NT - 12.11.1984, Qupperneq 9

Mánudagur 12. nóvember 1984
9
Jóhann Pétur
Jóhannsson
frá Finnsstöðum Eiðaþinghá
Fæddur 14. febrúar 1906.
Dáinn 19. ágúst 1984.
Mig langar að minnast með
örfáum orðum tengdaföður
míns, en hann lést í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Neskaupstað 19.
ágúst s.l. eftir stutta sjúkdóms-
legu og var jarðsettur 27. ágúst,
og lagður til hinstu hvílu að
Finnsstöðum, þar sem hann bjó
lengst af æfi sinnar.
Jóhann Pétur Jóhannsson var
fæddur að Tókastöðum í Eiða-
þinghá 14. febrúar 1906 og var
sonur hjónanna Guðrúnar Sig-
urbjörnsdóttur og Jóhanns
Þórðarsonar. Þau áttu auk Jó-
hanns eina dóttur Önnu sem var
tveimur árum eldri en hann.
Faðir Jóhanns lést áður en hann
fæddist og var honum fljótlega
komið í fóstur að Finnsstöðum.
Ólst hann þar upp hjá Önnu
Árnadóttur og foreldrum
hennar, ásamt fóstursystur sinni
Unni, sem búsett er á Eskifirði.
Móðir hans flutti til Ameríku
með systur hans og settust þær
að þar, og sá hann móður sína
ekki aftur, hún lést þar árið
1925.
Jóhann kvæntist eftirlifandi
konu sinni Sigurveigu Ingunni
fæddri Pierson, 25. september
1937. Þau bjuggu lengst af á
Finnsstöðum, eða til ársins
1973, að þau fluttu í Egilsstaði
og hafa búið að Lagarási 27.
Þau hjónin eignuðust 6 börn
sem öll eru á lífi, þau eru:
Hallbjörn kvæntur Ásdísi
Jónsdóttur, þau eiga 2 börn og
búa á Finnsstöðum. Anna Krist-
ín gift Ástvaldi Kristóferssyni,.
eiga þau 4 börn og eru búsett á
Seyðisfirði. Sigurveig gift Ola
Jóhannssyni. þau eiga 3 börn og
búa á Reyðarfirði. Guðrún Ingi-
björg gift Sigurði Leóssyni, þau
eiga 2 dætur og búa í Hólsseli á
Fjöllum. Jóhann kvæntur undir-
ritaðri, eiga þau 4 börn og búa
á Stöðvarfirði. Friðjón lngi
kvæntur Sigríði Sigurðardóttur,
þau eiga 2 börn og búa á
Egilsstöðum. Auk þessa eiga
þau 2 barnabarnabörn.
Jóhann sá Önnu systur sína
tvisvar. Árið 1971 fóru lnga og
hann til Ameríku og voru þar í
6 vikur, og 1974 komu Anna og
maður hennar til íslands og
dvöldu í smátíma. Jóhann átti
mikið af skyldfólki í Ameríku,
og hittu þau hjónin nokkuð af
því þegar þau fóru út, og eins
hafa nokkrir af þeim komið til
íslands.
Ég kynntist Jóhanni fyrst árið
1964 þegar ég trúlofaðist syni
hans. Hann var að mínum dómi
geðgóður maður, og man ég
ekki til að ég sæj hann skipta
skapi, og hef ég þá trú að hann
hafi oftast reynt að gera gott úr
því sem miður var. Þau hjónin
voru mjög gestrisin og var oft
mikill gestagangur á heimili
þeirra, og hef ég það fyrir satt
að jafnvel hafi krakkarnir og
stundum gestir líka sofið í hlöð-
unni þegar mest var. Jólin 1970
dvöldu þau hjónin ásamt
Friðjóni yngsta syni þeirra, á
heimili okkar, og eru þetta ó-
gleymanleg jól fyrir mig, og þá
sérstaklega laufabrauðsgerðin,
en Jóhann skar fallega út laufa-
Kveðja
Sólveig Elísabet Jónsdóttir
Fædd 11. okt. 1916. Dáin 4. nóv. 1984
Sunnudaginn 4. nóv. s.l.
hvarf vinkona okkar, Sólveig E.
Jónsdóttir, af þessu tilverustigi.
Þegar hún var flutt á sjúkrahús
frá okkur í Sjálfsbjargarhúsinu
áttu fæstir von á því að hún ætti
ekki afturkvæmt, en raunin
varð hins vegar sú, að Sólveig
andaðist eftir fremur skamma
sjúkrahúslegu.
