Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 1

ÍSLENDIIMGAÞÆTTIR
Laugardagur 16. marz 1974, 10. tbl. 7. árg. nr. 161. TÍMANS
Jón Jóhannesson
frá Klettstíu
Hinn 26. okt. s.l. andaðist Jón
Jóhannesson, fyrrverandi bóndi i
Klettstiu, að Dvalarheimili aldraðra i
Borgarnesi.
Jón fæddist 7. des. 1884 að Miðvogi
við Akranes. Foreldrar hans voru
hjónin Jóhannes Jónsson og Sigurborg
Sigurðardóttir. Arið eftir flytja þau
búferlum að Dýrastöðum i Norðurár-
dal og voru þar við búskap i tvö ár, en
flytja þá að Klettustiu i Norðurárdal
og bjuggu þar til æviloka.
Árið 1917 kvæntist Jón eftirlifandi
konu sinni, Sæunni Klemenzdóttur frá
Hvassafelli i Norðurárdal, myndar- og
friðleikskonu. Hófu þau búskap i
Klettstiu . sama ár og bjuggu þar allan
sinn búskap, en siðustu árin i skjóli
Karls sonar sins og tengdadóttur, en
brugðu búi 1965 og fluttust þá i
Borgarnes.
Jón ól að kalla allan sinn aldur i
Norðurárdal. Þar undi hann glaður við
störfin, sem voru undirstaðan að vel-
ferð fjölskyldu hans. A fyrstu bú-
skaparárum Jóns var hart i ári, mátti
heita, að hvert harðindaárið kæmi á
eftir öðru, og voru árin 1918 og 1920
erfiðust sökum frosthörku og
snjóalaga.
Það liggur ljóst fyrir, að frum-
býlingur, með litið bú á fjallajörð,
verður að sýna fyrirhyggju og dugnað,
til þess að geta séð fjölskyldu farborða
við slik skilyrði. En er það ekki ein-
mitt þetta, sem við gleymum svo oft,
þegar við metum störf samferða-
manna okkar á lifsleiðinni, og þá sér-
staklega verk islenzka bóndans. Það
hefur verið aðalsmerki islenzkrar
bændastéttar um liðnar aldir og fram
á vora daga að flýja ekki hættur og
erfiðleika, heldur sigra þá.
Jón i Klettstiu æðraðist ekki. Hann
var gjörhugull og rasaði ekki um ráð
fram i neinu, sá ávallt fótum sinum
forráð, eyddi aldrei meiru en
aflað var.
Þegar élin birti upp, góðæri kom og
framfarir jukust, þá var hann fljótur
að breyta um búhætti og tileinka sér
það, sem til heilla horfði, stækka bú,
byggja og rækta, og ber jörðin Klett-
stia glöggt vitni atorku hans. Synir
þeirra hjóna, sem heima dvöldu, lögðu
þar fram mikla hjálp. Siðustu ár Jóns
og Sæunnar i Klettstiu var Karl,
sonur þeirra, bóndi þar.
Störfum Jóns fylgdi farsæld. Siðustu
búskaparárin var hann vel efnaður á
mælikvarða bænda og gat i ró litið til
frumbýlingsáranna, sem oft voru erfið
honum sem flestum stéttarbræðrum
hans á þeim tima.
Hann hafði sigrazt á erfiðleikunum
og kunni vel með efni sin að fara,
eyddi ekki i vanhugsaða spákaup-
mennsku liðandi stundar. Máltækið
segir, að meiri vandi sé að gæta feng-
ins fjár, en afla. Jón i Klettstiu gætti
þess fjár, sem hann aflaði, en var þó
veitull, og á heimili hans rikti risna.
Jón og Sæunn voru samhent um allt.
A heimili þeirra rikt reglusemi og
þrifnaður. Þar fór ekkert til ónýti^
hvorki úti né inni. Iðjusemi var i heiðri
höfð og aldrei látið biða til næsta dags,
sem hægt var að vinna i dag.
Þau hjónin eignuðust fjóra mann-
vænlega syni, en þeir eru: Karl,
kvæntur Láru Benediktsdóttur, Gisla-
sonar fræðimanns frá Hofteigi, nú
starfandi við þungavinnuvélar hjá
Vegagerð rikisins i Borgarnesi, en bjó
áður i Klettstiu ásamt foreldrum
sinum. Klemenz leikari, þjóðkunnur
maður, kvæntur Guðrúnu Guðmunds-
dóttur úr Reykjavik. Jóhannes,
kvæntur Ernu Jónsdóttur, hreppstjóra
á Geitabergi, nú bóndi þar. Elis,
kvæntur Brynhildi Benediktsdóttur,
Lindals hreppstjóra frá Efra-Núpi.
Elis er nú yfirvegaverkstjóri i Borgar-
firði.
Allir eru þessir bræður vel metnir og
duglegir menn. Störf Jóns og Sæunnar
eru mikil og farsæl.
Fyrir átta árum fluttu þau hjón til
Borgarness, keyptu þar litið hús og
bjuggu þar,unz heilsa Jóns bilaði, svo
þau gátu ekki af eigin ramleik aðstaðið
heimili sitt. Fluttu þau þá á Dvalar-
heimili aldraðra i Borgarnesi og
dvöldu þar,unz Jón andaðist 26 okt s.l.,
sem fyrr greinir.
Ég kom oft til þeirra hjóna þann
tima, sem þau voru á Dvalar-
heimilinu. Þótt heilsa Jóns væri þrotin
og sjonin biluð var hann ávallt sama
prúðmennið, sem aldrei mælti æðru»
orð. Kærasta umræðuefnið voru fréttir
úr Norðurárdal, þar var hugurinn