Heimilistíminn - 24.10.1974, Qupperneq 33

Gunhild
Hesiing:
K oíi
Svona svona svona, sagði Siggi sjóari. —
Það var svei mér gott að við hittumst svo þú
fengir sild. Annars hefðirðu svei mér þá dáið úr
hungri tetrið, svo sannarlega sem ég heiti Siggi
sjóari og geng með axlabönd og sjóhatt.
Bastian leit nú á björgunarmann sinn. Siggi
sjóari var risastór. Hann var i stigvélum sem
náðu alveg upp á maga og á höfðinu hafði hann
sjóhatt, sem var á stærð við seglskip. Al-
skeggið náði niður að stigvélunum og i munnin-
um var bara ein tönn, en svo var munnurinn
lika það stór, að þegar hann brosti, var eins og
munnvikin gengju í hlykkjum. Og brosið! Hann
var sibrosandi og svo óskaplega stór, glaður og
góður.
— Nú skulum við koma heima til Sigga sjó-
ara, sagði hann við Bastian. — Það er orðið
framorðið og þú þarft að fá eitthvað að drekka,
áöur en þú leggur þig.
Svo tók hann Bastian upp i lófa sinn og með
hinni hendinni stýrði hann hjólinu heim að
stráþöktu litlu húsi. Þar bjó hann. Þegar þeir
komu inn, lagði hann Bastian á hrúgu af hrein-
um tvisti ofan á kaðalhönk. Siðan setti hann
nýtt brenni i arininn og þegar fór að loga, byrj-
aði hann að steikja sild handa sjálfum sér og
hellti mjólk i stóra skel handa Bastian. Og
meðan Bastian lapti i sig mjólkina, hlustaði
hann á Sigga sjómann, sem söng og trallaði
yfir sildinni.
Stofan var Iitil og þar var lágt undir loft.
Lyktin inni var af tjöru, fiski, segldúk, þangi og
mörgu öðru
hressandi, sem köttum finnst lika ágætt. Já,
Bastian naut þessa alls og hugsaði um, hvernig
honum hafði liðið fyrir skömmu. Þá hafði hann
verið viss um að betra væri að vera dauður en
vera Bastian. En nú lá hann hér og lapti með
næstum fimm sildar i maganum og var alveg
viss um að það væri betra að vera Bastian en
nokkur annar i öllum heiminum.
3lZur/ri n
oisLI (s n
— Þarna sér maður, tautaði hann við sjálfan
sig. Það var vist vissara að láta hlutina ekki á
sig fá. Það getur alltaf gerzt eitthvað nýtt og
merkilegt svo maður verði glaður aftur en það
er alveg eins gott að vera bara alltaf glaður.
Já, liklega miklu betra.
En eftir þvi sem Bastian lapti meira fannst
honurn þessi mjólk eitthvað undarleg. Siggi
sjóari hafði nefnilega sett agnarlitið af vini út i
hana. Hann gleymdi þvi alveg, að kettir mega
ekki fá vin. Hann hafði bara ætlað að gleðja
Bastian. En þegar hann var búinn með mjólk-
ina, varð allt svo skritið. Oliulampinn i loftinu
var eins og stórt skip er sigldi á hvolfi og git-
ar, sem hékk á veggnum var eins og kona með
gat á maganum og fjóra rennilása frá hvirfli til
ilja. Stórt fiskinet, sem lá á gólfinu undir
glugganum varð eins og þrjár risakóngulær,
sem voru búnar að flækja saman fæturnar og
vissu nú ekki hver átti hvaða fætur. Og Siggi
sjómaður og fimm steiktu sildarnar hans var
orðið að þrem Siggum sjómönnum í sex stig-
vélum, fimmtán steiktum sildum. þremur al-
skeggjum og heilum ósköpum af sildarsöngv-
um. Hvilik ringulreið! Bastian botnaði ekkert i
þessu öllu. i staðinn fyrir að reyna það, stein-
sofnaði hann á kaðalhönkinni.
Bastian vankaði alls ekki morguninn eftir.
Hann svaf langt fram yfir hádegi. Þegar hann
loksins vaknaði, leit hann undrandi i kring um
sig. Hann skildi hreint ekki, hvar hann var
niðurkominn, ó, jú — þegar hann hugsaði sig
um mundi hann vel, að hann var hjá Sigga
sjóara. En hvar var þá Siggi sjóari? Hann sást
hvergi. Það var rigning úti og vindurinn
gnauðaði i stráþakinu og þreif i litla húsið svo
það kveiknaði sér. En inni fyrir, þar sem
Bastian var, var allt rólegt, þægilegt hlýtt og
gott. — Það er svei mér gott að maður er ekki
litill köttur á ferð úti i þessu veðri, sagði
Bastian við sjálfan sig og hringaði sig aftur á
< 33