Morgunblaðið - 25.04.2004, Blaðsíða 22

22 | 25.4.2004
verkefni þeirra var að flytja inn tugi bandarískra hljómlistarmanna á Kjötkveðjuhá-
tíðina í Feneyjum, sem fyllti borgina af tónlist í tvær vikur. Hátíðina sækja milljónir
manna.
Ballettdansari á Ítalíu
Brooks hefur fengist við sitt lítið af hverju um dagana og er með margt upp í erm-
inni.
Í fasi hans er ekkert sem gefur til kynna að hann hafi lært klassískan ballett. Það er
engu að síður staðreynd að hann byrjaði að læra ballett 17 ára gamall og hafði af því
atvinnu framan af starfsævinni. Fyrst lærði hann í Bandaríkjunum en fljótlega flutti
hann til London, þar sem hann lærði einkum hjá rússneskum ballettkennurum.
Þegar Brooks var að byrja að læra ballett á áttunda áratugnum var nokkuð um
það að sovéskir ballettdansarar væru að flýja heimaland sitt. „Ef hægt var að fá þá til
að kenna sér fyrstu sex mánuðina eftir að þeir komu vestur fékk maður „rússneska
skólann“ tæran í æð. Eftir það fóru þeir að slá af kröfunum fyrir vestræna nemendur
sem voru annaðhvort of latir eða illa búnir undir ballettnámið,“ útskýrir hann.
Fljótlega eftir að Brooks lauk ballettnáminu segist hann hafa flutt til Ítalíu. Þar
dansaði hann með dansflokki Cörlu Fracci, sem var ein af þekktustu ballettdöns-
urum Ítala á þessum árum. Hann dansaði líka á Scala, á litlu sviði sem var ætlað til
tilraunastarfsemi, Piccola Scala. Þar kom Brooks meðal annars fram í nýstarlegri
uppsetningu, Lohengrin, sem var eins konar sambland af leikhúsi og óperu, eftir
Salvatore Sciarrino, en uppfærslunni stjórnaði Pier Alli. Á sama sviði kom hann
fram í verki sem heitir The Flood við tónlist Stravinskys, leikstjórnin var í höndum
Peter Ustinovs.
Carla Fracci var með eigin flokk sem ferðaðist um á sumrin. Brooks dansaði í
Rómeó og Júlíu á ferð flokksins um Ítalíu.Hann dansaði einnig í ballettinum Hnetu-
brjótnum og Mephistofeles í Hringleikahúsinu í Veróna. Síðar flutti Brooks til Kali-
forníu. Þar sem hann stofnaði lítinn jazzdanshópi sem kallaði sig, Beverly Hills Jazz
Company. „Ég hef líka alltaf haft gaman af jazz dansi,“ segir hann. Í þessum hópi
gerði ég fleira en dansa, ég stjórnaði uppsetningum, samdi dansa og gerði það sem
gera þurfti til að halda slíkum hópi gangandi.“
Af heilsufarsástæðum varð Brooks að hætta að dansa því hann fékk vírus sem svip-
ar til síþreytu og gerði hann veikburða um hríð.
Fljótlega eftir það tók við tímabil í ævi hans þar sem hann framleiddi og stjórnaði
ýmiss konar sýningum og samdi dansa. Meðal þess sem Brooks tók sér fyrir hendur
var að vinna hjá fyrirtæki sem setti upp tískusýningar. Vann hann m.a. í Mílanó fyrir
mörg af þekktustu tískuhúsunum þar. „Starf mitt fólst í því að velja ásamt fleirum
sýningarstúlkur, fötin, tónlist og lýsingu og ég var með í að skapa það andrúm sem
var á sýningunum. Ég réð því hvernig stúlkurnar komu fram á sjálfri sýningunni og
stjórnaði henni baksviðs.“
En ljósmyndunin togaði alltaf í Brooks. Hann hafði alist upp við ljósmyndavélar
og myrkraherbergi, því faðir hans stundaði ljósmyndun. „Þegar við vorum að ferðast
sat ég oft á öxlum hans. Faðir minn vann með Rolleiflex og í hvert skipti sem hann
beygði sig niður til að mynda fylgdi ég hreyfingum hans.“
Brooks lærði ljósmyndun á unglingsárunum og vann sem aðstoðarmaður á ljós-
myndastofu í New York. Hann var líka um tíma aðstoðarmaður ljósmyndara sem
vann hjá National Geographic.
