Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 14

i
ÞESSIR atburðir gerðu bræðurna
Kelly og fólaga þeiiTa fræga um
alla Ástralíu á svipstundu. En lög-
reglunni tókst ekki að hafa hend-
ur í hári þeirra að svo stöddu. Til
þess var hún of fáliðuð, ekki sízt
þegar þess er gætt, að fjölmargar
veittu stigamönnunum aðstoð. Af
afrekum þeirra bárust hins vegar
stöðugt nýjar fregnir. Þeir stund-
uðu rán og gripdeildir, hvar sem
einhver fjár von var, rændu með-
al annars banka og póstvagna og
mannslífin voru ekki dýrmæt í
augum þeirra. Allir voru þeir
fjórir kornungir menn — fyrirlið-
inn Ned Kelly var þeirra elztur,
aðeins 23 ára að aldri, þegar ferill
þeirra hófst. Hinir voru yngri,
bróðir Neds, Daniel, og tveir pilt-
ar að nafni Steve Hart og Joe
Byrne.
Það var ekki fyrr en árið 1880,
eftir tveggja ára stigamennsku
þeirra félaga, að lögreglan komst í
færi við þá. Við skulum enn láta
samtímafrásögn blaðanna tala:
„Loks hafa Kellyliðarnir og lög
reglan komizt í skotmál hver við
annan, og sá atburður reyndist
hinn hörmulegasti í afbrotasögu
nýlendunnar. Útlagarnir komu
uppi um nærveru sína á grimmd-
arlegan, en ótvíræðan hátt með
því að myrða aumingja Aaron
Sherritt í Sebastopol. Strax og
þau tíðindi bárust hófst lögreglan
handa. Sérstök lest var send frá
Melbourne kl. 10.15 á sunnudags-
kvöld. í Essedon kom O’Connor
lögregluforingi og frumbyggjam-
ir hans ratvísu fimm upp í lestina.
Til Benalla kom lestin klukkan
hálftvö, og þar bættist Hare lög-
regluforingi í hópinn ásamt átta
lögreglumönnum og hestum
þeirr.
Við vorum ekki fyrr komnir út
úr lestinni en Brarken, lögreglu-
þjónn staðarins þaut til okkar og
kvaðst rétt í þessu hafa sloppið
undan Kellyflokknum, en þeir
hefðu nú lagt veitingahús Jones
undir sig, en það var tæpa hundr-
að metra frá járnbrautarstöðinni.
Hare lögregluforingi og Connor
lögregluforingi héldu þegar í stað
að húsinu með menn sína.
í dögun barst liðsauki frá Ben-
alla, Beelhworth og Wangaratta.
Sadlier lögregluforingi kom frá
Benalla með níu menn til viðbót-
ar og Steele varðstjóri frá Wan-
garatta með sex, svo að umsáturs-
liðið var orðið um 30 manns. Fyr-
ir birtingu fann Kelly yfirlögreglu
þjónn hríðskotariffil og húfu liggj-
andi á jörðinni tæpa 100 metra
frá veitingahúsinu. Riffillinn var
þakinn blóði og blóðpollur var
skammt frá honum. Hann var
greinilega úr eigu stigamannanna,
og því vaknaði grunur um, að þeir
hefðu komizt undan. Það sann-
aðist brátt að þessir munir voru
ekki komnir úr eigu einhvers út-
laganna, heldur átti þá Ned Kelly
sjálfur.
Með dagsbirtu var búizt við að
flokkurinn reyndi að komast út,
en lögreglan varð sér til undrunar
innar skamms fyrir árás aftan frá.
Þar var kominn maður í síðum,
gráum yfirfrakka með jámgrímu.
