Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 22

WM
iÉw
HHp
■
’V;■ r" ’
'ii " '
i i'
SÍt
v/WÁW'.y
WmMm
MM|
Samtíma teikningar af Esterhazy.
sambandi, að hvort sem Dreyfus
vaeri sekur .eða saklaus, yrði hann
að dúsa þar sem hann væri kom-
jnn. Hann hefði verið dæmdur
sekur og því yrði ekki breytt.
En Piequart hélt áfram að knýja
á. Til þess að losa hershöfðingjana
við hann, iét hermálaráðherrann
flytja hann frá París. í október var
hann senduv í eftirlitsferð til
landamæranna og að iokinni þeirri
ferð látinn fara tii Afríku. — En
málið hjaðnaði ekki niður aftur,
þótt Piequart væri þannig kom-
inn í útiegð. Til þess að tryggja
sjálfan sig, falsaði Henry ýmis
skjöi sem snertu májið. Það var
gert í þeim tvíþætta tiigangi, að
bæta við sannanirnar gegn Dreyf-
usi og sverta Picquart með því að
sýna, að liann heiði staðið í sam-
bahdi við „Gýðingaklíkuna,” sem
herforingjarnir kölluðu svo. Þess-
ar falsanir voru illa gerðar, en
engu að síður flögguðu þeir Bois-
deffre .og Gonze þeim ákaft. Þeir
voru báðir orðnir svo fiæktir x
málið, að hvorugur þeirra gat snú-
ið við, án þess að glata æru sinni
og tign innan hersins. Meðal fals-
skjalanna var mynd af bréfinu
fræga, sem athugasemdir voru
gerðar við með. hendi Vilhjálms
ur Þýzkalandskeisara, og aðrar
myndir voru af bréfum, sem áttu
að hafa farið á milli þýzka sendi-
ráðsins. í París og Berlínar, þar
sem Dreyfus var nefndur á líafn.
Aðeins eitt atriði í fölsun Henrys
var svolítið lúmskt. Hann þurrk-
aði út nafn Esterhazys af sendi-
ráðsbréfinu og ritaði það aftur með
annarri hendi., Tilgangurinri var
sá, að láta það líta svo út sem
Picquart hefði skrifað nafnið þar
inn í stað annars nafns. Hitt vissi
hann ekki, að Picquart hafði við-
haft þá sjálfsögðu varúð, að mynda
öll skjölin í Dreyfusmálinu, áður
en hann lét af störfum.
En Henry og yfirboðarar hans
töldu ekki nóg að gert með þessu.
Þeir ákváðu að ganga þannig frá
Picquart, að hann gæti ekki ymtað
meir um málið. 31. marz fékk hann
bréf frá hermálaráðherranum, sem
þá var Billot, þar sem sagt var að
ýmislegt misferli hefði komið í
ljós í störfum hans við leyniþjón-
ustuna. Picquart bað þegar um or-
lof lijá þeim foringja, sem hann
heyrði undir í Afríku, fékk það og
hélt með skyndingi til Parísar til
að verja sig sjálfur gegn þessum
ásökunum. En þessar ákærur gegn
Picquart urðu til þess, að mála-
vextir allir uröu x fyrsta skipti
kunnir óbrettum borgara, manni,
sem ekki gegndi tignarstöðu í
hernum. Sá maður var Lebloia,
lögfræðingur Picquarts. PiuClU
sagði honum alla söguna í truB'
aS*>
og Leblois mátti ekki láta
liaoa
fara lengra, neraa með séi'S1^,
leyfi. Einnig bætti hann vi ^
erfðaskrá sína ákvæði uffl,
svq kynni að fara að hann e
lífið sviplega, skyldi ákveðið &
siglað umslag verða sent til ^
seta lýðveldisins, en í Þvi
skýrslu Picquarts um málið- _
Leblois rauf trúnað sinn við 1
quart eftir að yann Var farin11 ^
Afríku. Þá trúði hann Scheux^.
Kestner öldungadeildarþingn11111^
frá Elsass fyrir leyndarmálinu'
Þetta var í ágúst 1897, en
gche'
urer-Kestner hafði þá uffl nokk1^
skeið sýnt málinu áliuga fyrir aglJ
beina Mathieusar Dreyfusar,
hins vegar vildi hann ekki 0
jþessar nýju upplýsingar ve^r
þeirrar leyndar, sem Picquart ^
fram á. En hann þurfti ekkj ^
þegja lengui-, þegar R'Iat
Dreyfus kom til hans í nóvein
og kvaðst nú vita, hver hefði s
að bréfið, sem notað hafði vel
gegn Dreyfusi. p
Þegar málið hafði blossað 11
að nýju 1896, hafði blað nok _
birt rnynd af bréfinu fræga- .
inn hafði þá þegar þekkt rittl° ^
ina á því, nema auövitað Seh'va ^
koppen, en hann gat ekki liós
390 SUNNUDAGSBIAÍ) - AÞÝÐUBLAÐiÐ