NT - 01.03.1985, Blaðsíða 10

Föstudagur 1. mars 1985 10

Gunnar Ólafsson
forstjóri Rannsóknastofnunar landbúnaðarins
Fæddur 1. maí 1934
Dáinn 21. febr. 1985
Pað er erfitt að trúa því að
GunnarÓlafsson sé dáinn. Það
er erfitt að skilja það og ógern-
ingur að sætta sig við það.
Ekki þýðir að spyrja og ekki
þýðir að biðja um rök. Sá sem
var með þér í verki í gær
verður það ekki á morgun, en
þú munt sakna hans í verkun-
um. Hann er ekki lengur með
þér í nútíðinni og verður ekki
í framtíðinni en í verkunum
lifir hann og þau kalla fram
minningarnar og þær eru það
eina sem við eigum hitt allt er
í vonum.
Gunnar Ólafsson var svo
trúr í verkum sínum, og lifði
svo fyrir starf sitt, að um
samstarfsmanninn lifa aðeins
góðar minningar, ekki síður
en uni trygglynda drenginn og
vininn.
Gunnar Ólafsson var fæddur
í Reykjavík I. maí 1934 og var
því aöeins fimmtugur að aldri
er hann lést skyndilega að
heimili sínu 21. febrúar síðast
liðinn. Foreldrar hans voru
hjónin Ólafur Hansson hinn
kunni sögukennari við
Menntaskólann í Reykjavík og
síðar prófessor við Háskóla
fslands og Valdís Helgadóttir
hjúkrunarkona. Ólafur Hans-
son var Borgfirðingur í móð-
urætt, sonur Pálínu Péturs-
dóttur frá Grund í Skorradal
og manns hennar Hans O.
Devik símaverkfræðings frá
Gloppen í Nordfjord í Noregi.
Ólafur Hansson lést hinn 18.
desember 1981.
Valdís er einnig Borgfirð-
ingur að uppruna dóttir Helga
Guðbrandssonar útvegsbónda
á Akranesi og Guðrúnar
Illugadóttur frá Stóra-Lamb-
haga. Gunnar var einkabarn
þeirra Valdísar og Ólafs.
Gunnar ólst upp í Reykjavík
en dvaldi löngum í sveit á
sumrum hjá þeim hjónum
Kristleifi Þorsteinssyni fræði-
manni á Stóra-Kroppi og Snjá-
fríði Pétursdóttur frá Grund
ömmusystur sinni. Það lætur
að líkumað ekki hefur hallast
á með menningarlegt umhverfi
á þessum heimilum, öðru í
borginni og hinu í sveitinni
enda báru áhugamál, lífsskoð-
un og dagfar Gunnars þcim
báðum jafn fagurt vitni. Að
loknu stúdentsprófi frá Menn-
taskólanum í Reykjavík 1954
hóf Gunnar nám við búnaðar-
skólann í Voss í Noregi, með
það í huga að sækja um inn-
göngu í Landbúnaðarháskól-
ann á Ási. Búfræðiprófi lauk
hann frá Voss vorið 1955 og
vann sumarið eftir við tilraunir
á Ási en mátti eins og flciri
bíða eitt ár eftir inngöngu í
náskólann. Veturinn næsta var
hann við landbúnaðarstörf
meðal annars á Hvanneyri en
hóf nám við Landbúnaðar-
háskólann haustið 1956 og
brautskráðist þaðan 1960.
Gunnar réðst sem aðstoðar-
sérfræðingur að Búnaðardeild
Atvinnudeildar Háskólans 1960
og var skipaöur sérfræðingur
við þá stofnun 1963 og starfaði
síðan við Atvinnudeildina og
síðan Rannsóknastofnun land-
búnaðarins (frá 1965) alla tíð að
undanteknum þeim árum er
hann var við framhaldsnám.
Gunnar hafði jarðrækt sem
aðalfag við háskólann á Ási en
snéri sér að fóðurfræði er hann
hóf framhaldsnám. Það hóf
hann sem styrkþegi á Ási 1962.
Síðar var hann við framhalds-
nám og rannsóknir við Grass-
land Research Institute í Hurley
og við háskólann í Reading í
Englandi 1963-1964. Þar lærði
hann nýjustu aðferð, sem þar
var þróuð við fóðurgildisá-
kvörðun fyrir jórturdýr. Eftir
heimkomuna byggði hann upp
aðstöðu til slíkra fóðurefna-
greininga og skipulagði efna-
greiningaþjónustu, bæði fyrir
rannsóknarstarfsemina og
bændur.
