Sunnudagsblaðið - 03.11.1963, Síða 16

VERZLUNARMÆR
Frh. af bls. 127.

„Sam, þessu trúir þu aldrei. Hann hefur níu anga."
með sér, að haust- og vetrartízkan
var gengin í garð, enda var með
mesta móti að gera í búðunum,
þrátt fyrir kreppuna; sem ríkti,
og enginn vissi hvaðan haí'ði kom-
ið né hvert mundi fara, eins og
vitur maður hafði komizt að orði
En hvort sem pyngjan var cóm eða
ekki; þá va(r alltaf gaman að
skoða liina nýju hluti, þreifa á
þeim og máta þá á sér fyrir fi’am-
an spegil, með dulda von í brjósti
um að geta eignast þá. Þó það gæti
ekki orðið fyrr en einhvern ííma
eíðar. Ein hinna áðurnefndu verzl
ana var óvenjulega vel birg af
kvenkjólum í margs konar snið-
um og litum, og þar var að jafn-
aði mjög mannkvæmt um þessar
mupdir til þcss að skoða, máta og
kaupa. Einn daginn, nálægt há-
degi, komu í verzlun þessa tvæ'r
ungar konur samferða til þess að
skoða kjólana. Kurteis og broshýr
afgreiðslustúlka tók á móti þeim
og leiddi þær til herbergís, sem
konum var búið til oess að skipta
um fdt og máta. Búðarstúlkan
færði þeim þangað marga kjóla
og voru þeir allir vandlega skoð-
aðir og mátaöir. Þetta tók langan
tíma og þar kom um síðir, að búð
arstúlkan varð öðru að sinna, á
meðan aðkomukonurnar voru enn
að fást við kjólana. Þær höfðu lok
ið því áður en búðarstúlícan kom
til baka. Þær töluðu við hana í
sölubúðinnj og báðu hana að taka
frá um stundarsakir tvo tilgreinda
kjóla, og hét búðarstúlkan því.
Stundarkorni síðar tók hún svo
að færa kjólana úr búningsher-
berginu á þeirra stað í búðinnj og
þá kom í ljós, að horfnir voru tveir
þeirra kjóla, er hún hafði fært
konunum þangaö inn. Búðarstúlk-
an þóttist þegar vita, að konurn-
ar hefðu haft þá á bui't meö sér
enda þótt hún heiði ekki séð þær
með neitt meðferðis utan Iiand-
véski. En nú voru þær horfnar,
og búðarstúlkan vissi engin deili
a þeim frekai’. Kjólar þessir voru
dýrmæt vai’a, og búðarstúikan, sem
við geturú kallað Guju, varð bæði
hrygg og gröm yfir framferði
kvennanna, og jafnframt ásakaði
hún sjálfa sig fyrir að hafa ekki
staðið betur á verði gagnvart þeim
Guja snéri sér strax til lögreglunn
ar með þetta mál, án þess þó að
búast við skjótum árangrj eftir
kringumstæðum. Lýsing á konun-
um þar það eina, sem hún hafði
fram að fæi’a til upplýsinga um
þær, og sú lýsing reyndist svo al-
menns eðlis, að hún gat ekki bent
í neina vissa átt. Guja taldi sig
vissa í að þekkja konurnar, kæmu
þær aftur í hcnnar augsýn, og
henni var bent á; að bezti og jafn
vel eini möguleikinn til þess að
ná þeim, væri sá, að hún kæmi
auga á þær á ný. Guja skildi
þetta allt saman mæta vcl, og bef-
ur eflaust hugsað sitt ráð í því
sambandi. Fór hún svo sína leiö
og fréttist ekkert meira um hana
fyrr en að kvöldi sama dags. Þá
kom hún aftur til lögreglunnar
og liafði með sér tvær konur, er
hún kvað vera hinar sömu og mat
uðu kjólana og því jafnframt grun
aöar um þjófnaðinn. Stutt Iög-
reglurannsókn leiddi í Ijós að sá
grujiur var á rökum byggður.
Og málið var upplýst að fuilu.
Þegar Guja yfirgaf lögreglu,-
stöðina eftir að hafa tilkynnt þjófn
aðinn, liafði hún þegar tekið sína
ákvörðun. Hún sá, sem rétt var,
að þess gat orðið langt að bíða að
tilviljun ein leiddi hana á fund
hinna ókunnu og grunuðu kvenna,
og ásetti sér því að hefja leit að
þeim án tafar. Höfuðatriðið fyrir
hana í þessu máli var, að ná kjól*
unum óskemmdum, og allt gat olt
ið á því að hefja leitina tafarlaust
eh jafnhliða mun henni ekki hafa
verið á móti skapi, að konurnar
sættu hæfilegri ábyrgð fyrir hið
drengskaparlausa atferli þcirra. Að
lcita hús úr húsj kom vitanlega
ekki til greina, cn liins vegar
reynandi að halda vakt þar, sem
umferðin var mest í bænum, og
reyna þannig að koma auga á kon
urnar, aðra eða báðar. Klukku-
stundum saman hélt Guja slíka
vakt; staöráðin í að láta ekki sitt
eftir liggja, hafði góðar gætur á
vegfarendum, og skyggndist inn
í sölubúðir og aðrar stofnanir þar
sem almenningur hefði aðgang.
Dagurinn leið að kvöldi án þess
að nokkur árangur yrði. Götuljós
in voru tengdruð, cr dagsbirtuna
þraut, og þá varð öllu erfiðara að
fylgjast með því sem fram i’ór,
cn Guja vék samt ekki af verðin-
um. Enn leið nokkur tími svo, að
ekkert bar til tiðinda, ea svo allt
Igft SUNNUÞAGSBLAÐ - AiÞÝÐUBLAÐIÐ j