Þessi maður kom lögreglunni í
fyrstu nokkuð á óvart, en nánarl
athugun á útliti hans og atferli
leiddi í ljós, að þetta var sjálfur
foringi stigamannanna, Ned Kelly
sjálfur. Þegar betur var að gáð,
sást að hann var aðeins vopnaður
marghleypu. En hann gekk samt
rólega milli trjánna og virtist
standa á sama um skothríð lög-
reglunnar, en skaut af marghleyp-
unni, þegar færi gafst á. Hann-
virtist skotheldur. Steele lögreglu-
foringja datt þá í hug, að hann
væri brynvarinn og miðaði á fætur
útiagans. Ned kipptist við fyrsta
skotið, sem þangað var stefnt, og
við næsta skot féll hann til jarðar
og öskraði: „Ég er búinn að vera.
Búinn að vera”. Steele og Kelly
yfirlögregluþjónn og aðrir lög-
reglumenn hlupu að honum. Stiga-
maðurinn veinaði eins og villidýr
sem er Jeitt til slátrunar og for-
mælti lögreglunni.
Kelly stilltist smám saman og
það kom í ljós, að hann var með
öllu óvígur. Hann hafði verið
skotinn í vinstri föt og báða hand-
leggi og tvisvar í lærið. En engin
kúla hafði komizt í gegnum
brynju hans. Framburður hans
var á þessa leið:
„Ég ætlaði að taka á móti lest-
inni ásamt nokkrum félögum mín-
um og við ætluðum að láta skotun-
um rigna yfir hana. En lestin kom
fyrr en ég ætlaði og þá sneri ég
aftur til gistihússins. í fyrstu skot-
hríð lögreglunnar særðist ég á
vinstra fæti; skömmu síðar fékk
ég skot í vinstra handlegg. þessi
sár fékk ég fyrir framan gistihús-
ið. Ég skaut þremur eða fjórum
skotum við gistihúsið, en ég veit
ekki á hverja ég skaut. Ég skaut
einfaldlega, þegar ég sá lögreglu-
mann. Ég slapp út í kjarrið og var
var um nóttina. Ég hefði getað
skotið þó nokkra lögregluménn,
hefði ég viljað. Tveir fóru rétt
hjá mér. Ég hefði getað skotið þá,
áður en þeir hefðu getað skotið,
Ég hugsa, að mér hefði verið bezt
að ríða burt á gráu merinni roinni.
Þegar kúlur hittu brynjuna,
fannst mér þær eins og hnefa*
högg".
Þegar lögreglan hafði tekið for-
ingjann fastan sneri hún athygli
sinni aftur atð gistihúsinu. Úm*
sátrið hafði staðið í 12 klukku-
stundir án árangurs og nú var á-
kveðið að láta til skarar skríða.
Sadlier lögregluforingi, sem þá
stýrði lögregluliðinu skipaði mönn
um sínum að kveikja í húsinu.
Gistihúsið var fljótlega orðið
eitt eldhaf. Samt gerðu engir sig
líklega til að gefast upp eða reyna
að komast undan. Meðan húsið
stóð í björtu gekk rómversk-
kaþólskur prestur, séra M. Gib*
ney, upp að fframdyrunum og
hætti sér inn. í einu herbergjanna
fann hann tvö lík liggja hlið við
hlið. Það voru lík þeirra Daniels
Kelly og Stephens Hart. Margar
getgátur hafa komið fram um það,
hvort þeir hafi drepið hvor annan
eða framið siálfsmorð eða hlotið
banasár og fallið hlið við hlið. Hið
eina sem er víst er að þeir voru
látnir, áður en eldurinn náði til
þeirra. Lík Byrnes fannst í dyr-
um skenkistofunnar.
Ned Kelly bíður þess nú að
verða leiddur fyrir rétt vegna
þeirra ódæða, sem gerðu hann og
félaga hans alræmda. Hann hefur
verið fluttur til Melbourne og
verður leiddur þar fyrir rétt”.
DÓMSTÓLLINN, sem tók mál
Kellys til meðferðar, var fljótur
að komast að niðurstöðu. Kvið-
dómurinn taldi hann sekan. og
dómarinn kvað þá upp dauðadóm-
Frh. á bls. 387.
382 SUNNUDAGSBLAÐ - AÞÝÐUBLAÐIÐ