Sólveig var stórbrotinn per-
sónuleiki. Það lýsir henni ef til
vill best, að á meðal okkar á 4.
hæð var hún kölluð „drottning-
in" - bæði í gamni og alvöru.
Henni var nákvæmni og vand-
virkni í blóð borin og því vildi
hún hafa hlutina í röð og reglu.
Hún var vinur vina sinna og
vildi flest fyrir þá gera. Hún gat
verið ákveðin og föst fyrir og
við tókum mikið mark á því sem
Sólveig sagði, en jafnframt gat
hún brugðið fyrir sig glettni og
spaugimálum þegar slíkt átti
við.
Að leiðarlokum Sólveigar er
sviðið breytt, 4. hæðin er ekki
söm eftir sem áður. Það er
sjónarsviptir að Sólveigu.
Við, íbúar og starfsfólk 4.
hæðar í Sjálfsbjargarhúsinu
vottum aðstandendum Sólveig-
ar samúð okkar.
íbúar og starfsfólk 4. hæðar.
brauð með hnífnum sínum.
Hann var líka mjög lagtækur
maður. og byggði mörg hús,
meðal annars öll sín hús á
Finnsstöðum.
Um og upp úr 1970, fór
Jóhann að kenna þess sjúkdóms
sem að lokum dró hann til
dauða. Bar hann veikindi sín
með fádæma æðruleysi og dugn-
aði, og klæddist hann má segja
upp á hverjum degi, þangað til
hann fór á sjúkrahús, tæpum
þremur vikum áður en hann
lést. Hann var auk þes tvívegis
í nokkra daga s.l. vetur á
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum.
Állan tímann þar fyrir utan
annaðist Inga hann í veikindum
hans. Má segja að það hafi verið
með eindæmum hvernig henni
tókst til, og vil ég fyrir hönd
barnanna þakka henni það fórn-
fúsa starf. Ég sendi þér Inga
mín, og fjölskyldunni allri inni-
legar samúðarkveðjur og bið
ykkur Guðs blessunar. Jóhann
minn, að leiðarlokum kveð ég
og afabörnin þín þig með sökn-
uði, og við vonum að þú fáir góða
heimkomu á æðra tilverustigi. I
hjarta mínu erég glöð yfir því,
að hafa verið hjá þér þegar þú
kvaddir þennan heim. Guð
blessi minningu Jóhanns Péturs
Jóhannssonar.
Guðný Kristjánsdóttir.
Guðrún Þórðardóttir
Fædd 21. júní 1930. Dáin 26. sept. 1984
Heiðan haustdag, 1. okt. sl.
fylgdum við, vinir og samkenn-
arar Guðrúnar Þórðardóttur
henni til hinstu hvílu í Gufunesi.
Hún lést í Landspítalanum 26.
september s.l.
Guðrún fæddist 21. júní 1930
að Odda í Ögurhreppi vestra,
þar sem foreldrar hennar Þórð-
ur Ólafsson útgerðarmaður og
kona hans Kristín S. Helgadótt-
ir bjuggu. Þar ólst hún upp fram
að fermingaraldri við margvís-
leg störf, bæði vanaleg sveitar-
störf og við að stokka upp lóðir
og beita, ásamt systkinum
sínum; Helga, Cecilíu og Þór-
unni. Landformaður var hún
aðeins 13 ára og er slíkt fátítt ef
ekki einsdæmi.
Slíkt uppeldi hlýtur að hafa
mótað Guðrúnu svo þróttmikil
sem hún var allrar gerðar.
Guðrún fékk þó eigi staðfestu
við Djúp, því íbúðarhúsið
brann og mestallar eigur fjöl-
skyldunnar og voru þau þá fyrst
1 ár í félagsheimili sveitarinnar
en fluttu svo til ísafjarðar.
Guðrún minntist æskustöðva
sinna í Ögri með söknuði og
hlýju. Þaðan átti hún góðar
minningar.
Mikiðmál
Njörður P. Njarðvík, Freyr
Njarðarson: Ekkert mál.
Setberg 1984.
200 bls.