Enn er byggt á þessari aðferð
og hefur efnagreiningaþjónust-
an á Rala og síðar á Hvanneyri
og Akureyri haft ómælt gildi
fyrir leiðbeiningaþjónustuna og
bændur.
Enn fór Gunnar til framhalds-
náms árið 1970 og nú að Ási og
lauk þaðan lieinciatprófi í nær-
ingarlífeðlisfræði og fóðurfræði
1972, sem viðurkennt var sem
doktorspróf 1980.
Ritgerð hans fjallaöi um nær-
ingargildi beitarplantna á ís-
landi og eru þær rannsóknir,
sem að baki liggja ásamt rann-
sóknum Gunnars og Ingva Þor-
steinssonar á plöntuvali sauð-
fjár grundvöllur að mati á beit-
argildi úthaga á íslandi.
Eftir heimkomuna 1972 starf-
aði Gunnar áfram sem sér-
fræðingur í fóðurfræði við Rala
og var síðan skipaður deildar-
stjóri fóðurdeildar. Fljótlega
var þó leitað til hans með að
taka að sér meiri stjórnarstörf
því 1976 var hann ráðinn að-
stoðarforstjóri stofnunarinnar.
Björn Sigurbjörnsson sem tók
við störfum forstjóra Rala 1974
valdi Gunnar sér til aðstoðar og
er á engan hallað þó fullyrt sé
að það hafi verið vel ráðið enda
var samvinna þeirra til fyrir-
myndar í alla staði.
Á þessum árum var stofnunin
í mjög örum vexti meðal annars
vegna aukins fjármagns er
fékkst til rannsókna með Land-
græðsluáætluninni frá 1974 og
hinna umfangsmiklu beitartil-
rauna sem hrundið var af stað í
tengslum við áætlunina, en þær
nutu cinnig mikils stuönings frá
UNDP (þróunarsjóði S.Þ.)
Fleiri styrkir fengust einnig til
uppbyggingar og aukinnar starf-
semi og nýjar deildir tóku til
starfa.
Margháttuð stjórnarstörf
hlóðust því fljótt á Gunnar.
Hann gegndi einn forstjóra-
störfum í fjarveru Björns um
sex mánaða skeið veturinn
1980-1981 og tók síðan aftur við
forstjórastarfinu um áramótin
1983 er Björn Sigurbjörnsson
fór í þriggja ára leyfi.
Gunnar var farsæll og vinsæll
stjórnandi, ákveðinn, en jafn-
framt einstaklega lipur í allri
umgcngni. Hann var reglusam-
ur og samviskusamur með af-
brigðum og hafði mjög góða
skipulagsgáfu. Ekki mun öllum
Ijóst hvílíkur erill og álag fylgir
því að stjórna ríkisstofnun á
borð við Rannsóknastofnun
landbúnaðarins, því fylgja svo
sannarlega að jafnaði mikil
hlaup en lítið kaup - þó tekur
steininn úr þegar verið er að
herða ólarnar á öllum sviðum
spara og jafnvel draga saman.
Þá þurfa menn að berjast jafnt
inn á við, sem út á við og mæta
á tíðum takmörkuðum skiln-
ingi, að mönnum finnst, jafnvel
þó reynt sé að setja sig í erfið
spor þeirra, sem fjármununum
deila.
Gunnar stundaði kennslu um
langt skeið, var stundakennari
viö Vogaskóla, Menntaskólann
í Reykjavík og við Menntaskól-
ann við Hamrahlíð. Kennsla lét
honum mjög vel, þar kom sér
vel hve fjölfróður hann var
einstaklega minnugur og átti
létt með að setja hlutina skipu-
lega fram. Sem vænta mátti
voru Gunnari falin margháttuð
stjórnarstörf og störf í mörgum
nefndum. Hann var í Tilrauna-
ráði landbúnaðarins 1965-1969
og frá 1983, í stjórn
Raunvísindadeildar Vísinda-
sjóðs frá 1978, fulltrúi íslands í
samstarfsnefnd Norðurlanda
um landbúnaðarrannsóknir og
í íslensku FAO nefndinni frá
1983 og átti mikinn þátt í að
skipuleggja hina stóru FAO
ráðstefnu sem hér var haldin á
síðasta hausti.
