Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 16

ySar hátign, ég skal gera annað
og meira”.
„Hvað! Hefur þú svona lítið
brúk fyrir höfuð þitt, fyrst þá vilt
fyrirgera því svo skjótlega?”
„Yðar hágöfgi, ég veit, að ég get
framkvæmt dálitið, sem á sér ekk-
ert dæmi”.
„Ef þér heppnast það, máttu
kjósa þér ríkuleg laun. Látum oss
sjá, komdu með posann þinn”.
„Ég hef engan poka”.
„Það er góðs viti. Engan bragða-
belg. Hvað ert þú þá með?”
„Aðeins þetta”, sagði töframað-
urinn, benti á augu sín og hvessti
sjónirnar.
„Aðeins hvað?’ spurði konung-
urinn og leit upp.
Þegar augu þeirra mættust,
breyttist allt. Forsætisráðherrann,
sem ávallt stóð á hægri hönd hon-
um, hvarf sýnum. Viðhafnarsalur-
inn með gullnum súlum, þykkum
gólfábreiðum og útflúri, leystist
upp. Jafnvel sæti konungsins
sjálft, sem hann sat á, var horf-
ið ....
Konungurinn rankaði við sér,
þar sem hann var aleinn á víðáttu
mikilli sléttu. Þar var hestur á
beit, blakkari en sjálf nóttin, með
dökkt fax og tagl, sem hrundi aft-
ur af honum og dróst með jörð-
inni. Það var villiglampi í augum
hans og froða í kjaftvikum. Hann
frýsaði og rásaði um, hljóp út und-
an sér og krafsaði i jörðina og
sýndi öll merki um geysimikinn og
stjórnlausan vilja. '
Konungurinn varð óöur og upp
vægur, og hann heyrði sig tauta:
„Ef ég næ ekki þessum hesti og
tem hann, er ég aumingi”. Hann
læddist varlega að honum, en í
hvert sinn, er hann nálgaðist hann,
vék hann undan, reisti makkan,
fnæsti og froöufelldi. Lavana
fannst ^allt annað í veröldinni
vera einskisvert en að handsama
þennan hest. Altekinn af þessari
hugsun veitti hann honum eftir-
för. Hesturinn beið þess, að Lav-
ana kæmi nær sér en rauk svo af
stað. Sama sagan endurtók sig aft-
ur og aftur. Kóngurinn var heill-
aður af eltingaleiknum og gaf ekki
gaum að því að leikurinn barst
alltaf lengra og lengra inn á
ókennileg landsvæði. Hann varð
hamslaus og stökk allt í einu fram,
náði taki á þéttu faxinu og vó sig
á bak. Hesturinn flaug af stað.
Hann þaut gegnum loftið ausandi
og prjónandi, eins og hann varð-
aði livorki um himin né jorð,
Kann kláuf loftið og ruddist gegn-
um skóginn, flækjur og runna, yfir
dali og grundir. Lavana var hálf-
blindaður og náði varla andanum,
en ríghélt sér í faxið. Hann átti
óhægt um andardrátt vegna hrað-
ans. Hann þrýsti fótunum fast að
síöum fáksins, vafði handleggjun-
um um háls honum og lagðist
fram ' á makkann. Hesturinn fór
ekki einungis áfram, heldur einn-
ig beint upp í loftið og greinar
trjánna slógust í höfuð hans og
skrámuðu hann í framan. Hann
bar fyrir sig hendurnar til að
bægja frá sér greinunum, sem
stefndu í andlit honum og allt í
einu fann hann, að hann hékk í
lausu lofti á trjágrein.
Þau eru í sínum heimkynnum,
en mig hefur rekið hingað af mis-
tökum, hugsaði hann. Hver er ég
eiginlega? Ég var konungur. Ég
átti höll, var voldugur og mikils
virtur, allir lutu mér í auðmýkt,
er ég gekk fram hjá og drógu sig
í hlé, er ég var strangur á svip.
