Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 17

sau,.„
k^(.. njgg þV- ag snerta> Eg
íara h*“8 ekki um að syndga og
hf.yri 1 Vítis fyrir bragðið. Þú til-
tiHj r ^shatria stéttinni. Ég er
^ Sti5> Chandala”.
bvj nunSUrinn sagði: „Gleymdu
gettjy6111 é8 sagði um tign mina,
a»la. t>að. Ég er eiginlega Chan-
®®h>n‘ 5 Var bara a® gera
fyrtr * ^ínu. Lít ég ef til vill út
a® vera konungur?”
hve n Sagði: „Mér er alveg sama,
gaitar]5..^ Htur út. Þetta er villi-
''nt> sem ég sauð ásamt dá-
skögj vlHirís og grænmeti úr
tittj jjj Urn”- Hún hélt áfram að tala
iir ^ atihn og þótt hann væri held
i n5esileSt samsull flæddi vatn
*hrm-
5^ tu fyrir mér matnum”.
sagði frá, hvernig þeir
veiddu villigöltinn, sem hún hafði
soðið kjötið af. Hvernig hópur
manna úr þorpinu elti dýrið og
drap það með spjótalögum, færðu
það heim og skiptu því á milli sín.
Hvemig hún hafði soðið það með
villigrjónum og spekkað það,
þurrkað kjötið í sólskininu og
geymt það í potti, sem hún gróf
í jörð. Þannig hélt hún áfram.
Kóngurinn var viti sínu-fjær og
sagði: „Ég er að deyja, gefðu mér
matinn”.
Hún sagði: „Nei, ég geri eins og
mér og mínum líkum ber. Ég brýt
ekki lögmálið, sem bannar mér að
fæða æðri stéttar menn. Ég kæri
mig ekki um að fara til vítis. Þótt
þú sért að drepast úr hungri, get
ég ekki hjálpað þér”.
Konungurinn féll að fótum
hennar og sagði: „Miskunna þú
mér, bjargaðu mér”.
Hún sagði: „Ég get bjargað þér
með einu skilyrði. Ef þú kvænist
mér, verður þú jafningi minn, þá
get ég gefið þér nóg að borða.
Fyrst skulum við samt tala við föð
ur minn”. 1
Konungurinn íhugaði málið. Til-
boðið virtist vera blátt áfram og í
fyllsta máta rökrétt.
„Jæja þá“, sagði hann, „ég
skal koma og tala við föður þinn,
en ég get ekki gengið, ég er svo
þreyttur“. j
„Þótt þú þykist vera þreyttur
nú, áttu eftir að verða enn þreytt-
ari, það skaltu vita. Ef þetta á að
vera afsökun til þess að þurfa
ekki að eiga mig, þá máttu drep-
AÞÝÐUBLAÐIÐ - SUMNUDAGSBLAÐ 335