Hann var í stjórnum tilrauna-
stöðvanna á Möðruvöllum og
að Stóra-Ármóti og varði síðari
árin miklum kröftum til fram-
gangs málefna tilrauna-
stöðvanna. Hann var tvívegis í
stjórn Félags íslenskra náttúru-
fræðinga og formaður þess um
skeið. Eftir Gunnar liggja fjöl-
margar greinar og skýrslur um
niðurstöður rannsókna og hann
var lengi ritstjóri íslenskra land-
búnaðarrannsókna frá 1969.
Gunnar var gæfumaður í
einkalífi, árið 1957 gekk hann
að eiga bekkjarsystur sína úr
menntaskóla Unni Maríu Fig-
ved nú fjölbrautaskólakennara.
Þeim varð fjögurra barna auðið;
þau eru Anna Theódóra lög-
fræðingur nú við framhaldsnám
í Munchen, Skúli nemi í læknis-
fræði, Valdís sem er við tungu-
málanám í Berlín og Ólafur Páll
menntaskólanemi. Fjölskyldan
var öll einstaklega samhent.vin-
mörg og heimilið fagurt.
Að leiðarlokum er margs að
minnast. Ég man svo glöggt er
fundum okkar bar fyrst saman á
Ási í Noregi á björtu vori 1955
er hann kom þangað eftir ver-
una í Voss, fullur áhuga fyrir
skólanum og því sem beið hans,
í námi og síðar starfi.
Gunnar vildi læra sem mest
um landbúnað á öllum stigum,
hann taldi sig ekki vita hlutina
fyrirfram og þó hann hefði dval-
ið langdvölum í sveit vildi hann
kynnast lífinu og starfinu í sveit-
inni enn betur og vann því árið
sem hann varð að bíða við
landbúnað bæði á Ási og heima.
Síðan hafa leiðir okkar alla
tíö legið hlið við hlið þó að við
höfum ekki starfað nema stutt
við sömu stofnun.
Yfir öllum okkar kynnum og
öllu okkar samstarfi vakir sama
birtan og ríkti er við hittumst
fyrst. Það gefur lífinu mikið
gildi að eiga svo góðan vin og
hafa samstarf við svo góðan
dreng. Gunnar vann fyrir ís-
lcnskan landbúnað allan sinn
starfsdag. Öll hans störf voru
unnin af trúmennsku. Fyrir það
er ástæða til að þakka.
Við hjónin eigum þeim
Gunnari og Unni Maríu mjög
mikið að þakka. Orðin eru lítils
megnug en megni hlýhugur
nokkurs til að milda söknuðinn
eiga þau Unnur og börnin
marga að þessa dagana.
Jónas Jónsson
Þau hörmulegu tíðindi bárust
mér síðastliðið fimmtudags-
kvöld að Gunnar Ólafsson, for-
stjóri Rannsóknastofnunar
landbúnaðarins hefði orðið
bráðkvaddur á heimili sínu þá
síðdegis. Þetta dauðsfall kom
öllum í opna skjöldu og okkur
finnst það næsta ótímabært.
Gunnar var aðeins fimmtugur
að aldri og hafði gengið að
störfum sínum þá um daginn
eins og venja hans var.
Með Gunnari er genginn
persónuleiki, sem öllum sem
kynntust honum.er minnisstæð-
ur og kær, því að í honum
sameinuðust miklir hæfileikar
og óvenjuleg ljúfmennska og
góðvild til allra, sem hann átti
samskipti við, samfara léttri og
þægilegri kímni. Slíkur maður
sem hann hlýtur að vera öllum
harmdauði.
Gunnar Ólafsson var fæddur
í Reykjavík 1. maí 1934. For-
eldrar hans voru hjónin Ólafur
Hansson, prófessor og Valdís
Helgadóttir, en þau lijón voru
bæði komin af mikilhæfum
borgfirskum ættum. Hann lauk
stúdentsprófi í Reykjavík en
fór að þvt' loknu til Noregs til
náms í landbúnaðarfræðum.
Fyrst við búnaðarskólann í Vors
og síðan Landbúnaðarháskól-
ann á Ási. Þaðan lauk hann
kandidatsprófi árið 1960.
