi hana og afkomendur
hennar.
Jón Sigtryggsson
islendingaþættir
5