Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 11

máttarvöldum. Þrátt fyrir marghátt-
aða erfiðleika leið henni oft vel i litla
húsinu sinu. Alltaf var þar vistlegt og
allt hreint og fágað. Börnin voru vel
gefin og efnileg og móður sinni góð.
Enga konu hef ég þekkt, sem hefur
verið jafn fær um að vera börnum sin-
um bæði faðir og móðir. Oftast gat hún
veitt sér það að fara með þau i stutt
ferðalag á hverju sumri. Var það
henni mikil ánægja.
Þrúður hafði yndi af ferðalögum og
glöggt auga fyrir fegurð landsins. Má
til gamans geta þess,að sumarið 1932
fór hún ásamt annarri stúlku fótgang-
andi frá Reykjavik austur um Suður-
land og alla leið austur i Breiðdal.
Þeirri fögru sveit unni hún meira en
öllum öðrum stöðum á landinu. Ferð
þessi tók tuttugu og þrjá daga og
minntist Þrúður hennar með mikilli
ánægju.
t Vestur-Skaftafellssýslu átti hún
margt frænda og vina. Ekki verður
þeirra getið hér, utan einnar konu, er
reyndist henni sem bezta sýstir. Var
Þrúður hjá henni er hún gekk með sitt
fyrsta barn. Þessi kona var Sigriður
Guðjónsdóttir i Hlið i Skaftártungu.
Taldi Þrúður hana eina sina mestu
velgerðarkonu.
Arið 1950 varð Þrúður kennari við
Kópavogsskólann. Kenndi hún þar i
mörg ár eða þar til Digranesskóli tók
til starfa 1964.
Kynni okkar hófust, er hún varð
kennari hér i Kópavogi. Er margs góðs
að minnast frá þeim samverustund-
um. Þrúður hafði fengið i vöggugjöf
góða og glaða lund, sem erfiðleikarnir
höfðu ekki náð að buga. Hreinlyndi
hennar og hispursleysi fluttu með sér
hressandi blæ, hvar sem hún fór.
Nærvera hennar var þvi alltaf ánægju-
leg okkur, sem með henni unnum.
Fyrir nokkrum árum tókst Þrúði að
koma sér' upp fallegu húsi á lóð
sinni. Þaðan er mjög fagurt útsýni.
Oft nutum við þess saman að horfa á
fegurð sólarlagsins og hin ólýsanlegu
litbrigði lands og lagar.
Það var óblandin ánægja okkar,
vina hennar, að hún gat komið sér upp
þessu fallega húsi og vonuðum við að
vera hennar þar yrði lengri. En enginn
má sköpum renna. Hins vegar er það
ánægjulegt, að börnin hennar geta not-
ið þess.
Ég hef hér að framan minnzt á börn
Þrúðar, en þau eru: Helga Kristin
Einarsdóttir kennari og nú Háskóla-
nemi, örn rafvirkjameistari og Rann-
veig verzlunarmaður. Þau eru börn
Þorvalds.
Að endingu vil ég þakka minni látnu
vinkonu fyrir allar okkar ánægjulegu
samverustundir.
Ég votta börnum Þrúðar og systkin-
islendingaþættir
um innilega samúð mina við fráfall
hennar. Guð blessi minningu hennar.
Áslaug Eggertsdóttir.
f
Dánartilkynning minnir alltaf á fall-
valtleika og vinaskilnað. Og ef sá, sem
látinn er, átti eitt sinn samleið með
okkur, langan veg eða skamman,
hrökkva menn kannske við, staðnæm-
ast andartak á lifsgæðakapphlaupinu
og lofa huganum að hverfa til farinna
vega og liðinna daga. Þannig fór okk-
ur, gömlum starfsfélögum Þrúðar
Briem kennara, þegar við heyrðum,að
hún væri dáin.
Breiðdalur er dala mestur á Aust-
fjörðum, frið sveit i umgerð hárra og
svipmikilla fjalla. Þar sleit Þrúður
Briem barnsskónum, fædd að Eyjum
27. febrúar 1908. Otþráin vitjaði henn-
ar á sinum tima og leiðir lágu að heim-
an i leit að menntun og nýrri reynslu.
Hún settist i Menntaskólann i Reykja-
vik og lauk þaðan stúdentsprófi vorið
1931. Fjórum árum siðar tók hún
kennarapróf úr Kennaraskóla tslands.
Eftir það stundaði Þrúður kennslu á
ýmsum stöðum um alllangt árabil,
hélt m.a. smábarnaskóla i Reykjavik
nokkra vetur. — A þessum árum gekk
hún að eiga Þorvald Guðmundsson, en
siðar slitu þau samvistir. Börnin
fylgdu móður sinni,og um svipað leyti
gerðist hún kennari við barnaskólann i
Kópavogi (1951), sem þá var nýlega
stofnaður. Þar hófust okkar kynni.