Að námi loknu hóf hann störf
við Landbúnaðardeild Atvinnu-
deildar Háskólans eins og
Rannsóknastofnun landbúnað-
arins hét þá, og starfaði við þá
stofnun alla tíð síðan. Starf
hans beindist einkum að rann-
sóknum á fóðurgildi og nýtingu
gróðurs og innlendra fóðurefna.
Rannsóknir hans á þessu sviði
hafa haft mikla þýðingu við
ákvörðun á beitarþoli og nýt-
ingu afrétta. Á árunum 1963 til
‘64 stundaði Gunnar framhalds-
nám við rannsóknastofnanir og
háskóla í Bretlandi, og árin
1970 til ‘72 dvaldist hann lang-
dvölum við landbúnaðarháskól-
ann á Ási. Þar vann hann að
doktorsritgerð sinni, sem fjall-
aði um fóðurgildi og nýtingu
íslenskra beitargrasa. Dokt-
orsprófi lauk hann frá Ási árið
1972. Eftir Gunnar liggja marg-
ar merkar greinar og ritgerðir
um rannsóknarstörf hans og
niðurstöður þeirra.
Ekki gat hjá því farið að
maður með hæfileika Gunnars
Ólafssonar yrði kvaddur til
ábyrgðarstarfa við stofnun þá,
er hann vann við. Þegar sérstök
Fóðurdeild var sett upp innan
Rala gerðist han þar deildar-
stjóri. Árið 1976 tókst hann á
hendur starf aðstoðarforstjóra
stofnunarinnar og einsýnt þótti
að hann tæki við forstjórastarfi,
er Björn Sigurbjörnsson hvarf
frá störfum við stofnunina í lok
ársins 1982.
Auk þeirra verka fyrir Rann-
sóknarstofnun landbúnaðarins
sem hér hafa verið nefnd,
gegndi Gunnar margvíslegum
félagsmálastörfum og nefndar-
störfum vegna landbúnaðarins
og fyrir starfsbræður sína. Með-
al annars átti hann sæti í Til-
raunaráði landbúnaðarins um
skeið. Þá starfaði hann í stjórn
Félags íslenskra náttúrufræð-
inga um árabil og var formaður
þeirra samtaka nokkur ár.
Það gefur augaleið að starfið
gerði miklar kröfur til Gunnars
og honum gáfust fáar stundir til
að sinna öðrum áhugamálum,
en á síðari árum mun hafa leitað
á hann löngun til að gefa sig að
þjóðlegum fróðleik og ritstörf-
um á því sviði. Hafði hann
raunar hafist handa við að safna
efniviði til slíkrar ritsmíði.
Hugsaði hann gott til þess að fá
síðar, erstundir liðu, meiri tíma
til að sinna þessu hugðarefni
sínu. Ekki er að efa að þar hefði
hann einnig náð merkum ár-
angri ef aldur hefði enst til.
Það sem einkenndi öll störf
Gunnars Ólafssonar var mikil
trúmennska, vandvirkni ogelju-
semi. Ekkert var honum fjær
skapi en kasta höndum til þeirra
hluta, sem honum var til trúað.
Sanngirni var honum í blóð
borin og. lipurð í samskiptum
við náungann. Eigi að síður hélt
hann af festu á hlut sínum, ef á
hann var leitað, og fylgdi þeim
málum eftir af einurð, sem hann
taldi rétt.
Það var fjarri Gunnari að
trana sér fram og leita eftir
metorðum. Að eðlisfari var
hann hlédrægur og laus við
yfirlæti og hégómaskap. Hæfi-
leikar hans, réttsýni og sam-
viskusemi leiddu hinsvegar til
þess að til hans var leitað til að
taka að sér forustu og manna-
forráð. Við slíkum áskorunum
brást hann af þeirri skyldurækni
og trúmennsku sem honum var
svo nærtæk og í verkum sínum
brást hann aldrei þeim vonum
sem við hann voru bundnar.
( persónulegum kynnum var
Gunnar hvers manns hugljúfi.
Glaðværð hans, góðvild og
skopskyn, sem hann beitti af
nærfærni, gerðu öllum sem nutu
nærveru hans geðþekka.
Gunnar Ólafsson var gæfu-
maður í einkalífi sínu. Árið
1957 gekk hann að eiga eftirlif-
andi konu sína, Unni Marie
Figved. Þau áttu fjögur
mannvænleg börn og gott heim-
ili.
