Heimilistíminn - 24.10.1974, Side 5

— Var maturinn góður, skipstjóri? spyr
ungfrú Hillier og klappar á öxl honum til
að vekja hann. — Hér eru komnir gestir til
þín, bætir hún við og kynnir okkur. — Ertu
búinn að borða?
Hann skýrir samvizkusamlega frá þvi,
að hann hafi borðað tvær stórar sneiðar
með osti.
— Ekkert spínat? segir hún striðnis-
lega. — Þá færðu þér drykk með okkur.
— Allt i fina, segir Peter og hellir
drykknum saman við bjórinn. — Þetta
finnst öllum Irskum sjómönnum gott, út-
skýrir hann og gefur okkur að smakka á
blöndunni. Hún er vægast sagt vond.
— Nei, við skulum ekki sitja hérna inni i
þessu góða veðri, segir hann allt I einu. —
Komum niður að höfn. Ég á fri i hálfan
annan tima. Þar með tæmir hann glasið
og skálmar út úr matsalnum með okkur á
hælunum.
— Hann getur aldrei verið kyrr, segir
ungfrú Hillier I mæðutón.
Bráðlega erum við komin upp I opna
Mustang-bllinn hans. Ungfrú Hillier, ljós-
myndarinn og ég höldum okkur af öllum
mætti, þegar Peter tekur beygjurnar á
tveimur hjólum.
— Er nokkur bilveikur að eðlisfari?
kallar Peter um leið og hann ekur fram úr
stórum flutningabil.
— Nei, en mér hættir við sjóveiki, kallar
ungfrú Hillier á móti og ekki ber á öðru,
en hún sé hrædd i alvöru. Aksturinn er
vægast sagt hraður og það er greinilegt,
að Peter er vanur að aka svona. Loks
stanzar hann niðri við höfnina og við kom-
umst heilu og höldnu út úr bilnum.
— Saknarðu sjávarins eftir Onedin-
skipafélagið?
Hann þefar út i loftiö og kinkar kolli. —
Það versta er bara, að ég ætla aldrei að
losna við James Onedin. Þetta tók svo
langan tima og það kemur enn fyrir að ég
tala ósjálfrátt með rödd hans og hreimi.
Við setjumst á bryggjubrúnina og horf-
um á mávana, sem hringsóla um fiskibát
á leið inn.
— Hvernig stóð á þvi að þú gerðist
leikari?
— Þegar ég var búinn I skóla, vissi ég
ekki, hvað ég átti að taka mér fyrir hend-
ur. Dag nokkur var ég á rölti um göturnar
og þá fór ég að velta fyrir mér fólkinu og
skemmti mér við að herma eftir göngu-
lagi og svipbrigðum þess. Þá datt mér I
hug, að ef ég yröi leikari, gæti ég gert
þetta og fengið kaup fyrir. Ég hugsaði
mig um I nokkrar vikur og sótti svo um
skólavist á leikskóla. Ég komst I RADA
(Royal Academy of Dramtic Art), sem
talinn er bezti leikskóli Englands.
— Hafðirðu ekki mikið gagn af þvl?
— Nei, mér var hent út eftir nokkra
mánuði, en það geröi ekkert til. Ég fór
sjálfur á stúfana og fékk hverja vinnuna á
fætur annarri.
— Hvers vegna kallarðu það vinnu, en
ekki hlutverk?
— Hlutverk er vinna. Það orð segir bet-
ur hvað leikarastarfið er. Sjáið bara alla
þá sem verða stjörnur á einni nóttu. Ég
trúi ekki á slikt. Það fólk gleymist jafn
fljótt. Það eina sem dugar til lengdar er
vinna og afturvinna. Þá fyrst nær maður
þvl takmarki, sem maður hefur sett sér.
— Þá er liklega hægt að segja, að þú
hafir náð vissu takmarki, er þú fékkst
hlutverkið, afsakið, vinnuna sem James
Onedin?
— Já, að minnsta kosti var það tilbreyt-
ing frá hinu og það eru ekki svo f,á hlut-
Peter og Anne Stallybrass, sem leikur
frú Onedin.
verk, sem ég hef leikið I kvikmyndum og
leikhúsum.
— Fannst þér gaman að leika James?
— Alveg stórkostlega. Það sem mér lik-
aði bezt var að leika úti á sjó Mikið af upp
tökunum fór fram fyrir utan Dartmouth i
Suður-Devon. Það er mun auðveldara að
hrópa og kalla fullum hálsi I stinnings-
kalda úti á sjó en I gervistormi I upptöku-
sal.
— Er mikill munur á þér og sjónvarps-
stjörnunni James Onedin?
— Geysilegur. Við eigum eitthvað smá-
vegis sameiginlegt, en annars erum við
gjöróllkir.
Frarnhald á bls. 38
Peter hefur yndir af hraða og ekur um i himinbláum Mustang.
5