„Þegar ég bjó á Ítalíu og vann við tískusýningarnar vann ég jafnframt sem ljós-
myndari fyrir mjög vandað listatímarit sem kallast FMR sem þótti eitt fallegasta tíma-
rit sinnar tegundar í heiminum.“ Áður hafði Brooks búið í Japan þar sem hann
stjórnaði dansdeild HLI Akademíunnar í Tókýó og sá um markaðsmál hennar auk
þess að starfa sem ljósmyndari.
Er eitthvað líkt með ljósmyndun og ballettdansi?
„Já, það tel ég. Ljósmyndir snúast um að skapa ímyndir og það gerir dansinn líka
nema hvað þær ímyndir er á hreyfingu. Einn af rússnesku ballettkennurunum mín-
um hafði fyrir sið þegar hann var að kenna okkur að undir lok danshreyfingar hróp-
aði hann; „photo ... photo …“ en þá áttum við að standa grafkyrr í pósunni eins og
verið væri að taka af okkur ljósmynd. Þessi athöfn var táknræn og átti að gefa okkur
tilfinningu fyrir áhorfendum og hvernig við áttum að skapa eitthvað ógleymanlegt í
hugum þeirra. Fyrir mér er því ekki ýkja langt á milli dansins og ljósmyndunarinnar.“
Ágirnd alþjóðlegra útgáfufyrirtækja
Brooks segist hafa mikla ánægju af starfi sínu sem ljósmyndari. Fyrir ut-
an að taka ljósmyndir finnst honum skemmtilegast að kynnast áhugaverðu
fólki. En hann er harðorður í garð útgefenda og segir að það sem sé nei-
kvætt við það að vera ljósmyndari sé að þurfa að eiga við ágirnd alþjóðlegra
útgáfufyrirtækja. „Þessum fyrirtækjum er stjórnað af mönnum sem halda
Lalibera í Eþíópíu, kvöldið fyrir páska. Í Eþíópíu er siður að vaka
alla páskanóttina. Þessi maður var á tréstillans, utan á Bet Myriam,
sem er ein af merkustu kirkjunum í Lalibera, en þær eru höggnar út í
kletta. Hann heldur á handgerðu kerti úr býflugnavaxi. Ljósmyndað
fyrir National Geographic Traveler. Kertið er eini ljósgjafinn. Mynd-
að á Leica, 35 mm linsu á stærsta ljósopi, á Fuji Provia 400 filmu
sem er pressuð upp í 1600 ASA.
Ítalía. Lombardy. Maleo. Tunna með balsamik-vínediki á „ediklofti“
Franco Colombani. Á „edikloftinu“ tekur balsamik edikið út þroska,
en hitasveiflurnar á óeinangruðu loftinu eru nauðsynlegar. Tunnurnar
eru úr mismunandi viði, sem gefur edikinu tilætlaðan keim. Edikið
þarf að þroskast í minnst tólf ár til að fá opinberan stimpil Aceto Bals-
amico Tradizionale di Modena. Klæðið sem hylur opið á tunninni leyf-
ir edikinu að anda og þéttast smám saman vegna uppgufunar, auk þess
að hindra að ryk falli í tunnuna. Steinninn heldur því kyrru. Ljós-
myndað fyrir L’Etichetta á Sinar 4x5 plötuvél, við dagsljós.
Ljósmyndarar
þurfa að hafa
gott úthald,
næmt auga
fyrir smáat-
riðum og löng-
un til að skynja
umhverfið
Brooks og kona hans,
Herdís Ellen Gunnars-
dóttir, með soninn Sólon.
L
jó
sm
yn
di
r:
B
ro
ok
s
W
al
ke
r
Aoi Matsuri-hátíðin, Kyoto, Japan. Hrís-
púðrið sem konan notar og klæðnaðurinn
tíðkaðist á hátíð sem tengd er hrísgrjóna-
uppskerunni, en þessi hátíð á rætur að rekja
til ársins 810. Brooks Walker tók myndina er
hann bjó í Japan, á Contax með 85 mm linsu,
á Kodachrome-filmu. Myndin hefur birst í
Smithsonian-tímaritinu, National Geograph-
ic Traveler, Observer og fleiri blöðum.