Þetta er auðvitað mjög ófullkomið
og lauslegt yfirlit um það timabil i ævi
Þrúðar Briem, sem oft er rikast af
þeirri lifsreynslu, er ræður örlögum
manna og framtið. Opinberar skýrslur
og tölvuvisindi, svo merkileg sem þau
eru, toga á grunnu vatni. Hamingja og
gleði, sársauki og sorg eru þeim óvið-
komandi.
Margs væri að minnast frá frum-
býlingsárum Kópavogsskóla og trú-
lega mundi ýmsum virðast sumt með
ólikindum, ef farið væri að lýsa að-
stöðu og aðbúnaði við skólahaldið og
bera það saman við nútimann. Ekki er
þetta þó svo að skilja, að i minum huga
hvili einhver hörmunganna skuggi yfir
þeim tima. Það er öðru nær. Þegar
öllu er á botninn hvolft, verða björtu
dagarnir miklu fleiri og langlifari i
minningunni en hinir, sem lifðu i
skugganum af áhyggjum og tima-
bundnu basli. Kennaraliðið var sam-
valið og traust fólk, sem lét ekki ,,basl-
iðsmækka sig”, en hélt gleði sinni,þótt
nokkuð skorti á þægindin. Og margar
stundir i þeim hópi ylja nú aldið blóð,
þar rikti samstarfsvilji og góður
félagsandi sveif yfir vötnunum. Þá
gullu glaðir hlátrar, hendingar flugu,
— jafnvel vandamálin sjálf urðu tilefni
gamansamrar stöku. Þarna átti Þrúð-
ur sinn gilda og góða þátt, þó að glað-
værð hennar væri ekki hávaðasöm né
ærslafengin. En hún var gædd fjarska
notalegri kimnigáfu og næmri smekk-
visi á ljóð jafnt og laust mál. Og hag-
mælskan var henni tiltæk,ef þvi var að
skipta, en hún flikaöi þvi litið.
Þegar Þrúður hóf kennslu i Kópa-
vogsskóla, voru börnin hennar þrjú
enn i ómegð, á og innan við skólaaldur.
Hlaut hún þvi, jafnframt skyldustörf-
um sinum i skólanum, að rækja
móðurhlutverk og annast heimilis-
hald. Samanlagt mundi það teljast ær-
ið starf. Hún hefði getað sagt likt og
hafkonan i þjóðsögunni: ,,Mér er um
og ó, — ég á sjö börn i sjó, — og sjö á
landi”. En ekki var henni gjarnt að
kvarta um annir né áhyggjur.
Þrúður var óhlutdeilin um annarra
hag og sýndarmennska og steigurlæti
mjög fjarri hennar skapi. Sjálf var hún
yfirlætislaus og olnbogaði sig aldrei
fram i fremstu raðir. En ekki var hún
þeirrar manngerðar, sem ..þegir við
öllu röngu”. Kom það ekki sizt i ljós, ef
hún taldi að hallað væri á börn og litil-
magna. Það gat komið fyrir, að mér
fyndist hlédrægni hennar heldur um
of, slikum afbragðs gáfum sem hún
var gædd. Hefði hún átt að sama skapi
framagirni og baráttuvilja, mætti láta
sér detta i hug, að leiðin hefði legið upp
stigann þann, sem kenndur er við æðri
metorð og mannvirðingar, heldur en
þau. sem einn fátæklega búinn barna-
skóli hefur upp á að bjóða.
Nemendum sinum var Þrúður nær-
gætin og hlý og agavandamál kaus hún
að leysa með hljóðlátri góðvild fremur
enhörðum ávitum og valdboði. Leitun
hygg ég yrði að þeim nemanda Þrúðar
Briem, sem ekki þótti vænt um hana.
Og þeir eru nú orðnir nokkuð margir,
Kópavogsbúar, sem nutu leiðsagnar
hennar.
Þegar um er að ræða menningarlega
uppbyggingu okkar unga bæjarfélags,
hljóta skólarnir að teljast framarlega i
flokki þeirra aðila, sem þar leggja
undirstöðuna. t þann grunn hefur
Þrúður Briem lagt sinn stein, þótt nú
sé hún sjálf af heimi farin. Hún lifði
það að sjá börnin sin vaxa upp til
manndóms og góðs þroska og njóta
umhyggju þeirra og ástúðar, þegar
sjúkdómur og erfiðleikar steðjuðu að.
Þeim sendum við, vinir hennar og
samstarfsmenn, innilegar samúðar-
kveðjur. Og margir þakklátir vina-
hugir fylgja nú þeirra góðu móður yfir
á ókunna landið.
Krímami Jónasson.
11