Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 18

ast úr hungri mín vegna, það
skaltu vita”.
„Ó, kona, þú misskilur mig. Ég
vil kvænast þér, ég tilbið þig. Ég
skal koma níeð þér”.
Þegar þau komu innst inn í
skóginn, hittu þau fyrir gamlan,
skorpinn mann, sem var að höggva
í eldinn. Stúlkan skýrði frá mála-
vöxtum.
Faðir hennar horfði fast á kon-
unginn og spurði stúlkuna: „Vilt
þú ganga að eiga þennan mann?”
: Stúlkan sagði: „Mig langar ekki
að giftast neinúm, en það verðuf
áð bjarga honum”.
Faðirinn horfði á konunginn og
sagði: „Viltu giftast þessari skít-
ugu stelpu? Hún er holgóma, ljót,
krann enga mannasiði, hún er
Chandala. Ég átti hana með frillu,
sem ég man ekki lengur hvað hét.
en ef þú vilt eiga hana, þá set ég
xnig ekki upp á móti því”.
■ ‘,,Ég vil mat”, hrökk fram á var-
ihrkonungsihs.
Skógarhöggsmaðurinn sagði:
„Þú færð mat, þegar þú ert örð-
inn éiginmaður hennar”.
Er fram liðu stundir, hafði kon-
ungurinn komið sér vel fyrir, var
orðinn tengdasonur skógarhöggs-
mannsins og bjó með fjölskyldu
sinni í kofa með þaki úr kókos-
pálmablöðum. Kvöld eitt andaðist
viðurhöggsmaðurinn, daginn eftir
jörðuðu þau hann í garöinum og
konungurinn varð forsjármaður
f jölskyldunnar. Hann veiddi skóg-
ardýrin, fláði þau með eigin hendi
og sá heimilisfólkinu fyrir mat.
Stundum fór hann inn í skóginn
til þess að höggva við. Smátt og
smátt gleymdi hann alveg, hver
iiann var. Ef cinhver liefði spurt
hann, hefði hann svarað: „Auð-
Vitað er ég veiðimaður, sem bý
héraa i skóginum og er eiginmað-
ur þessarar fallegu konu“.
Það var ekki nóg, að hula væri
dregin fyrir fortið lians, heldur
var hann líka blindur á Chandala
kopuna, holgóma. Hann var oröinn
þræll hennar. ,Árin liðu og hún
fæddi honum fjóra sypi. Hann
vafði sig næfrum og hárið varð
sítt og kleprað, og neglur hans
uxu i klær.
' Þá gekk mikið hallæri yfir land-
ið. Allur jarðargróður skrælnaði.
Vatnið þvarr í hverri lind. Flest
dýrin höfðu haldið á burt og þau,
sem eftir urðu á þessum hungur-
hjara véraldar, lágu dauð og voru
svo horuð, að ekki var á þeim æt-
ur biti. Trén stóðu ber og skinin
og einn góðan veðurdag varð eld-
ur laus í bambusþykkninu og
breiddist út um allt héraðið. Lav-
ana þurfti að flýja með fjölskyldu
sínd. Konungurinn setti nauðsyn-
legustu búshluti, svo sem veiði-
hníf, spjót, nokkur þurrkuð skinn
og fataræfla í körfu, sem hann
bar á höfðinu.
Synir hans voru nú uppkomnir.
Hann sagði við þá: „Drengir min-
ir, ég get ekki séð fyrir ykkur
Iengur, þið verðið að sjá um ykkur
sjálfur,. Þið skuluð ekki elta mig,
farið ykkar Ieiðir“.
Er hann mælti þetta, flaug kona
hans á hann. „Hvernig dirfist þú
að tala svona við börnin okkar.
Ertu svöna miskunnarlaus? Ætlar
þú að reka blessuð börnin burt?“
„Börn, börn! hrópaði kóngurinn.
Þeir voru einu sinni börn, þeir eru
það ekki lengur. Sérðu ekki, að
hið elzta er komið á miðjan aldur?
