Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Blaðsíða 9

prjónuSu silkí. Og hann fór að
hugsa um grænan feld jarðarinn-
ar og frjósemi júlídagains, um
dutlunga lífsins og hvatir, hvort
heldur það lá falið og staðbundið
í skauti moldar eða það barst með
tíu milna hraða á klukkustund
yfir hið salta og ófrjóa haf. Upp
frá þessari heimspeki hrökk hann
við við hávaða í fjórum strákum,
sem voru að klifra niður lóðrétt-
an lestarstigann. Þeir voru valtir
á fótum, líkt og drukknir menn
eru venjulega, enda sýndi einn
þeirra fljótlega, að svo var.
Það var lítill naggur og ekki
geðslegur, í bláum smekkbuxum
og brúnni baðmullarpeysu, með
svarta alpahúfu á uppmjóum syk-
urtoppslöguðum hausi. Hann fór
að syngja hástöfum eða öllu held-
ur öskra, með sterkum áherzlum
á rímorðunum: „Adam sagði E-v-a,
í mér finnst mér s-l-e-f-a, gef mér
bara brenniv-í-n, blessuð helvítis
elskan m-í-n”. Á hið sofandi fólk
lestarinnar hafði þéssi friðarspill-
ir þau áhrif, að sumir umluðu eins
og þeir hefðu óhæga drauma, en
aðrir luku upp syf juðum augum
og lyftu höfði til þess að sjá, hvað
ylli svefnrofi þeirra.
En þar virtist eúginn ókunnug-
ur í ísrael, því að hin syf juðu augu
lukust brátt aftur, og þeir sem
umlað höfðu, sýndust fljótlega ná
hinni íyrri ró á draumfarir sinar.
Pilturinn fór að líta eftir hom-
inu, þar sem heimspekin hans lá
falin tmdir teppinu rauða. Þar var
nú allt með kyrrum kjörmn og
hvorki hijóðskraf né létta hlátra
þáðan að heyra, svo sem fyrr mn
nóttina.
Hvort augnaráði hans hefur ver-
ið tun að kenna eða einhverju
öðru er ekki gott að segja, en allt
í einu hætti sá litli sönghljóðum
sínum, stillti sig af eftir mætti og
tók strik á lestarhornið, yfir vöru-
hlaða og margskonar skran, og fór
síðan að þreifa eftir Ijósaperunni,
sem skrúfuð hafði verið niður.
Honum tókst að finna hana og
setja i réttar skorður. Komu þá
glöggt í ljós þrjú ungleg andlit,
sem virtust sofa vært undir sínum
Iitríku rekkjuklæðum.
En sá með sykurtoppskollinn
var ckki ánægður með þetta, held-
ur ruggaði fast að sænginni og
kallaði með gargaadi rödd: „Haíló,