Íslendingaþættir Tímans - 21.02.1974, Blaðsíða 4

Ásgrímur Ingi Jónsson
F. 10. okt. 1932.
D. 3. des. 1973.
Þar féll grein af góðum stofni
grisjaði dauðinn meira en nóg.
Ásgrimur Ingi Jónsson var fæddur
10.10. 1932 að Svalbarði i Borgarfirði
eystra, sonur hjónanna Sigrúnar Ás-
grimsdóttur og Jóns Björnssonar,
kaupfélagsstjóra. Ungur að árum
byrjaði hann að vera á sjónum hér
heima, og eftir að hann lauk námi, þá
að heiman á vetrarvertiðum. Löngun
hans var þó meiri til landbúnaðar-
starfa, þótt hann gæti ekki starfað við
búskap, eins og hugurinn stóð til. 1 um
gengni hans við dýrin kom fram, eins
og annars staðar i lifi hans, góðvild og
umhyggja. Ekki var hann orðinn
gamall, er hann vildi ryðja nýjar
brautir til hagsbóta fyrir heimabyggð
sina. Hann var afburða duglegur mað-
ur, að hverju sem hann gekk. Viljinn
til að' verða öðrum að liði var alltaf
fyrir hendi. Þann vilja urðum við
Borgfirðingar alltaf betur og betur
varir við i störfum hans, bæði sem ein-
staklingar og i sveitarmálefnum. Mér
er óhætt að segja, að þar hafi ekki
margir af okkar mönum komizt öllu
lengra, þvi að þar fór saman bjartsýni
og óbilandi vilji að gera sitt bezta i
hverju máli. Ég ætla ekki að telja upp
þau störf, sem hann leysti af hendi fyr-
ir þessa sveit, en þau voru mörg og
mikil, og vil ég þakka þau af heilum
hug.
Ingi minn, eins og ég ávarpaði þig
oftast, er við hittumst, en það var æði
oft, þvi ég þekkti þig, frá þvi þú varst
litill drengur. Ég var alltaf velkominn
á heimili foreldra þinna, sem og þitt
siðar. Kynni min af foreldrum þinum
og ykkur systkinunum eru mér i senn
giftudrjúgar og gleðirikar. Ég minnist
föður þíns sem mins bezta vinar og
velgerðarmanns. Með ykkur var
margt likt. Viljinn til að greiða götu
annarra og hlúa að þvi, sem þurfti að-
hlynningar við, var ykkur báðum sam-
■ eininlegt. Það sat alltaf fyrir ykkar
hagsmunum. Ljóðlinur þessar, er ég
hef einhvers staðar séð, finnst mér
eiga vel við ykkur feðgana báða:
Trúrri þér munu fáir finnast
að félagsskyldu og allri dyggð,
hugsjónafestu, heiöri og tryggö.
Vannst þér trútt og vel til starfa,
verkmikill til ailra þarfa og þegn-
skyldunni þörfu að inna
þinni eigin fósturbyggð.
Ingi minn. Ekki datt mér til hugar,
er ég fylgdi þér með linustampana nið-
ur hafnargarðinn, þann 3. des. s.l., að
þetta yrði hinzta kveðjan, en þannig
fór það samt. Or þeirri ferð komst þú
ekki aftur. Elskulega brosið þitt, hlýja
viðmótið og fórnarviljinn þinn var allt
i einu horfið okkur vinum þinum. Eftir
er aðeins minningin um elskulegan
samferðamann. Þung var okkur Borg-
firðingum dánarfregn þin, en auðvitað
þyngst þinni ágætu konu, Ástu
Magnúsdóttur, og fjórum ungum son-
um ykkar, aldraðri móður, systkinum
þinum og f jölskyldum þeirra og öðrum
vinum þinum. Siikt áfall er óskaplegt
fyrir okkar 'itla byggðarlag, að missa
svo styrka stoð sem þú varst. Það sæti,
sem þú skiapðir^mun verða vandfyllt,
það munum við öll vera sammála um.
En það er huggun i harmi, að hafa átt
svo góðan mann að vini og félaga, þvi
þar sem góðir menn ganga, þar eru
guðs vegir.
Við hjónin þökkum þér af Öllu hjarta
þina einstöku tryggð og vináttu, er þú
sýndir okkur. Samverustundir með
þér voru alltaf mannbætandi, og vel sé
þeim, sem slikum mannkostum er bú-
inn. Friður hins almáttuga guðs um-
vefji þig og allt sem þú unnir.
Björn ólafsson.
f
Ég verð vist aldrei svo gamall, að ég
gleymi mánudeginum 3. desember sl.
Siminn hringdi, og þau voru ekki
mörg orðin, sem sögð voru við mig, en
þeim mun þungbærari: „Hann Ingi
Jónsson fórst með bátnum sinum á
leiðinni frá Borgarfirði tii Seyðisfjarð-
ar”.
Mér sotnaði fyrir augum, og mér
varð þungt um hjartarætur. Hann Ingi
dáinn? Nei, það gat ekki verið. Jú,
þetta var ægilegur sannleikur, og
fyrstu viðbrögð min stöfuðu af
persónulegri eigingirni, og ég hugsaði:
,,Guð hjálpi okkur öllum”. Svo varð
mér ljóst, að þótt við, vinir Inga, og
byggðin hans, Borgarfjörður, hefðum
misst meira en fátækleg orð fá lýst, þá
var það litið hjá þvi sem fólkið hans
varð að reyna, aldurhnigin móðir
hans, konan hans, synirnir ungu og
systkinin. Og ég sá fyrir mér sætið
hans, sem hann hafði setið með svo
mikilli sæmd, autt sætið, sem aldrei
yrði nú setið með jafnmikilli prýði og
hann gerði.
Ég ætla mér ekki að rekja ævisögu
Ásgrims Inga Jónssonar, eins og hann
hét fullu nafni, ævisögu, sem var svo
stutt og fögur. Það veit ég, að aðrir
gera, en þessar linur eiga að vera
persónulegar kveðjur minar og þakkir
fyrir ómetanlega vináttu og viðkynn-
ingu.
Ingi Jónsson var karlmenni i sjón og
raun. Sökum mannkosta sinna eignað-
ist hann vináttu og traust allra, er hon-
um kynntust, og þótt hann væri aðeins
41 árs gamall, er hann féll frá, þá hafði
hann á sinni stuttu ævi eignazt það
rúm i hugum sveitunga sinna, að sorg-
in lagðist sem þungt farg yfir hvert
heimili og grúfði yfir Borgarfirði, þeg-
ar andlát hans fréttist.
Ingi Jónsson var frábær mannkosta-
maður, og hans heitasta ósk var ávallt
sú, að geta hjálpað öllum þeim, er
voru hjálparþurfi.
Einskis manns bón gat hann neitað,
4
íslendingaþættir