Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Qupperneq 10

þú þarna Siggi, Samúel, Satan eða
Betúel eða bvern djöfulinn, sem
þú heitir”.
En þegar þetta hreif ekki til
þess að raska ró þremenninganna,
fór hann að hafa hönd á sængur-
klæðunum, sjáanlega í þeim til-
gangi að svipta þeim burtu. Þá
reis annar hinna ungu manna upp
á olnboga, ýtti honum harkalega
frá og mælti af þjósti: „Láttu okk-
ur vera, andskotans fíflið þitt”. En
nú hvessti fyrir alvöru, því að á-
rásarmaðurinn Iét ekki bjóða sér
svona meðferð fyrir lítið, enda
hafði hann skollið flatur við hrind
inguna.
Skríður hann nú einhvernveginn
á fjónnn fótum að flatsænginni,
hvolfir sér yfir hana með fádæma
óhljóðum, svo að flestir í lestinni
vakna og líta upp forvitnum spurn
araugum. „Þinn bölvaður hór-
mangari, ég skal . . ..”
Setningin endaði í óskiljanlegu
urri, því að hann hafði lent með
andlitið í þykku ög gullnu laus-
hári konunnar, sem varð alveg ó-
kvæða við þessa illu sendingu og
stökk upp með hræðsluhljóðum,
jafnhliða því, sem legunautar
hennar sparka þessum ótooðna
gesti á burtu enn á ný.
Félagar hans, sem fram að þessu
höfðu staðið á lúgunni við lestar-
tröppuna og verið að hressa sig á
dropum Heiðrúnar, koma nú til og
reyna að hafa hann á burtu með
góðu. Þeir sýna honum fram á, að
hann þekki þetta fólk ekki neitt
og komi það því ekkert við. En
hann segir þeim aftur í móti, að
þeir skuli nú bara halda kjafti og
ekki vera að hugsa um sig, því að
þeir séu jafn-vitlausir og allir
aðrir á þessari bölvaðri kollu.
„Jæja, kunningi”, segir einn
þeirra, „þá tökum við þig þrifa-
lega og bindum þig”.--------„Ha,
hæ, binda, talar þú um að bínda,
bölvaður þrællinn, binda, linda,
rinda, trinda, þinda”.
Meðan á þessum orðahnipping-
um stóð, höfðu félagarnir þrír
komið óeirðaseggjunum alla leið
að stiganum og fóru nú að feta
upp eftir honum. Gekk einn á und-
an og hélt í buxnasmekk Sykur-
topps, en tveir gengu að baki og
studdu.
En niður í rökkvaða lestina
drundu hás köllin: „Ha, hæ, talar
þú um að binda, bölvaður þræll-
inn, binda, rinda, trinda, linda,
þinda”. í hominu logaði rafljosið,
en að öðru leyti var allt komið þar
aftur í sitt fyrra far. Af ýmsu
mátti þó merkja, að þremenning-
unum leið ekki sem bezt í ljósbirt-
unni og þeirri opinberun, sem hún
hafði valdið.
Pilturinn, sem fylgzt hafði með
atburðunum af áhuga, reis því ó-
sjálfrátt á fætur, skrúfaöi peruna
úr ljósastæðinu og stakk henni í
vasa sinn.
Hann langaði til að kynnast
þessu fólki, sem byggði lestarhorn-
ið, konan var ung og falleg óg
lagsmenn hennar geðþekkir. A
undan uppþoti því, er innrás hins
drukkna manns olli, hafði lágvær
hlátur þeirra' verið svo innilegur
og hjal þeirra blítt, að það hafði
svipuð áhrif og ómþýður hljóð-
færaleikur, sem flytur fögnuð og
trega í senn.
Þar, sem hann húkti á skolp-
rörunum, með frakkann undir
rassinum og stafinn á miili
hnjánna, kom heimspekin aftur lil
hans í lit og líki júlínæturinnar,
með gamla rómantík í vasanum,
um dögg á „Edens aldinreinum,
þar sem aldrei sjást nema tveggja
spor.”---------
Skerandi vein eimpípunnar
gerði pUtinum sárbilt við, því að
Frh. á bls. 137.
130 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐH) , ^