Sunnudagsblaðið - 16.05.1965, Blaðsíða 19

l^a glatt, sá hann, að kona hans
l^;i Sægjum. „Þetta máttu ekki.
in ^^tt ekki koma, fyrr en eldur-
er kulnaður. Alls ekki fyrr“.
0 ,Sv° mæltu stökk hann á bálið
ej,. raPaði: „Taktu ekki kjötið af
tlaf!\Urn’ fyrr en það er fullsteikt.
öu saltið tilbúið”.
Nií
{j. rankaði konungurinn við sér.
Van Y'sá’ að hann sat ennþá 1 sínu
ká5) °'a sæti 1 viðhafnarsalnum.
han eríarrilr voru t kríngum
Sagil' ^ann leit í krlngum sig og
þg ’■ "Hafið þið verið hér allan
Rnau tíma?”
^t ^hen-arnir svöruðu: „Já, yðar
;gn> við höfum ekki vikið frá”.
hett°nunSurinn sagði: „Ég skil
var tekki. Hve lengi hefur þetta
ta
rað?
áðherrarnir sögðu: „Hvað, yð-
gÖfgi?“
,,íive lengi hef ég sofið?”
hafi
&
Máliö
tv^’ Um það bil eina minútu eða =
Ur.,r’ 5'®ar hágöfgi, alls ekki ieng- |
ic s
hef °nunSurinn hrópaði: „En ég |
heij sjötíu ár, ég lifði |
þag9 hiannsævi, sjötíu -ár. Var i
og , kki?“ Hann leit í kringum sig |
iön„fllaði: »Hvar er töframaður- i
Uri).llir Utuðust um, en töframað- i
n var horfinn. i
G. P. þýddi.
^ec/ Kelly
behn®1 bls- 382-
^jótt <1<'’Ini var fullnægt eins
ber bas8t var, og 11. nóvem-
n var Ned Kelly hengdur. i
dag ann Steymdist ekki. Enn þann i
feru ag er minningin um afbrota :
og ,ans svo lifandi, að ráðsettir i
borand akærir menn telja ekki 1
hann f að hafa brynjuna, sem |
tað i, t11 k tH sýnis af ótta við að |
miður heppileg áhrif á
ulyðinn í landinu.
FÁ MÁLAFERLI hafa vakið
jáfnmikið umrót og Dreyfus-mál-
ið svokailaða í Frakklandi fyrir
og um síðustu aldamót. Þegar Al-
fred Dreyfus, ungur liðsforingi af
Gyðingaættum, var dæmdur fyrir
njósnir árið 1894, mun engan hafa
órað fyrir þeirri ólgu, sem sá
dómur átti eftir að vekja, og þeim
áhrifum sem málið átti eftir að
hafa á allt stjórnmálalíf landsins.
Það hafði engum komið á óvart
árið 1894, að einmitt Gyðlngur
skyldi verða til þess, að láta Þjóð-
verjum í té leynilegar upplýsing-
ar, því að andúð gegn Gyðingum
var mjög rík I Frakklandi á þess-
um árum. Þegar Dreyfus var
dæmdur til ævilangrar fangelsis-
vistar ó Djöflaeyju, mótmæltu
engir dóminum, nema hann sjálfur
og skyldmenni lians. Meira að
segja stjórnmálamaðurinn Clem-
enceau, sem síðar átti eftir að
berjast af krafti fyrir Dreyfus, lét
sér dóminn vel lika. Það var ekki
fyrr en nokkrum árum síðar, að
málið fór að vekja athygli á ný
og málsmetandi menn tóku að
efóst um að réttur dómur hefði
verið kveðinn upp í öndverðu. En
þá fór málið líka strax að snú-
ást um miklu meira en það, hvort
Dreyfus væri sekur eða saklaus
um þann glæp, sem hann var
dæmdur fyrir; það varð að upp-
gjöri milli kynslóða, milli lífsskoð-
ana, milli íhaldsmanna og konungs
sinna annars vegar og róttækra
umbótamanna og lýðræðissinna
hins vegar.
Faðir Alfreds Dreyfusar hafði
verið efnaður verksmiðjueigandi
í Elsass, og þar .fæddist Alfred
árið 1859. Eftir sigur Þjóðverja
yfir Frqkkum 1871, þegar Elsass
var innlimað í Þýzk.aiand, fluttist
Dreyfusfjöjskyidan til Frakklands,
og þar gekk Alfred Dreyfus í
skóla. Að lpknu verkfræðinátni ór-
ið 1880 gekk hann í herinn og
komst þar brátt til mannvirðinga.
Þrítugur að aldri kvæntist hann
dóttur auðugs demantakaup-
manns. Árið 1894 virtist lífið leika
við hann. Hann var höfuðsmaður
í hernum og vellauðugur, átti gott
heimi’i og Jstrfka- konv. —Hann
hafTi þá ný’ega tekið við starfi
við yfirherstjórnina, fyrsti Gyð-
ingurinn, sem þar starfaði, og
hann virtist eiga mikinn frama í
vændum- Ekkert í fari hans gat
bent til þess, nð hann sæti ú
svikráðum við land sitt. ■
Handtaka Dreyfusar stafaði af
samblandi af kynþáttafordómum,
eiginhagsmunum og hreinum
klaufaskap yfirboðara hans.: :í
septembermánuði 1894 hafði for-
Fyrri hluti
ingja við njósnadeild hersins, Hen-
ry majór, borizt bréf, sem átti að
fara til hermálafulltrúans við
þýzka sendiráðið í París, von
Schwartzkoppen. í þessu bréfi
bauðst bréfritarinn til þess að láta
Schwartzkoppen fá ákyeðin skjðl,
sem í væru vissar leynilegar upp-
lýsingar, og það var greinilegt af
bréfinu, að þetta voru ekki fyrstu
viðskipti bréfritarans og hermála-
fulltrúans. Það var augljóst, að
hér var um allalvarlegt.. mál að
ræða, en það; sem sló mestum ó-
hug. á .Henry yar, að. hann þóttist
þekkja rithöndina á bréfinu, Það
variri'thöndimajórsijað. Psfni Est-
AÞ.ÝetiBLAÐIÐ SU.NNUPAGSBLAP 337