Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1974, Blaðsíða 15

Kveikja gleði og yl þar,sem kalt var i
ranni.
Þin drengilega framkoma, og
væmnislausa viðmót var hressing i
mótlæti, og gleðiauki á góðra vina
fundum. Ég á margar slikar minning-
ar með þér. Þær eru minn sparisjóður,
sem ég rek með sjálfum mér á hljóð-
um stundum. Ég minntist áðan á lifs-
þorsta. Þér var lifið vettvangur starfs
og athafna. Það var þér tækifæri, sem
skyldi notað og notið. Ég held að þér
hafi ekkert fallið verr i geð en hálf-
velgja og smámunasemi Þú varst é
vallt heill, aldrei hálfur. En umfram
allt þú sjálfur. Ég efast um, að þú hafir
haft hugann við það að skapa þér inn-
eign i eilifðarsjóð. Héill þins heimilis,
trúmennska og atorka i starfi, það var
þinn lifsþorsti.
Margir munu sakna þin, og enn fleiri
minnast þin, er þeir heyra góðs manns
getið. Hitt vissu þeir, sem þekktu þig
bezt, að sannfæring þin var ekki föl
fyrir málsverð.
Við hjónin þökkum þér og konu þinni
margar glaðar og góðar stundir á
heimili ykkar austur i Vik og siðar hér
i borginni. Eftirlifandi konu Jónasar
svo og skylduliði öllu vottum við sam-
úð og hlutteknignu i miklum missi.
Jón Pálsson
Jónas tryggingafulltrúi Jóhannes-
son fæddist að Mjóanesi i Skógum
hinn 4.2. 1904. Foreldrar hans voru:
Jóhannes G. Jónasson, snjall hag-
yrðingur, er kenndur var við Skjögra
staði (nú eyðibýli) i Fljótsdal, en þar
bjó hann um skeið, og kona hans,
Jónina Jónsdóttir, sem var rómuð
friðleikskona.
Samfelldur æviferill Jónasar verður
ekki rakinn hér, aðeins flutt nokkur
minningar- og kveðjuorð: Jónas flutti
með foreldrum sinum til Vikur i
Mýrdal árið 1921. Þar dvaldi hann við
ýmiss konar störf til 1956, að hann
flutti til Reykjavikur og gerðist
tryggingafulltrúi hjá Samvinnu-
tryggingum. Þvi starfi gegndi hann
með svo frábærum dugnaði og
samvizkusemi að iandsfrægt varð.
Hann fór margar ferðir um nærri
gervalt landið, mun hafa komið á flest
byggð ból og þótti jafnan góður gestur.
Þessa varð ég viða var, þvi að við
röktum tiðum hvor annars slóðir:
hann við tryggingar en ég við mæl-
ingar.
Jónas vakti athygli, hvar sem han
fór, fyrir glæsimennsku, greiðasemi
og höfðingsskap. Á mannamótum
vakti hann slika eftirtekt. að menn,
sem ekki þekktu hann, spurðu, hver og
einn: ,,Hver er þessi maður”? Hann
eignaðist ýmist góðkunningja eða vini
viða um landið, og var sannur vinur
vina sinna, tók ávallt málstað litil-
magnans og var óspar á greiðasemi
eftir beztu getu.
Ég kynntist ekki Jónasi verulega
fyrr en á árunum 1941-48, en þá hafði
ég vetursetu i Vik i Mýrdal
(Suðurvik). Siðan hélzt með okkur
óslitin vinátta.
Arið 1935 kvæntist Jónas frændkonu
sinni, Láru Gunnarsdóttur, ágætri
konu i livivetna. Þeirra börn urðu
fjórir synir og tvær dætur, sem öll eru
á grænni grein, og eina efnilega dóttur
á niunda ári misstu þau og aðra á
fyrsta ári. Barnabörnin eru sjö.
Þetta var um nokkurt skeið allþungt
heimili fyrir tiltölulega tekjulágan
mann, en sameiginleg hagsýni vann
bug á öilum erfiðleikum, og jafnan sat
höfðingslundin i fyrirrúmi.
Árið 1962 varð Jónas fyrst sjúkdóms
var. Það var mikið áfall fyrir þennan
hrausta, skapmikla atorkumann, sem
aldrei hafði þurft að hlifa sér, og kunni
það raunverulega ekki eins og sýndi
sig, þegar sjúkleikinn ágerðist, að þá
var ekki slakað á fyrr en orkan var
þvinær tæmd. Áriö 1970 ágerðust hinir
margþættu sjúkdómar svo, að siðan
varð Jónas að sætta sig öðru hver ju við
sjúkrahúsvist. Allir kunnugir
undruðust lifsseigluna. Bardaginn var
harður til hinzta dags. Það átti ekki að
gefa sig fyrr en i fulla hnefana.
Hinn 4. s.l. hélt Jónas upp á 70 — ára
afmæli sitt. Þrátt fyrir allt, kom ekki
annað til greina. Og afmælisbarnið bar
höfuðið hátt i sæti sinu meðal fjöl-
skyldu og vina. Höfðingleg veizla, er
jafnframt reyndist verða kveðjuhóf,
fór fram við söng og gleði og var
honum sýnilega til ánægju. Þrátt fyrir
þróttleysið, skálaði hin gamla hetja
með mikilli ánægju við gestina. Þráð
tækifæri gekk um garð — nú mátti
slappa af.
Á öðrum degi frá afmælinu var
Jónas fluttur á Borgarspitalann. Þar
lá hann rænulltill til 15. 2 s.l. Þá bar
vistaskiptin að.
Kæri vinur! Við hjónin kveöjum þig
með alúðarþökk fyrir langa vináttu
og tryggð. Jafnframt vottum við
fjölskyldu þinni innilega samúð.
Asgeir L. Jónsson.
Islendingaþættir
15