Sýnist þér þeir vera böm?”
„Ójá", sagði konan, „og það er
þitt hlutverk að sjá um þá, eins
lengi og þeir vilja vera hjá okkur.
Ég vil hafa öll börnin mín hjá
mér”. •
Þau héldu áfram öll saman. Kon
ungurinn hafði ímugust á þrémur
eldri sonunum, sem alltaf sátu
kringum móður sína og mökkuðu,
en gjóuðu til hans augunum og
ætluðust auðsjáanlega til þess, að
hann sækti þeim vatn og mat.
Konungurinn og yngsti sonur
hans, sem nú var um tvítugt, voru
mjög samrýmdir.
Þau gengu og gengu matarlaus
og vatnslaus, þangað til þau kom-
ust ekki lengra ....
Elztu synirnir yfirgáfu hópinn
hver á fætur öðrum, er þeir sáu,
að faðir þeirra gat ckki alið önn
fyrir þeim lengur. Konungurinn
var orðinn örmagna af þreytu.
Hann var sí og æ rekinn áfram af
brigzlyrðum konu sinnar: „Hvers
konar maður ertu eiginlega?
Hélztu, að þú gætir kastað burtu
börnum þinum, um leið og þau
vóru komin í heiminn. Ó, skepnan
3g6 sunnubagsblað - aþýðublaþið
þín! Þú hefur rekið þá burtú^
veit ekki, hvar börnin min erU ' j.
Konungurinn tók öllu með
jivers
Jdi*
inmæði. Hann sagði aðeins:
verðum að hvila okkur ein
staðar. Við getum ekki s
svona áfram. Það hlýtur
staðar að vera gróinn me ^
Þegar við komumst þangað, Se ^
við kastað mæðinni, þá skal
fara að leita þeirra”. 0g
Áfram héldu þau, lengi'3 ^
lengra. Konungurinn var útta ^
aður. Þá sá hann, dag nokkurn- ^
sonur hans var að deyja. ** ^
stóð við hlið unga mannsins. s ^
lá þarna meðvitundarlaus
jjvem
hungri. Hann tók eftir þvi.
jjlllU
ig skinnið strengdist á bel n[1
drengsins. Hann laut yfir . r>
og sagði: „Vertu hughraus
drengur minn. Ég skal ná 1
handa þér bráðum”. r7
Drengurinn hvíslaði lágt: ,.Þ
Ég sé engan mat. Ég er að “e
Ég vil kjöt .... soðið . • • • ^
Hann var með óráði. -gj,
Konungurinn sagði: „J®ía
ég skal sjóða handa þér.
hérna”. Hann fór þanga*.
konan hans lá og sagði við ’.g í
„Heyrðu, mér hefur dottið r ^
hug til þess að ná í kjöt ha^
okkur og barninu okkar. Þú
ur hérna kyrr, ég kem aftur
um það bil hálftíma. Þá ver^n
það tilbúið. Ef þú átt salt. s 1
því á það og borðaðu”. . . 0
„En hvað um þig?” spur<5J
Hann varð snortinn sta
hyggju hennar. Þetta var í , 0
skipti í marga daga, sem lJUI^agi.
sig varða nokkuð um hans ^
„Hafðu ekki áhyggjur af mel’aiia
sé um mig. Þú mátt fyrir iUllt
muni ekki gá að mér. Þú jr
brátt verða vör við eld þéma ^
utan, þegar hann deyr út, íc'nCi3
og maturinn er tilbúinn 1 n
ykkur. Sofið á mcðan“- 0g
klappaði syni sínum á
sagði: „Þú færð bráðum
drengur minn. Sofðu nú r
ur”' koii'
Um leið og liann fór, sag eng-
ungurinn: „Sjáðu um að st«
urinn fái eins mikið og hann
ir” snre^111
Hann safnaði saman sþ
og þurru laufi, sló tinnun ^
téndraði eld. Þegar farið va