Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Qupperneq 4

VlrÆv:
■ •••■
■■
/ .

segja“. „En hvað hefur þér fund-
izt skemmtilegast að mála?“ —
„Sjóinn", svarar listamaðurinn og
dregur djúpt andann eins og liann
andi að sér sjávarilmi. „Áreiðan-
lega sjóinn. Hann er sko eitthvað
til að vinna úr. Hann er hægt að
mála endalaust". — „Og kempurn-
ar?“ — „Já, ekki má gleyma sæ-
görpunum. Þeir etu stundum blaut
ir og ég hef málað drukkna sjó-
menn. En þeir eru góðir samt“.
„Hvað um materíalið?" spyr ég
Finn og hann svarar: „Allt mater-
ial, sem ég fæst við, er skemmti-
legt. Mér finnst olía skemmtileg
og mér finnst líka vatnslitir
skemmtilegir. Og ég hef heilmikið
gaman af að fara með blýant. En
þetta er períódiskt. Þegar ég mála
úr einu mataríali, dettur mér ann-
að alls ekki í hug“. Listamaðurinn
lætur axlir síga. „En materíalið
er ekki það, sem máli skiptir",
heldur hann áfram, „heldur það,
hvernig unnið er úr efniviðinum.
Listamaðurinn hefur í mör.g horn
að líta og hann má ekkert láta
frá sér fara nema það, sem hann
er fullkomlega ánægður með. Og
góður listamaður finnur það á sér,
hvenær honum hefur tekizt upp.
Þá er hann barnslega glaður og
allt leikur í lyndi . . . “
„Ertu dýrseldur, Finnur?" —
„Ekki meira en hver annar“, svar-
ar listamaðurinn snöggur upp á
lagið eins og hann finni að nú á
að leggja fyrir hann gildru. „En
ég hef selt dýrar myndir, og ef
til vill þá dýrustu, sem hér hefur
verið seld. Hún var gefin til Nor-
egs af íslenzkum aðilum. Og lista
maðurinn heldur áfram: „Og þess
430 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ar myndir hér alls staðar í »inð'
um okkur mundu kosta skildi" ’
ef ég seldi þær. En þær eru ba
ekki falar“.
Við stöndum upp og göngum
fram og aftur um stofurnar
Kvisthaga 6, þar sem allir vegS
eru skreyttir listaverkum e
Finn Jónsson. „Þetta er abstra
mynd eins og þú sérð“, segir r*1
ur og bendir á mynd, sem hanS)n
í einu horninu. „Ég kalla l'aU ^
Teningum kastað. Þetta er ein ^
mínum fyrstu abstraktmyndum-^
því sambandi má geta þess, að
mun vera fyrsti abstraktmálan ^
íslandi, þó að öðrum hafi vcl,j.
eignaður sá titill. Ég sýndi Þ
fyrst abstraktmyndir árið 1925,
um tuttugu áru.m á undan hillU
strákunum". — Og við höld'1
Sfram pfingu okkar rneftfrsm st°
r flY*
— . í>essi
!eg“, segir Finnur og bendir. .
er úr Hallormsstaðaskógi. OS Þp s
liérna . . . “
Við setjumst aftur, er við h°'
um gengið hringinn, og skálum^
gosi. „Segðu mér eitt, Finnut >
byrja ég. „Hvernig lízt þér el®in
lega á ástandið í íslenzkri mYn .
list í dag?“ — Finnur þegir lengl
og veltir vöngum eins og hoitum
sé óljúft að svara. Svo segir hann-
„Það er eitthvað að gerast í ^
lenzkri myndlist, en annars
mjög erfitt að rökræða um l’s
þottað er allt saman nokkuð laU®
í böndunum, enda er yf‘rie
mjög ervitt að rökræða um l‘s^
ir, þar sem þær tala fremur
hjartans, en skynseminnar. Þ*
ari tímar eru líka dómbærari 1,111
þá hluti en samtíðin.
En klingjum við glösum-
við ræðum um lífið og listina, ®1°
mennina og hafið, — en allt í 1<!
um dúr og lausir við hátíðle* '■
Finnur lætur þess líka getið, a
allt hátíðlegt sé leiðinlegt. Það °r
kannski nokkuð til í því.
Þá snýst talið að námsárum
Finns og frumbýlisárum hans
heimi listarinnar. — „Hvenípr
komstu að austan?" er næsta spu”1
ingin, sem ég legg fyrir listam31111
inn. „Ég kom til Reyk.iavíkur
1915“, svarar hann, „og fór a
læra gullsmíði jafnframt því> seIfl