Við fráfall Gunnars Ólafsson-
ar er höggvið vandfyllt skarð í
raðir þeirra manna, sem stunda
rannsóknir í þágu íslensks land-
búnaðar.
Við vinir hans og samstarfs-
menn kveðjum hann með
söknuði og trega, en minningin
um góðan dreng og mannkosta-
mann mun lifa með okkur.
Sárastur harmur er kveðinn
að fjölskyldu hans, konu og
börnum. Er þeim og öðrum
aðstandendum vottuð innileg
samúð. Bjarni Arason.
Skyndilegt fráfall Gunnars
Ólafssonar kom eins og reiðar-
slag yfir okkur samstarfsfólk
hans á Rannsóknastofnun land-
búnaðarins. Gunnar var við
vinnu sína fram yfir hádegi, en
fáeinum stundum síðar var hann
fallinn. Gunnar var ekki af-
skiptasamur í daglegum
störfum, en hann var hin styrka
stoð sem við gátum sett traust
okkar á og því finnum við mikið
fyrir því skarði sem er komið í
raðir okkar.
Þegar að því kom árið 1976
að ráðinn var aðstoðarforstjóri
stofnunarinnar mun flestum
hafa þótt Gunnar Ólafsson sjálf-
sagður í starfið. Það var því í
samræmi við óskir starfsmanna
að hann skyldi sem aðstoðarfor-
stjóri taka við þegar Björn Sig-
urbjörnsson forstjóri var feng-
inn til að taka við forstjórastörf-
um í alþjóðastofnun um þriggja
ára skeið. Það traust, sem
Gunnar Ólafsson naut umfram
flesta aðra menn, stafaði af
mikilli réttsýni og því hve auð-
velt hann átti með að hafa
yfirsýn yfir alla þætti mála. Gott
var til hans að leita,.málavextir
voru kynntir og ræddir án allra
útúrdúra og það sem eitt sinn
hafði verið sagt þurfti að jafnaði
ekki að endurtaka. Orð hans
stóðu. Á hinn bóginn var hann
viðkvæmur fyrir þeim árekstr-
um sem óhjákvæmilega fylgja
stöðu yfirmanns, einkum vegna
þess hve einlægur hann var.
Eins og ráða má af framan-
sögðu var Gunnar farsæll í dag-
legri afgreiðslu mála. Honum
var einnig umhugað um að
halda áfram þeirri uppbygg-
ingu, sem orðið hefur á stofnun-
inni. Á þeim nær 20 árum, sem
hún hefur starfað, hafa orðið
mikla breytingar, bæði á stofn-
uninni sjálfri og þeim atvinnu-
vegi sem hún á að þjóna. Það
var því orðið tímabært að huga
að því, með hvaða hætti starf-
semin yrði aðlöguð breyttum
tímum. Gunnarhafði mótað sér
hugmyndir um, hvaða skipu-
lagsbreytingar væru æskilegar
og beitti sér fyrir myndun
starfshóps til að vinna að endur-
skoðun og úttekt á landbúnað-
arrannsóknum.
Hér hefur verið farið nokkr-
um orðum um störf Gunnars
Ólafssonar í þágustofnunarinn-
ar og starfsmanna hennar og
það traust sem við samstarfs-
fólkið bárum til hans. Efst í
huga er þó söknuður eftir góðan
félaga og vin. Við samhryggj-
umst eftirlifandi móður og fjöl-
skyldu hans sem var honum svo
náin og við höfum átt margar
góðar stundir með fyrr og síðar.
Valdís Helgadóttir, Unna
Maja, Anna, Skúli, Vala og
Óli, við vottum ykkur innilega
hluttekningu okkar.
Sanistarfsfólk.
Fréttin um skyndilegt fráfall
Gunnars Ólafssonar, forstjóra
Rannsóknastofnunar landbún-
aðarins, 21. febrúar s.l., kom
eins og reiðarslag, en minnti
okkur á, að dauðinn heggur oft
skjótt og þar sem síst varir.
Það er raun að kveðja kæran
vin og vandi að skrifa um hann
minningargrein, þótt minning-
arnar hrannist upp í huga mér,
sem ég sit og pára þessar línur.
En mig langar til að minnast
hans með fáeinum kveðjuorð-
um með þakklæti fyrir áralanga
vináttu og samstarf.
