Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 6

maður og sérstaklega hug-
kvæmur og úrræðagóður, enda vafa-
laust oft þurft á þeim eiginleikum að
halda i sambandi við starf sitt.
Hörður kvæntist árið 1944 Jóhönnu
Guðmundsdóttur frá Kjörseyri i
Hrútafirði, hinni ágætustu konu, þau
hafa lengst af búið i Barðavogi 26. Þau
hjón eignuðust tvö börn, Jónu Sigrúnu,
gift Guðjóni Inga Sigurðssyni,
leiksviðsstjóra hjá Þjóðleikhúsinu, og
Halldor, trúlofaður Hólmfriði Sigur-
jónsdóttur frá Sveinsstöðum i Dala-
sýslu. Jóhanna bjó manni sinum og
börnum gott heimili, hjónin voru
einstaklega samhent, og á heimilinu
rikti mikill einhugur, þangað var gott
að koma og þar leið manni vel. Ég
kynntist börnum þeirra ungum, þau
dvöldu oft á sumrin á bernskuheimili
Jóhönnu Kjörseyi, þar voru þau i
nánum tengslum við fjölskyldu mina.
Þau báru heimili sinu gott vitni sakir
prúðmennsku og hlýrrar en fast-
mótaðrar framkomu. Þó að Hörður
ynni meginhluta ævi sinnar hér i
höfuðborginni, unni hann sveitalifinu.
Hann naut sin bezt úti i náttúrunni og
hafði mikið yndi af þvi að ferðast um
landið, og var fróður um landshætti.
Hann átti sumarbústað á Skarði,
ættarsetri sinu, og þar var margri
helginni eytt i faðmi f jalla og i nánum
tengslum við móður jörð.
Hörður Sigfússon var mikið
prúðmenni, dulur, hógvær, en fram-
koman einstaklega alúðleg, svo að
hann hrinti engum frá sér. Við nánari
kynningu komst maður að raun um, að
bak við hógværð og fastmótaða fram-
komu sló hlýtt hjarta og sterkar til-
finningar. Hann var traustur vinur og
skemmtilegur félagi. Ég minnist þess
sérstaklega, að við unnum eitt sinn
saman að þvi að leysa vandamál
þriðja aðila, kunningja okkar. Þá fyrst
kynntist ég honum allnáið, og ég gat
eki annað en dáðst að þvi, með hve
miklu raunsæi og hjartahlýju hann
iagði til, að málið yrði leyst. Hörður
var einn af þeim mönnum, sem eru si-
vinnandi, öll hugsun hans snerist um
starf hans og heimili. Hann var
umhyggjusamur heimilisfaðir og
heimakær, hann eyddi margri fri-
stundinni i það að fegra og snyrta
heimili sitt.
Með Herði er burtkallaður ágætur
starfsmaður, mikill drengskapar-
maður og traustur vinur. Það er bjart
yfir minningu hans. Konu hans,
börnum, tengdabörnum og aldraðri
móður og öðrum aðstandendum
sendum við hjónin hlýjar samúðar-
kveðjur við hið sviplega fráfall hans.
Jón Kristjánsson
frá Kjörseyri
6
r
Jóhann Tryggvi Olafsson
„Af eilifðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir
Vort lif, sem svo stutt og>
stopult er
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir”.
Jóhann Tryggvi Ólafsson er nú
kvaddur hinztu kveðju. Segja má, að
andlát manns, sem hafði barizt við
erfiða sjúkdóma siðasta áratug komi
engum á óvart. Þó er það jafnan mikið
áfall að heyra lát vinar sins.
Jóhann Tryggvi Ólafsson var fæddur
að Krossum á Arskógsströnd 2. júli
1911. Voru foreldrar hans hjónin Asta
Þorvaldsdóttir og Ólafur Þorsteins-
son, er þar bjuggu. Eignuðust þau
fjögur börn, sem upp komust, Sigur-
laugu, er gift var Halldóri Halldórs-
syni, arkitekt, sem nú er látinn, Grétu,
sem gift er Vilhelm Hákansen, mál-
arameistara, og Sigurjón, sem látinn
er fyrir nokkrum árum, Jóhann ólst
upp við öll algeng sveitastörf og hlóðst
snemma mikil ábyrgð á ungar herðar
hans, þar eð faðir hans var löngum
heilsutæpur. En hugur hans stefndi til
mennta og er hann hafði aldur til, hóf
hann nám i Menntaskólanum á Akur-
eyri, en vann á búi föður sins á sumr-
um. Það átti þó ekki fyrir Jóhanni að
liggja að stunda langskólanám, þó að
hugur hans stæði allur til þess. Vegna
veikinda föður sins og heimilisástæðna
varð hann að hætta námi i 4. bekk og
setjast að á Krossum, þar sem hann
var stoð og stytta föður sins, unz hann
lézt árið 1937. Þung mun sú ákvörðun hgætlega lesinn og hafði unun af að
hafa verið Jóhanni að hverfa frá námi mála °§ teikna. Hann var viðkvæmur
og bar hann ætið nokkurn harm i huga °8 tilfinningarikur og gulltryggur vin-
þessarar ráðabreytni, enda náms- um sinum. Ifann hafði mikinn áhuga á
maður ágætur. þjóðmálum og afdráttarlausar skoð-
Jóhann gerðist bóndi á Krossum að anlr á þeim. Tók hann um tima virkan
föður sinum látnum og bjó þar til árs- Þátt i félagsmálum og studdi ætið
ins 1940, er hann fluttist tíl Akureyrar, dyggilega málstað hinna minnimátt-
en siðar til Reykjavikur árið 1949. ar. Það má ef til vill segja nú að leiðar-
31. október 1933 gekk Jóhann að eiga lokum, að Jóhanni hafi verið hvildin
unnustu sina, Guðnýju Gunnarsdóttur 1{ær eftir svo langa sjúkdómsþraut.
frá Fossvöllum. Ég er sannfærð um. Hinu má ekki gleyma, hve mikils virði
að allir kunnugir eru mér sammála hann var ástvinum sinum og fjöl-
um, að það var hans mikla lifslán. 1 skyldú til hinztu stundar. Ég bið Guð
óvenju þungum erfiðleikum, fyrst i ah styrkja Guðnýju i sorg hennar og
heilsuleysi hennar, en siðar hans, báru missi. Sú vissa má vera henni huggun,
þau hvort annars byrðar og kunnu aöhún var manni slnum þá ætiö styrk-
einnig vel að njóta saman þeirra sól- ust stoð, er mest lá við.
skinsstunda, er lifið gaf. Einkadóttir Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir.
islendingaþættir
þeirra, Erla, er gift Friðgeiri Olgeirs-
syni, stýrimanni. Sonur þeirra ber
nafn Jóhanns afa sins og Sigurjóns
bróður hans, en með þeim bræðrum
var sérlega kært.
Heimili þeirra Jóhanns og Guðnýjar
stóð ætið með rausn og myndarskap.
Þar var alltaf nóg hjartarúm og eng-
inn kom þar inn fyrir dyr, svo að hann
hrifist ekki af umgengni og heimilis-
brag.
Sigurjón, bróðir Jóhanns, átti hjá
þeim sitt heimili i nokkur ár og Asta
móðir Jóhanns, dvaldist hjá þeim sið-
ustu æviár sin og naut frábærrar um-
önnunar.
Jóhann var listfengur að eðlisfari,
ágætur söngmaður og tók virkan þátt
i starfi söngkóra á Akureyri. Hann var