■ Vikulega, stundum dag-
lega, berast okkur hversdags-
fólki fréttir af því að tekist hafi
að koma upp um eiturlyfja-
smygl. Margir eru farnir að
skella skollaeyrum við fréttum
af þessu tagi, þær eru að verða
jafn algengar og fréttir um að
bíl hafi verið stolið. Fáir munu
gera sér fulla grein fyrir alvöru
þessara frétta og enn færri
munu nokkru sinni leiða hug-
ann að því, að þeir ólöglegu
flutningar á eiturlyfjum, sem
upp komast, eru aðeins brot,
kannski brotabrot af öllu
smyglinu.
Óll, eða a.m.k. flest, vitum
við að erlendis er eiturlyfja-
neysla orðin ægilegt vandamál,
en þó mun hún enn vera flest-
um íslendingum fjarlæg. Við
skjótum okkur í þessu eins og
svo mörgu öðru á bak við
falska einangrun og teljum
okkur trú um að svona sé þetta
í útlöndum en ekki hjá okkur.
Þessi bók ætti að opna augu
margra, sem lítt eða ekki hafa
leitt hugann að þessum málum.
j henni er sögð saga ungs
íslendings, sem byrjar að neyta
eiturlyfja hér heima, flytur þau
á milli landa og selur, sekkur
æ dýpra í fenið og endar í
Kaupmannahöfn, þar sem
hann gerist forfallinn heróín-
neytandi. Að lokum tekst hon-
um þó að komast heim, þar
sem reynt er að bjarga því sem
bjargað verður og við bókarlok
hefur lesandinn það á tilfinn-
ingunni að hann hafi verið einn
af örfáum sem sluppu, að nýtt
líf sé framundan.
Þessi bók er einstæð í
samanlögðum íslenskum bók-
menntum. Hún er skrifuð af
mikilli ritleikni og jafnframt af
sérstakri reynsluþekkingu á
heimi eiturlyfjaneytenda.
Höfundarnir draga ekkert
undan og ganga heldur aldrei
of langt. Þeir lýsa tilverunni í
eiturlyfjahverfinu í Kaup-
mannahöfn frá degi til dags,
lýsa kvöl og angist með fáum
en sterkum orðum og sýna á
sérstakan hátt hvernig allt
snýst um að útvega næsta
skammt. Lesandinn er dreginn
inn í veröld. sem er flestum
okkar svo fjarlæg, svo óraun-
verulega, að á köflum getur
hún ekki minnt á neitt annað
en skáldsögu. Það er hún þó
ekki, því miður.
Listrænn búningur frásagn-
arinnar dregur á engan hátt úr
hrollvekjandi áhrifum hennar,
og bókin hlýtur að orka á
okkur öll sem alvarleg að-
vörun. Hér verður að bregða
skjótt við, ef takast á að koma
í veg fyrir að saga margra verði
eins og sagan sem hér er sögð.
Til þess að ganga fram fyrir
skjöldu og segja hreinskilnis-
lega frá, eins og höfundar þess-
arar bókar gera, þarf mikinn
kjark og mikið siðferðilegt
þrek. Að minni hyggju stendur
öll þjóðin í þakkarskuld við þá
feðga fyrir að hafa ritað og
gefið út þessa bók, - hún gæti
bjargað mörgum.
Þessa bók ætti að gera að
skyldulesningu í öllum skólum
landsins, hún myndi vafalaust
gera þar meira gagn en ótal
bæklingar um skaðsemi eitur-
lyfja, samdir af fagmönnum,
að þeim þó ólöstuðum.
Jón Þ. Þór.
Guðrún lauk gagnfræðaprófi
á ísafirði en flutti svo með
fjölskyldu sinni til Reykjavíkur
og settist í Kennaraskólann og
lauk kennaraprófi 1950. Þar
kynntist hún manni sínum,
Guðbjarti Gunnarssyni kenn-
ara. Þau kenndu fyrst í Stykkis-
hólmi, síðar á Patreksfirði, í
Hveragerði og Kópavogi. 1 ár
voru þau í Skotlandi. Tvö börn
eignuðust þau á þessum árum;
Rósu sem er kennari, maður
hennar er Meyvant Þórólfsson
og Steinþór stúdent frá M.R. og
íþróttakennari frá íþrótta-
kennaraskóla í Winnipeg.
Guðrún og Guðbjartur slitu
samvistum.
Guðrún kenndi svo í Kópa-
vogi og síðustu rúm 20 árin við
Hlíðaskólann í Reykjavik. Þar
lauk hún starfsdegi sínum með
sóma, þrátt fyrir erfið veikindi.
