Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Side 3
»Ég telknaði heiiar koin-
Pósitionir á sveílin heiraá í
Ratoarsfirði", segir Finnur
J<*nsson listmálari oer sýgur
yindilinn, sem hann er mcð
1 tounninura. „En ég held,
ba'ð hafi ekki verið nein
áh*if frá Ríkharði bróður
toínum, hó að hann væri þá
löngu byrjaður að teikna.
Eg var strax einn og óháð-
Ur í listinni og hef verið
k*® síðan. Annars áttum við
ehki Iangt að sækja lista-
toannshneigðina, því að íiún
toun hafa verið í föðurætt-
toni. Langafi rainn, sem var
cnskur og hét Richard Long,
á afkomendur úti í Eng-
}ahdi, sem kváðu vera ágæt-
ir toálarar, svo að þetta hef-
to" iikíega legið í blóðinu".
finnur víkur sér fram í
^iáhúsið og lætur mig ein-
urn Stund. Svo birtist
®aun aftur í stofudyrunum
gosflöskur undir hend-
,lni* sódavatn handa sér og
hiisner handa mér. Hann
. iih" í glösiu og hcldur
afram:
»Ég sagði, að ég hefði ailt
verið einn ©g óháður og
að hygg ég vera sannmæli.
e hef aldrei bundið mig
ueina ábvcðua isma. Og
'»uuar cnj ismarnir ekkert
’hhgð en flokkun Jistfræð-
ínga á listaverknm. Lista-
mennirnir flokka ékki mynd
ir sínar sjálfir eða hngsa
út í það I hvaða isma þær
séu gerðar á meðan þeir
viima að þeim. Það eru list-
fræðingarnir, sem eru að
kliha þessu á myndirnár, oft
á tiðum alveg út í biáinn.
Ég er anm hræddur um, að
ráargir listám'enn knyhdu
snúa Sér við í gröfinnl, ef
þeir heyrðu útskýringar
hinna listfróðú á list
þeirra“.
Og Finnur fær sér sopa
af sódavatninu áður en hann
scgir meira. Hann vill vera
við öiiu búiun.
Saga Finns Jónssonar cr saga
svcitadrengsins, sem hleypir lieim
draganum út í hinn stóra heim,
og kemur aftur frægur og forfram
aður listamaður. En í eðli sínu cr
hann ailtaf sami sveitadrengurinn
— og sjómaðurinn, óg undir fág-
uðu yfirbragði slær ljéitt og fals-
laust hjarta. „Ef ég hefði aldrei
stigið ölduna“, segir Finnur,
„hefðu þessar myndir mínar senni
lega aldrei orðið til. En svo cr
guði fyrir að þakka, að þi-ettán
ára gamall komst ég á skútu sem
skítkokkur og eiturbrásari. Þá
fyrst varð maður úr mér. Þetta
var þilskip frá Djúpavogi ög hét
María". „Svo að þangað sækirðu
þá sjávarmyndirnar þínar“, sting
ég upp á. Finnur skellir á lær sér
og hlær við. „Kannski, lagsmað-
ur, — é\i þó ekki. Myndirnar mín-
ar eru af sjómönnum í mörgum
höfnum. Og hafið hef ég málað
víðar cn fyrir austan. Ég þarf ekki
annað en að lyfta gardmunni til
að fá inspírasjón". Ög Finnur lyft-
ir upp gluggatjöldúnum óg leyfir
okkur áð sjá. Skamnit unda'n Ægis
síðunni leikur aldah um lahds-
steina.
„Hver heldurðu, að liáfl haft
mest áhrif á þig, Finnur?“ —
„Ég veit ekki“, svai'ar listamaður-
inn. „Kahnski Kokhoska, kaiinski
Braque óg kannski Picásso. Kann-
ski aiiir til samans. Og kannski
éngiiin. Það er erfitt um það að
Finn Jónssoíi, listmálara. Texti: Guðjón Alberts
son, myiidir: Karl Grönvöld.
............................................................................... 111' i Tii I i
■ j*.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 435