Morgunblaðið - 25.04.2004, Síða 31

Glæsilegt úrval af
frábærum sumarfötum
í fríið,
í bæinn,
í vinnuna
og bara hvað sem er.
Stærðir 36-52.
Opið virka daga kl. 10-18, laugardaga kl. 10-14.Sendum lista út á land www.svanni.is
VOR/SUMAR 2004
Sendum til fyrirtækja
í hádeginu • Magnafsláttur
Upplýsingar í síma 552 2028 og 552 2607
www.graennkostur.is Laugavegi 63
• sími 551 2040
(Vitastígsmegin)
Flott gjafavara
frá ASA
Silkitré og silkiblóm
Auður
Jónsdóttir
Pistill
Feitur köttur nýtur lífsins í bakgarð-inum við fjölbýlishúsið sem ég býí; hann mjálmar ánægjulega þegar
fuglarnir syngja í nærliggjandi skemmti-
garði.
„Hverjum dettur í hug að hafa kött í
þessari fuglaparadís?“ spurði ég manninn
minn meðan við teymdum hjólin okkar
inn í hjólageymsluna þar sem kötturinn lá
og fylgdist spenntur með hoppandi fugl-
um í trjákjarrinu.
„Ég hef sé gamla konu gefa honum,“
sagði hann og ég þagnaði af virðingu fyrir
ellilífeyrisþegum.
Daginn eftir varð erfiðara að hemja sig.
Kringum köttinn hoppuðu þrír svartir
fuglar með hvíta bringu og görguðu reiðir
því hann hafði náð litlum fugli og gjóaði
augunum fyrirlitlega á þá meðan hann
hámaði í sig brjóst sem tifaði enn.
„Sjáðu, hvað hann hefur gert!“ and-
varpaði ég og greip fyrir augun. „Af hverju
er kattarfíflið ekki með bjöllu um háls-
inn?“
Maðurinn minn bað mig um hætta að
fjargviðrast. „Þetta er rándýrseðlið – hann
veiðir sér til matar. Svona er náttúran.“
„Fyrr má nú vera! Þetta er feitasti kött-
ur norðan Alpafjalla og dallurinn hans er
alltaf fullur!“
Fuglarnir voru auðheyrilega í svipuðum
hugleiðingum og hættu sér ískyggilega
nærri kettinum til að garga á hann. Hug-
rekki þeirra var aðdáunarvert; þeir væru
dauðir ef kötturinn svo mikið sem slengdi
loppunni í þá. En hann hélt bara áfram að
éta kunningja þeirra og virtist hafa gaman
af að hrella þá, líkt og einræðisherra sem
veit að honum verður ekki haggað úr sessi.
„Nú er nóg komið. Það er ekki hægt að
horfa upp á fjöldamorð á varnarlausum
kvikindum án þess að aðhafast neitt,“
fnæsti ég og strunsaði í átt að húsinu. Mað-
urinn hengslaðist á eftir og krafðist skýr-
ingar á fyrirætlunum mínum.
„Ég ætla að tala við fólkið í hússtjórn-
inni og heimta að það verði sett bjalla um
hálsinn á kettinum.“
„Æj, nei – ekki!“ stundi hann. „Við er-
um nýflutt hingað og óþarfi að búa til ná-
grannaerjur.“
En það þýddi lítið að mögla og ég sveif á
forráðakonu hússins sem féllst á að tala við
eiganda kattarins: „Gott að þú skyldir leita
til mín – gamla konan yrði ábyggilega
hrædd við þig,“ sagði hún án þess að út-
skýra það nánar.
Daginn eftir lá ég í makindum mínum
úti á grasbletti og horfði á hugdjörfu
fuglana spásséra í kjólfötunum sínum;
danskur fuglafræðingur hafði tjáð okkur
að fugl með þessa útlitslýsingu og aðra
eins hugdirfsku í brjóstinu gæti heitið
skjór.
„Bara ef allir kjólfataklæddir menn væri
jafnhugrakkir og þeir,“ sagði ég við mann-
inn minn sem sleikti sólina værukær. Og
hugrekki þeirra bar ávöxt. „Í rauninni
settu þeir bjöllu um hálsinn á kettinum
með mótmælum sínum, án þess að geta
nokkurn tímann gert sér það hugarlund.
Hugsa sér!“
„Uhm … “ umlaði hann með sígarettu í
kjaftinum. „Það væsir ekki um köttinn
núna.“
Í skyndingu leit ég upp og sá gamla
konu sitja á bekk með köttinn í kjöltunni
og strjúka honum eins og ungbarni. Sam-
viskubitið kviknaði; eymingjans konan átti
líklega engan að nema köttinn og nú hefðu
kvartanir mínar eflaust valdið henni
áhyggjum.
„Þér ferst,“ sönglaði maðurinn og gat
ekki stillt sig um að benda á að kötturinn
væri enn bjöllulaus.
Kannski á hann ekki eftir að fá bjöllu,
íbúum hússins þykir of vænt um gömlu
konuna til að valda henni áhyggjum. En
kannski get ég bjargað fuglum á Íslandi
með þessu pistilskorni og minnt katta-
eigendur á að köttur finnur varla fyrir
bjöllu en vorboðarnir finna óþyrmilega
fyrir ketti án bjöllu.
Um feita ketti og hugdjarfa fugla