Lífshlaup okkar Gunnars var
undarlega samtengt. Ég kynnt-
ist honum fyrst á Stóra-Kroppi
í Borgarfirði, þar sem við,
smápollar úr Reykjavík, vorum
í sveit hjá bændahöfðingjanum
og fræðimanninum Kristleifi
Þorsteinssyni og konu hans,
Snjáfríði Pétursdóttur, sem var
systir Pálínu, föðurömmu
Gunnars. Hjá þeim hjónum og
öðru ágætisfólki, sem þar bjó,
vorum við samtíða í sex sumur,
og þar komumst við fyrst í
snertingu við sveitalíf og nátt-
úru landsins. Betri stað hefðum
við ekki getað kosið okkur, og
ég veit, að dvölin á Stóra-
Kroppi hafði óafmáanleg áhrif
á líf og starf Gunnars, ekki
síður en mitt, og réði úrslitum
um ævistaf okkar beggja.
Gunnar var fjórum árum
yngri en ég og leið eflaust stund-
um önn fyrir þann aldursmun.
Það hefur þó ekki verið alvar-
legt, því að á þessum árum tókst
með okkur sú vinátta, sem ég
minnist ekki, að nokkurn tíma
hafi borið skugga á.
Sumarið 1946 var hið síðasta,
sem við vorum saman á Stóra-
Kroppi, og eftir það skildust
leiðir í nokkur ár. Við hittumst
að vísu stöku sinnum á förnum
vegi, en sökum aldursmunar og
fjarlægðar milli Austur- og
Vesturbæjar, sem var mikil í
þá daga, var samgangur lítill og
kunningjahópurinn annar. En
síðan var eins og gripið væri í
taumana og leiðir okkar sveigð-
ar saman að nýju. Ég minnist
þess ekki, að við höfum nokk-
urn tíma á æskuárunum rætt
framtíðaráform hvor annars,
hvorki í námi né starfi, enda
sjáldnast hugsað langt fram í
tímann á þeim árum. En örlögin
- eða hvað það nú var - höguðu
því þannig til að eftir að stú-
dentsprófi lauk snérum við okk-
ur báðir að sama námi - í
landbúnaðarfræðum. Án
inokkurs samráðs hvor við ann-
an lá leið okkar beggja fyrst á
bændaskóla og síðan á Land-
búnaðarháskólann á Ási í Nor-
egi, þar sem hann hóf sitt nám
sama ár og ég lauk mínu. Árið
1960, þegar Gunnar hafði lokið
kandidatsprófi frá Ási, kom
hann til starfa við núverandi
Rannsóknastofnun landbúnað-
arins, og þar hófst náið samstarf
okkar, sem stóð í nær aldar-
fjórðung að nokkrum námshlé-
um undanskildum, en er nú
lokið með ótímabæru fráfalli
hans.
Skömmu eftir komu Gunnars
á stofnunina hóf hann þátttöku
í þeim rannsóknum á íslenskum
beitilöndum, sem þá hafði verið
unnið að í nokkur ár. Sérgrein
hans var fóðurfræði búfjár, og
auk þeirrar þekkingar, sem
hann fékk í veganesti í þeirri
grein frá Ási, leitaði hann víða
fanga, m.a. í Bretlandi. Hann
flutti með sér til landsins ýmsar
nýjar hugmyndir og aðferðir við
fóðurrannsóknir, sem ekki
hafði verið beitt hér áður.
Rannsóknir Gunnars á nær-
ingargildi íslensks beitargróðurs
voru nánast hinar fyrstu sinnar
tegundar hér á landi, og því var
við ýmsa erfiðleika að etja og
mörg vandamál, sem þurfti að
leysa. Á þessu sviði vann hann
mikið brautryðjendastarf, sem
verður byggt á um langa
framtíð. Verkefnið tók huga
hans svo fanginn, að hann vann
úr því doktorsritgerð sína, sem
hann lauk á Ási í Noregi 1972.
Niðurstöður þeirrar ritgerðar
og ýmissa annarra rannsókna
Gunnars hafa verið ómetanlegt
framlag til ákvörðunar á beitar-
þoli og nýtingu íslenskra beiti-
landa.
í mörg ár, bæði sumur og
vetur, ferðuðumst við Gunnar
saman um landið „liátt og lágt“,
ýmist tveir eða í fjölmennari
hópum. Það voru eftirminnileg-
ar ferðir, því að betri félaga var