Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 13

Gunnþór Bjarnason
Fæddur 25. 8. 1925.
Dáinn 16.2. 1974.
AÐ kvö'idi 16. febrúar s.l. kvaddi vinur
minn Gunnþór Bjarnason snögglega
þennan heim. Sól að morgni, myrkur
að kvöldi.
Þessi andlátsfregn kom mér ekki al-
gjörlega á óvörum, þvi um nokkurt
skeið hafði hann borið þann sjúkdóm,
er lék hann svo hart, en veikindi sín
bar Gunnþór með mikilli hugprýði.
Hæglátur — prúður og hrekklaus mað-
ur hefur nú lokið sinni lifsgöngu meðal
okkar, eftir lætur hann minningu
góðra kynna.
Gunnþór fékkst viö ýms störf i lifi
sinu, lengi vann hann hjá vöruaf-
greiðslu Skipaútgerðar rikisins, en nú
siðustu árin hjá Letri h.f. Likaði hon-
um það starf vel, enda bar hann
vinnuveitanda sinum og samstarfs-
fólki mjög gott orð.
Ýms áhugamál átti Gunnþór
Bjarnason, þar á meðal lestur góðra
bóka, og ef tækifæri gafst að sumri til,
að renna fyrir silung. Fór hann oft ein-
samall með stöngina sina, og undi sér
vel I fallegu og friðsömu umhverfi.
Aratuga kynni okkar Gunnþórs
geyma margar góðar minningar, enda
var hann traustur vinur, skemmtileg-
ur og spaugsamur.
Ég er sannfærður um, að Gunnþór
hefði ekki óskað neinnar lofgreinar um
sig, enda er ég ekki fær um þau rit-
störf, ég óska honum góðrar ferðar,
þakka samfylgdina, og bið honum
Guðs blessunar.
öllum ástvinum Gunnþórs Bjarna-
sonar votta ég mina innilegustu sam-
úð.
T.N.
f
Tengdafaðir minn Gunnþór, varð
bráðkvaddur að kvöldi 16. febr. s.l. Sú
fregn kom mjög að óvörum. Hann átti
að visu við sjúkdóm að striða, þess eðl-
is að búast mátti við þessu, en allt um
það gerðum við ekki ráð fyrir þessu
svona fljótt. Hann var svo hress i
bragði og rikur af lifi. Aðeins tveimur
Islendingaþættir
dögum fyrir andlát sitt hringdi hann til
okkar hingað norður og hafði i huga að
koma um páskana. Mun hann vist hafa
hlakkað til þeirrar ferðar, eins og við
hlökkuðum til komu hans. Þetta mátti
þó ekki verða, það er undarlegt hve
ranglætið fer oft með sigur af hólmi.
Gunnþór Bjarnason var fæddur að
Miðfirði i Skeggjastaöahreppi 25.
ágúst 1925 og var þvi ekki fimmtugur
er hann lézt. Hann var góðrar ættar,
sem kallað er. Foreldrar hans voru
Guðrún Valdemarsdóttir frá Bakka
Magnússonar og maður hennar Bjarni
Oddsson frá Felli Gunnarssonar. Bæði
fædd og uppalin i Skeggjastaðahreppi.
1 ættinni eru afi á Knerri, Þorsteinn
riki á Bakka og Bjarni borgari á
Raufarhöfn, sem var langafi Gunn-
þórs. Þessar ættir eru rikar af dugandi
fólki sem bar drjúgan hlut frá lifsins
skiptaborði. Það má nefna hér til fróð-
leiks að Oddur á Felli afi Gunnþórs var
bróðir Guðmundar á Hóli á Langanesi
föður Gisla alþingismanns og Oddnýj-
ar rithöfundar.
Bjarni i Miðfirði, faðir Gunnþórs,
lézt i blóma lifsins frá konu og tiu
börnum ungum. Það hefur verið stór
hópur föðurleysingja. Þegar þetta
gerðist var Gunnþór kominn i fóstur til
Gunnars föðurbróöur sins og konu
hans Þórunnar Kristinsdóttur og ólst
hann upp hjá þeim eftir það.Fjölskyld-
an flutti til Reykjavikur þegar Gunn-
þór var fimm ára og var hann Reykja-
vikurstrákur eftir það. Gunnar Odds-
son andaðist siðastliðið haust eftir
stranga legu, en Þórunn er enn á lifi
ein eftir af fjölskyldunni. Hefur hún nú
á hálfu ári orðið að sjá á eftir eig-
inmanninum og fóstursyninum yfir hið
mjóa bil er aðskilur lif og dauða.
Um tvitugsaldur kynntist Gunnþór
ungri Reykjavikurstúlku, Valgerði
Þórarinsdóttur. Gengu þau i hjóna-
band og eignuðust fjögur börn, sem öll
lifa. Þau hjón slitu samvistum, en
héldu þó kunningsskap til hinztu
stundar, og i arma hennar féll hann
þegar hann dó.
Ég kynntist Gunnþóri fyrst fyrir um
það bil sex árum er ég geröist tengda-
sonur hans. Tókst þá strax náið sam-
band milli hans og minnar fjölskyldu
og hélzt það siðan. Var hann i reynd
meiri heimilisvinur og félagi en faðir,
tengdafaðir eða afi. Og var hann þó
allt þetta lika.
Fjölskylda min er litiö samkvæmis-
fólk á nútima borgarvisu, en þvi
stærra hlutverki gegnir eldhúsborðið á
heimilinu. Margar stundir sátum við
þar með afa og ræddum málin. A
Bergstaðastrætinu áttum við lika
stóran stofuglugga, og útum hann gaf
margt að sjá. Ég mun seint gleyma
þeim stundum er Lilja litla dóttir min
sá hattinn á afa sinum bera við glugg-
ann. Þá var hún vön að hrópa með öll-
um likamanum: Hann afi er að koma.
Svo var hún þotin af stað til að vera
fljótari en hann að opna útidyrnar.
Þau voru svo miklir mátar afi og hún
og skildu vel hvort annað. Á ég nú eng-
an afa lengur, sagði Lilja er við sögð-
um henni hvaö gerst hafði.
Nei, nú á hún engan afa, enginn afa-
pakki verður á sex ára afmælinu henn-
ar I næsta mánuði. Um þann pakka var
afi einmitt að tala þegar kallið kom.
Gunnþór stundaði ýmsa vinnu um
dagana, en siðustu árin var hann inn-
heimtumaður hjá fjölritunarstofunni
Letri. Hlaut hann traust og vinsældir
allra er viðhann áttu skipti. Naut hann
sin vel i þessu starfi og var ánægður
þar. En nú hefur sá innheimtumaður,
sem honum var meiri, rétt honum sið-
asta reikninginn og fengið borgun.
Við burtför Gunnþórs afa, eins og
hann var jafnan nefndur á minu heim-
ili, koma i hugann margar myndir frá
samverustundum liðinna ára, eins og
13