Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 8

Jakobína Ingveldur Þorsteinsdóttir
Y öglum
Fædd 1. marz 1901
I)áin 2. ágúst 1973.
Hinn 2. ágúst s.l. andaðist Jakobina
Ingveldur Þorsteinsdóttir, húsfrú að
Vöglum I Vatnsdal, eftir stutta en
stranga legu á Landsspitalanum i
Reykjavik. Áður var hún búin að
dvelja um tima á sjúkrahúsinu á
Blönduósi. Þá sá ég hana nokkrum
sinnum og bar hún þá þann banvæna
sjúkdóm, sem hún gekk með,svo vel,að
maður gat vænzt þess að leið hennar
lægi aftur heim að Vöglum, en það for
á annan veg. Þótt Jakobina i Vöglum
lifði alltaf fábrotnu lifi og lengst af á
afskekktum fjallabýlum, þar sem all-
ar aðstæður buðu ekki uppá neitt sér-
stakt dekur, var hún þó ein af þeim
manneskjum, sem oftast var glöð og
ánægð með sitt hlutskipti.
Ég skal nú i örstuttu máli rekja ævi-
feril þessarar merku konu, sem vann
Jóhann Elíasson
kveðja frá Póstmannafélagi Islands
Fæddur 18. júni 1908
Dáinn 3. febrúar 1974
Jóhann E. Eliasson póstmaður hér i
Reykjavik lézt 3. febrúar siðastliðinn
eftir 7 mánaða dvöl i sjúkrahúsi. Hann
var fæddur á Bergsstöðum i Vest-
mannaeyjum 18. júni 1908, sonur hjón-
anna Bjargar ísaksdóttur og Eliasar
Sæmundssonar trésmiðs. Hann átti 6
systkini, og er ein systir hans á lifi,
Margrét kona Jóns Þorsteinssonar
kennara á Akureyri. Jóhann var
kvæntur Helgu Helgadóttur, en missti
hana árið 1965. Þau voru barnlaus. Jó-
hann Eliasson kom i póstþjónustuna
árið 1967 og vann þar sem bréfberi.
Hann var hæglátur og dagfarsprúð-
ur svo af bar, sérstaklega samvizku-
samur i starfi sinu og rækti það að öllu
leyti vel. Hann var afskiptalaus við
vinnufélaga sina og kynntist þeim þvi
fremur litið en átti fáa vini og trygga.
Jóhann Eliasson naut sin vel i starfi
sem bréfberi. Vinnan var honum þjón-
usta, er hann lét i té við samfélagið og
samborgarana. Bréfberastarfið i
Reykjavik, eiiís og það er og hefur ver-
ið, ereitt af erfiðari störfum, sem unn-
in eru i þjóðfélaginu i dag, en vonandi
er, að ráðamönnum fari að verða það
ljóst, hvers eðlis starfið er og þeir meti
það að verðleikum, enda þarf mikinn
dugnað til þess að inna það vel og sam-
vizkusamlega af hendi.
Jóhann Eliasson átti þessa kosti i
rikum mæli. Meðan hann var bréfberi
var aldrei kvartað yfir starfi hans.
Hann var þar sannur og heill og vann
það af köllun og samvizkusemi.
Póstmannastéttin má vera þakklát
fyrir að hafa átt jafn góðan félaga og
Jóhann Eliasson. Hann var sannur
maður, jafnt i starfi sinu sem stéttar-
félagi.
Samvizkusemi hans og trúmennska
gagnvartþjónustunni var sönn og heil.
Við minnumst hans með þakklæti og
söknuði.
öll sín störf i kyrrþey og lagði ævinlega
gott til málanna:
Hún fæddist að Stóruhlið i Viðidal
hinn 1. marz 1901, foreldrar hennar
voru Rósa Sæmundsdóttir og
Þorsteinn Gislason, sem þar bjuggu.
Þau munu hafa verið litt efnum búin,
enda kom bróðir Rósu, Jakob Sæ-
mundsson i Stórahvarfi að máli við
þau hjónin og bauðst til að taka
Jakobinu i fóstur. Kona Jakobs var
Ingveldur Sigurðardóttir orðlögð
sæmdarkona. Hún andaðist i hárri elli
hjá Jakobinu fósturdóttur sinni i Vögl-
um. Þau hjónin i Stórahvarfi áttu eina
dóttur barna, sem Sigurlina hét og var
komin um fermingu þegar Jakobina
kom að Stórahvarfi. Nokkrum árum
siðar andaðist húsbóndinn og var þá
ekki um annað að ræða en Sigurlina
tæki að sér búsforráð með aðstoð móð-
ur sinnar og Jakobinu, eða að þær yrðu
að gefast upp við búskapinn, en það
mun hafa verið fjarri þeirra vilja. Þær
héldu þvi búskapnum áfram um
margra ára skeið með annálsverðum
árangri. Þær urðu sjálfar að leysa af
hendi öll störf á heimilinu, svo sem
skepnuhirðingu, heyskap o.fl. sem
karlmannsverk eru talin. Auk þess
sem þær önnuðust öll ferðalög i sam-
bandi við aðdrætti að heimilinu. Arið
1927 deyr svo Sigurlina og stendur þá
Jakobina ein uppi með aldraða fóstur-
8
Islendingaþættir