Áhyggjur sínar bar hún ekki á
torg. Állt víl og vol var henni
fjarri skapi. Svo lífsglöð og
áhugasöm sem hún var til hinstu
stundar, er erfitt að trúa því, að
hún sé ekki í okkar samfylgd
lengur.
Aðaláhugamál Guðrúnar
voru fræðslu og uppeldismál.
Hún var stolt fyrir hönd stéttar
sinnar og gegndi þrásinnis ýms-
um félags- og trúnaðarstöríum.
Hún hafði ákveðnar skoðan-
ir. Enginn þurfti að efast um,
hvað Guðrún meinti, þegar hún
tók lil máls á fundum. Þar var
allt skýrt og afdráttarlaust. Um-
hyggja hennar fyrir nemendum
sínum, sem er aðall góðs
kennara, var fölskvalaus, - ekki
síst þeim sem minna máttu sín.
Mörg námskeið sóttum við með
Guðrúnu, stundum 2 og 3 á
sumri. Stundum voru það einu
sólskinsdagarnir. Þeir, sem
unnu með Guðrúnu kynntust
best vandvirkni hennar og sam-
viskusemi. Þarvaraldrei kastað
til höndum. Hún notaði tímann
vel meðan heilsan leyfði, fór á
mörg endurmenntunarnám-
skeið m.a. í Kaupmannahafnar-
háskóla tildönskunáms.
Ferðamál og útivist voru
önnur áhugamál Guðrúnar og
var F.í. félagið hennar. Þar var
hún fararstjóri sumar eftir sum-
ar og minnast áreiðanlega marg-
ir skemmtiferða með Guðrúnu.
Þar naut hún sín vel, var bæði
úrræðagóð og fræðandi. Landið
þekkti hún eins og lófa sinn.
Hjálpsemi var þá ekki undan-
skilin, því ekki gleymdi hún
smælingjunum. Hún var bbðin
og búin að rétta einstæðu gömlu
fólki hjálparhönd og munu þar
margir sakna vinar í stað. Sam-
kennurum sínum gaf hún jafn-
vel „straum" ef á þurfti að
halda, því hún var fær í flestan
sjó með „startkapal" í bílnum,
hvað þá annað.
Þó stóðu börnin hennar auð-
vitað hjarta hennar næst. Sem
einstæð móðir setti hún hag
þeirra ofar sínum og vandaði
uppeldi þeirra og menntun sem
best hún kunni. Þar var ekkert
sparað. Litlu dótturbörnunum
sýndi hún einlægan kærleika.
„Þau bræða hjarta mitt“ sagði
hún oft.
Stutt finnst mér, sem þetta
ritar, síðan við Guðrún skrupp-
um upp í Gufunes að huga að
kartöflurækt okkar og heilsa
upp á Þorgeir bónda á bakaleið
til að minnast horfinna góðhesta
og gamalla Kjalnesinga. Einnig
er skemmst að minnast ferða
okkar um Esjuhlíðar bæði að
vetri og sumri með viðkomu í
kotinu við gömlu réttina. Þar
gerðust ýmsir dularfullir hlutir:
lyklar og gleraugu hurfu á yfir-
nátturulegan hátt, vatn rann
sjálfkrafa uppí móti, gott ef
landslagið var kyrrt á sínum
stað. Að lokum vorum viðorðn-
ar alveg sannfærðar að þarna
hittust vestfirskir galdramenn
aftan úr ættum okkar beggja og
gerðu þennan usla. - En nú lá
leið okkar saman í Gufunes
annarra erinda.
Glaði hláturinn hennar Guð-
rúnarokkar hljómar nú ekki
lengur á kennarastofu Hlíða-
skóla. Aídráttarlausar skoðanir
hennar um menn og málefni
vekja ekki lengur fjörugar um-
ræður. En best gæti ég trúað, að
andi hennar fljúgi nú frjáls mót
fjallabeltum háum að leita nýrra
og greiðari uppgönguleiða út í
heiðríkari og bjartarj veröld.
Öldruðum foreldrum og
öðrum ástvinum sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Þórðardóttur.
F.h. samstarfsfólks Hlíðaskóla
Unnur Kolbeinsdóttir.
Afmælis- og
minningar-
greinar
Þeim, sem óska
birtingar á afmælis-
og eða minningar-
greinum í blaðinu,
er bent á, að þær
þurfa að berast
a.m.k. tveim dögum
fyrir birtingardag.
Þær þurfa að vera
vélritaðar.