Heimilistíminn - 28.04.1977, Síða 33

horfði í glampandi augu hennar. — Jæja? Ætlarðu
að koma?
— Fjárinn hafi það< ég kem, sagði hann. — En í
guðs bænum fáum okkur drykk fyrst.
Pearl veitti því eftirtekt, að koma þeirra í klúbb-
inn vakti óskipta athygli viðstaddra. Joey,
barþjónninn, var nærri búinn að missa kokkteil-
hristarann út úr höndunum á sér og Thistlewaite
ofursti, sem Pearl hafði geðjazt illa að frá barn-
æsku, sagði upphátt:
— Hneykslanlegt! Blátt áfram reginhneyksli að
koma með þennan mann hingað inn!
Frú Hammerton flissaði lágt og sagði: — Hugsa
sér að Pearl skuli koma með Freeman hingað. Ég
hefði ekki trúað því að Desmond lofaði henni að
umgangast hann. En hún er viljasterk, stúlkan, og
svo er hún ekki raunverulega dóttir hans, ef til vill
er það skýringin.
Judson hafði heyrt síðustu athugasemdina, því
frú Hammerton lá hátt rómur.
Hann sagði við Pearl næstum hvíslandi, þegar
þau voru setzt við barinn: — Er það satt að þú sért
munaðarleysingi?
— Já, sagði hún.---En með öllu velsæmi. Ég er
fædd i hjónabandi. Mamma fullvissaði mig um að
annars hefði hún aldrei tekið mig í fóstur.
— En áttu þá enga ættingja?
— Ég held að ég eigi einhvers staðar tviburasyst-
ur. Hún sagði þetta létt um leið og hún rétti út hönd-
ina eftir salthnetu.
— Tvíburasystur? Veistu ekki hvar hún er?
Hún hristi höf uðið. — Nei. AAamma lét mig lofa að
reyna aldrei að hafa samband við hana. Hún varð
eftir á barnaheimilinu og guð má vita, hvernig far-
ið hefur fyrir henni.
— En ertu ekki forvitin um það?
— Jú, viðurkenndi Pearl. — Ég hugsa oft um hana
og langar til að sjá hana aftur. Röddin varð mjúk.
— En gætirðu ekki reynt að ná sambandi við
hana?
Hún hristi höfuðið. — Nei, mömmu mundi ekki
geðjast að því. Þau láta sem ég sé raunverulega
dóttir þeirra og ef hún... birtist allt í einu, yrði það
þeim um megn.
— Ég skil, sagði hann rólega.
Þau yfirgáfu klúbbinn bráðlega og óku í kvöld-
svalanum i áttina til Catchart Park. Judson vildi
ekki viðurkenna það, en hann var kviðinn. Hann
hafði aldrei stigið fæti á stað eins og þennan.
Herra Freeman verður í kvöldmat, Perkins,
sagði Pearl við yf irþjóninn, þegar hann kom til dyr-
anna.
— Já ungf rú, sagði Perkins lágt, en leit út eins og
hann hefði getað dottið niður dauður á staðnum.
Hann bókstaflega skalf á beinunum. Freeman,
frambjóðandi verkamannaf lokksins hér á Catchart
Park! Og David Woolf líka! Var Pearl búin að
gleyma því?
Pearl visaði Judson inn langan gang að dagstof-
unni.
Desmond var ennþk að gefa David góð ráð og
ábendingar. Hann gekk um gólf í brúnum flauels-
jakka og inniskóm, og David sat og hlustaði og kink-
aði kolli öðru hverju, en AAary skrifaði niður athuga
semdir, Hún gat ekki varizt þeirri hugsun, að ýmis-
legt af þessum upplýsingum um kjósendurna væru
furðulegar. Hún var alltaf að líta á klukkuna. Hún
var orðin sjö. David átti að vera í kvöldmat, en eng-
inn haf ði minnzt á hana sjálfa í því sambandi. Samt
vildi hún vera kyrr, ef vera kynni að hún fengi að
sjá Pearl. Kvöldið áður á dansleiknum, hafði hún
virzt eins og draumsýn. Það var erfitt að ímynda
sér hana raunverulega.
Frú Desmond kom inn í hvítum kjól, allt of mikið
skreyftum, sem minnti helzt á stóra, hvíta hænu.
— Ertu enn að vinna Oswald? spurði hún hissa. —
Hefurðu ekki boðið David drykk? Hún gekk þvert
yfir gólfið til að hringja bjöllunni. Um leið og hún
sneri sér við, leit hún spyrjandi á AAary.
Hún hikaði þegar hurðinni var hrundið upp og
Pearl birtist...
— Sæl öll saman, sagði hún. — Ég kem ykkur
þægilega á óvart. Hver haldið þið að komi með mér
til kvöldverðar? Enginn annar en þingmaðurinn til-
vonandi, Judson Freeman. Komdu inn, Freeman,
og heilsaðu upp á fólkið.
Þögnin sem kom á móti honum, var þrúgandi.
Desmond varð eldrauður í framan, ræskti sig tvisv-
ar og leit andartak á f ósturdóttur sina og hann lang-
aði mest til að kyrkja hana. Frúin vissi ekki sitt
rjúkandi ráð.
— Vina mín! sagði hún. — Vina mín kær!
Það var David, sem bjargaði málunum með því
að ganga til móts við Freeman og rétta honum
höndina.
— Sæll, ég heiti Woolf. AAig hefur langað til að
hitta yður. Þótt við séum keppinautar, er engin á-
stæða til að við séum óvinir.
— Alls engin, sagði Judson og þeir heilsuðust
hjartanlega.
— Gott, David, sagði Pearl hrifin. — Komdu nú
pabbi og reyndu að koma fram sem gestgjafi,
hvernig sem þér líður. Hún hló glaðlega.
— Ég veit ekki hvernig þið hittust... byrjaði Des-
mond.
— Ó, ég skal segja þér það, greip Pearl fram í.
Hún settist á stólarm. — Ég get varla beðið eftir að
segja frá því. AAanstu þessa skemmtilegu athuga-
semd þína við hádegisborðið, að einhver ætti að
kasta tómötum í Freeman á f undinum, þegar hann
færi að tala? Jæja, ég tók þig á orðinu, pabbi. Ég
fór á f undinn og tók með mér poka af góðum mjúk-
um tómötum.
Desmond var orðinn eldrauður í f raman. — Þú...
þú fórst á fundinn hjá Freeman... með tómata?
— Já, einmitt eins og þig langaði til að gera, ef
það væri ekki fyrir neðan virðingu þína. En ég
kastaði þeim, allt í lagi með það. Hún hló. — Þrem-
ur. Freeman fékk tvo og fundarstjórinn einn.
— Ég veit ekki hvað ég á að segja stamaði Des-
mond.— Ég býst við að ég verði að biðjast afsökun-
ar á framferði hennar, Freeman
— Ó þú þarft þess ekki, greip hún fram i. — Hann
hef ndi sin. Hann neyddi mig til að koma upp á pall-
inn til að biðjast af sökunar og þegar ég sló hann ut-
—an undir, lagði hann mig bara á hnéð og flengdi
33