Sunnudagsblaðið - 14.03.1965, Page 9

á ilænunni, og aCrir hafa sé8 hann
við skólahornið bíða eftir börnun-
um, það er eins og hann hafi
gleymt því, að þau voru öll dáin
og hvers vegna hann drekkti sér.
En sumir segja að hann gangi
fram og aftur í þessu húsi, fram
og aftur; eins og þegar þau lágu í
bólunni og þau gátu ekki sofið
nema þau heyrðu fótatak hans fyr-
ir framan dyrnar. Hann drekktl
sér í myllulænunni. Og nú geng-
ur hann aftur“.
Ókunni maðurinn andvarpaði
aftur, og ég heyrði vatnið skvampa
í stigvélunum bans, þegar hann
hreyfði sig.
„Við getum ekki verið hjátrúar-
fullir”, sagði ég. „Það gengi ekki,
að við færum að sjá drauga, þvi að
þá yrðum við að vera marga nótt-
ina blautir úti á vegunum".
„Nei”, sagði hann, „nei, það
væri ekki hægt. Ég hef aldrei trú-
að á drauga”.
Ég hló.
„Ekki ég heldur”, sagði ég. „Eg
sé aldrei drauga, þótt aðrir kunni
að gera það”.
Hann horfði á mig á undarlega
þunglyndislegan hátt.
„Nei“, sagði hann. „Þú sérð þá
eflaust aldrei. Sumir sjá þá ekki.
Það er nógu erfitt fyrir fátæklinga
að hafa ekki aura til að borga fyr-
ir gistingu, þótt draugar •«€u ekki
að hrella þá líka”.
„Það er lögreglan, ekki draugar,
sem heldur fyrir mér vöku”, sagði
ég. „Það er ckki svo gott að sofa
rólegur með lögreglu og sögu-
smettur allt í kringum sig".
Vatnið lak enn úr fötum hans
niður á gólfið og af honum lagði
rakaþef.
„Hvað er þetta, maður”, hróp-
aði ég. „Ætlarðu aldrei að verða
þurr?”
„Þurr?“ Hann hló vandræða-
lega. „Þurr? Ég verð aldrei þurr
.... Okkar líkar verða aldrei þurr
ir, hyort sem veðrið er vott eða
þurrt, hvort sem það er vetur eða
sumar. Líttu á”.
Hann rak forugar hendurnar á
kaf inn í eldinn og horfði á þær
með æðisglampa i augum. En ég
þreif skóna mina og hljóp vein-
andx út i nóttina. k
II;
ALÞÝÐUBLABIÐ - SUNNUDACSBLAB 209 _