Nú húki ég hér í tré eins og api.
Ef til vill er apinn í trénu æðri
konunginum, og ég verð að sætta
mig við orðinn hlut. Ef ég reyni
að klifra upp, munu aparnir klifra
enn hærra og halda áfram að líta-
niður á mig. Mér er bezt að koma
mér úr þessari klípu, áður en mér
verður hér óbærilegt að vera. Mér
er sama hvað bíður min fyrir
neðan, hvort ég kemst lífs af
eður eigi.
Hann horfði niður. Ekki var að
vita, hvers var að vænta þarna
niðri í grænum villigróðrinum.
Villidýr gætu rifið hann á hol,
slöngur eða villimenn gætu murk-
að úr honum lífið. Hann sleppti
takinu og lét sig detta, laufdyngj-
an undir dró úr fallinu. Það
blæddi úr skurðum í andlitinu og
hann fann til sársauka í fótunum
eftir fallið. En var feginn að
hafa fasta jörð undir fótum, vera
laus við hestinn fljúgandi og
kominn úr hinum háu apabyggð-
um. Hann vissi ekki.i hvaöa átt
ætti að fara, eða hvert halda
skyldi. Hann staldraði við aádar-
tak, en rölti svo skyndileg3
stað. Eitthvað varð til bragðs a
taka. Hann gekk og gekk . • • -
Þegar kvöldaði, lagðist úah
niður og sofnaði. Hann gerði s
ekki grein fyrir, hve marga daS
hann gekk svona eða hve lan
hann fór. Allt og sumt sem han^
greindi var slóðin fram un
og sársaukinn í liðamótunum. 1
in voru komin í tætlur og
hans alsettur sárum. Hungur
þorsti kvöldu hann. Þegar svo
komið, að hann gat ekki borið aUn^
an fótinn fram fyrir hinn, ^
hann í öngvit á harða jörðina
bjóst við dauða sínum. En laU6
in var ekki svo einföld. „
Hann vissi ekki, hve lengi haD^
lá meðvitundarlaus, en þegar h*
opnaði augun, sá hann eitthvað °
honum virtist einhver vera ho
í áttina til sín. Ung kona stóð up^.
yfir honum og hoi-fði undra®
á hann. Hún var tötrum klædd
hafði litla körfu í hendi.
„Hver ert þú?” spurði hann.
„Hvað með það?” sagði hún.
Hann sagði: „Ég er svangur
þyrstur. Hvað ertu með í *oT
unni?” _ la
„Hún sagði: „Mat, sem ég
að færa föður mínum, sem er
höggva brenni í skóginum”.
„Hvaða matur er það?”
„Þetta venjulega”, sagði h
„Það er enginn veizlumatur’• j
„Ó, gefðu mér hann”, hróPa^.
hann. „Bjargaðu mér. Ég er
deyja, gefðu mér eitthvað”. ,,
„Þetta er handa föður mínu
sagði stúlkan ákveðin. S)
„Ertu svona miskunnarla ^
kennir þú ekki í brjósti um 1111 ^
„Nei, ég kenni ekki í brjóst1 ,
þig“, sagði hún. „Hver ertu?
Þegar hér var komið se f
mundi konungurinn enn, , eJ.
hann var. Hann sagði:
koungur, það er að segja, var
ungur .... En það skiptir e
máli, gefðu mér bara mat ^
súal launa þér rikulega, þeðar
kem aftur heim í ríki fflitt' . ^
Konan sagði: „Það getur ve ^
að þú sért konungur, en en ,
er ég ekki. Ég er af lægstu 6 aIJ.
útskúfuð. Faðir minn er ,{
dala. Við getum ekki 6e®
neinn mat. Ég myndi drýgje65^
ef ég gæfi þér mat, sem ég
3g4 6UNNODAGSBLAÐ AÞYBUBLAÐrÐ