Sunnudagsblaðið - 07.06.1964, Síða 11

Skrltlur
Tvítug spyr konan: — Hvernig
^'tur hann út?
Trítug: — Hvað er hann?
Tertug: — Hvar er hann?
Hvar eigið þér heima?
— Við sjóararnir eigum alls stað
ar
_"■* 15nga útúrsnúninga. — hvar
kýr honan yðar?
Auðvitað heima.
Júi var nappaður fyrir of hrað
ari atetur í gær.
— Það er nýtt með þann mann.
" Konan hans vildi endilega
eimsækia mömmu sína — og
nn ók með hana þangað!
— o —
Magga litla var að hjálpa
utnmu sinhi við að þvo upp, og
jteínman sagði: — Hefurðu þvegið
lj°llana vel?
Já, mamma, svaraði telpan.
®g hef meira aff segja þvegið
ÞoiIh bak við eyrun.
— o —
^erkilegt, að þú, sem átt
j.,°na tnikið af bókum, skulir ekki
* ei?a bókaskáp undir þær.
RerT Voiztu kannsice til, að maður
aUa?fengÍ3 iana^a keiiu bókaskáp-
Jgi-
Barminn litla þreifðu um þinn
þú mitt ljósið bjarta,
undir titrar óróinn,
er við köllum hjarta.
Gullinvrengja iði á
óstöðvandi hraða,
líður brátt og berst þér frá
bernskutíðin glaða.
Þannig kvað Steingrímur
skáld Thorsteinsson til barns.
Við sjálfan sig mælti hann:
K)li bú ert ekki þung,
anda guði kærum.
or ung
undlr silfurhærum.
Þctta lýsir sjálfsrækt þeirri,
sem spekingar kenna okkur að
heillavgenlegust sé. Jafnvel
þótt ævin sé að einhverju
leyti lík því sem í draumvísu
■Priðeeirs H. Berg:
Bítur og eriar boði grunn,
bani í hverjura spölnum;
þýtur á skerjum ísköld unn
undir ferjukjölnum.
En hvað sagði ekki samt
Sigurður á Arnarvatni, þegar
hann vildi gera grín að ver-
öldinni:
Svona fór það fyrir mér,
— frá er gaman að segja;
dvrlingur ég orðinn er,
án þess fyrst að deyja.
Eða er þetta ef til vill sönn
reynsla meginþorra fólks, jafn
vel þess, sem annað þykist
sagt vUjað hafa? Spyr sá, sem
ekki veit. En sjáum til:
Helmþrá manns er helðin greið
huldir liggja þræðir
anda hans, er leiða leið
ljúft á sigurhæðir.
’ ■ ' ■ '' T
Svo að alþýðumaðurinn
Benedlkt á Hálsi hafi orðið. Og
þó að Páll Árdal yrki þannig
í skammdeginu:
Dauf eru ljósin röðulrúms,
rökkvar senn í glugga.
Skammt er’á niilli morgun-
húms
og myrkra aftanskugga.
— Þá lýkur hann kvæðinu
svohljóðandi:
Oleymist hríðin hörð og ströng
{ hreina, þýða blænum,
við hinn bliða sumarsöng
og sól á hlíðum grænum.
Os hver orti nú þetta:
Mge+nrhirninn hreinn og tær
hýran morgun boðar.
Fjalls við brúnir blikar skær
bjarfni er daginn roðar.
Tekur þá Páll Árdal orðið
aftur:
Þeim sem lífsins þunga ber
þyrnum gróna vegi,
verður liúft að leika sér
iitlá stund úr degi,
Einroitt þessar litlu stundir
ættu að verða upphaf léttari
spora. Og þegar hugui-inn hef-
ur létt fótatakið, léttir það
undir með huganum, og þá
verða margar þrautir ráðnar,
sem áður sýndust þungar gát-
ur. Því að —
Aldrei þetta frostafar
flýtur heilt að landi.
Út við gjögur gleymskunnar
get ég til það strandi,
Strandi bölsýnin! Sækjum
bjarlsýnina í sérhvern lítinn
geisla. Og allt er gott, þegar
endirinn allra beztur verður.
Svo mælti snillingur:
Bið ég þig í síðsta sinn:
Svani og bláum fjöllum,
hóíi og bala, hálsi og kinn,
heilsaðu frá mér — öllum.
skd.
ALÞÝÐUBLABIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ 443