Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 9

þá gerð athugun á Rifsósi, þvi Ibúarnir
i báðum plássunum höfðu komið sér
saman um að leysa hafnarvandamálið
sameiginlcga, Voru þvi kosnar nefndir
i báðum plássunum, sem mætast áttu i
Rifi til skrafs og ráðagerðar. Er mér
ennþá minnisstæður þessi fundur, sem
haldinn var uppi á baðstofuloftinu i
Rifi, og endalok fundarins urðu þau, að
faðir minn gaf þeim hafnarstæðið,
ásamt landsvæði i kring, gegn þvi að
þeir gerðu ósinn tryggan sem báta-
lægi, en þá var það isrekið, sem skap-
aði aðalvandann. Úr þessu varð þó
ekki, þvi hreppsfélögin skildu að i
hafnarmálum. Það varð þvi ekki fyrr
en löngu seinna, eftir að hann var lát-
inn, að hafnargerðin komst i fram-
kvæmd, og þá fyrir tilstuðlan konu
hans og barna, er þau gáfu rikinu
jörðina Rif, ásamt hafnarstæðinu,
gegn þvi að höfnin yrði byggð innan
ákveðins tima. Og nú er höfnin komin,
góð og örugg, og afkomendur þeirra
fjölmenna þar og hafa mikil umsvif.
Vorið 1914 fluttumst við að Rifi.
Höfðu foreldrar minir keypt jörðina af
Jens Sigurðssyni, sem þar bjó, en hann
keypti Selhólinn. Nú var búslóðin borin
aftur á sama bátinn og áður og flutt
inn i Rif, en nú var hún orðin stærri en
áður, og börnin orðin sex. Eftir að þau
fluttust i Rif, jukust umsvif þeirra
mikið. Búið var stækkað, öll útihús
þurfti að byggja upp og stækka, einnig
þurftiað byggja upp ibúðarhúsið, sem
var orðið gamalt og lélegt. Allt kostaði
þetta mikinn mannafla, og var ekki
óalgengt, að yfir vor og sumartimann
væru 16-18 manns i heimili. Var þvi
ærið starf innanhúss, og hvildi það að
öllu leyti á móður minni að sjá um, að
þar væri allt i röð og reglu og allir
fengju hina beztu aðhlynningu. Alltaf
vann hún með sama létta hugarfarinu,
ogminnist ég þess ekki,að hún breytti
nokkurn tima um skap, þótt erfiðið
væri mikið og hún væri þreytt og litið
sofin, þvi um ungbörn þurfti hún að
hugsa á nóttunni.
Nokkru áður en við fluttumst inn i
Rif, var stofnað kvenfélag á Sandi, og
var móðir min ein af stofnendum þess,
og starfaði i þvi alla tið siðan, á meðan
hún átti heima fyrir vestan, og að end-
ingu var hún gerð að heiðursfélaga i
félaginu. Það fánnst mér ánægjulegur
virðingarvottur, sem henni var sýndur
er hún var jörðuð að Ingjaldshóli, að
stjórnendur kvenfélagsins báru kistu
hennar úr kirkju.
Eftir að við fluttum inn i Rif, hélt
faðir minn áfram við sjósóknina og
reri vetrarvertiðina frá Keflavik, en
liinn árstimann að heiman. F'yrstu ár-
in hafði hann vetrarmann, sem sinnti
um skepnurnar, þar til við strákarnir
Jófríður, Pétur, Fríður,
I
vorum orðnir það stórir, að við gátum
sinnt þvi. Oft á þessum árum gekk
hann.á veturna heim og að heiman. en
annars hafði hann dvalarstað i Kefla-
vik. Stuttu eítir að hann fluttist undir
Jökui, eignaðist hann tvo aðra báta,
sexæring sem hann reri haust og vor,
og litinn bát, sem notaður var yfir
sumarmánuðina.
Aldrei höfðu foreldrar minir haft
kynni af þvi, sem kallað er skóli, en
þau höfðu bæði lært að lesa og skrifa
og einnig fengið dálitla tilsögn i reikn-
ingi. Þótti þetta nokkuð mikil upp-
fræðsla i þá daga. Þau voru bæði mjög
bókhneigð og eignuðust fljótt töluvert
af góðum bókum. Móðir min var mjög
ljóðelsk og sóttist mikið eftir ljóða-
bókum, hafði mikiö dálæti á fögrum
kvæðum, var fljót að læra og minnug,
kunni þvi ógrynni af lausavisum,
sálmum og kvæðum. Þótt heimilið
væri stórt og mikið að gera, kenndi
móðir okkar okkur systkinunum öllum
aö lesa og skrifa, og flest okkar fóru
aldrei i barnaskóla, við námum öll
okkar fræði, sem þá þurfti að nema,
undir hennar umsjá.
Mjög voru foreldrar minir ólikir að
lundarfari. Móðir min var léttlynd og
glaðvær, hafði gaman af söng og glað-
Pélur og Anton Pétursson
legum samræðum. en faðir minn var
aftur á móti dulur og oft þungur i sinni,
þótt aldrei beitti hann hnjóðsyrðum
eða væri með illindi. Má þvi segja, að á
þeim hafi sannazt hið fornkveðna. að
andstæðurnar dragist helzt hvor að
annarri og eigi bezt saman, enda var
sambúð þeirra alltaf hin bezta.
Þótt faðir minn væri dulur og fá-
skiptinn, þá reyndist hann tryggur og
traustur vinúr vina sinna, og margir af
hásetum hans reru með honum i sam-
fleytt 25 ár. Þeir báru mikið traust til
hans, þvi hann fékk fljótt það orð á sig
að vera athugull og góður stjórnandi,
og i þau 35 ár, sem hann var formaður,
hlekktist honum aldrei á.
Ég ætla að setja hér eina formanns-
visu, sem hinn góði hagyrðingur,
Gunnar Alexandersson á Sandi, gaf
honum eitt sinn, er hann var háseti
hans. Fengu allir á bátnum eina visu,
en siðar kvað hann brag um bátinn
Straum.
Gnoðinni stjórnar Guðmundur
geddu Iqns um mvri,
lipur bæði og laghentur
leggur mund á stýri.
En þótt foreldrar minir væru ólik að
9
íslendingaþættir