Eintak - 27.01.1994, Síða 26

wmm
lengist með hverju ári og hverri
nös. Við rennum niður af
Hellisheiðinni, niður eftir nefi Bob
Dylans og niður á láglendið. Bubbi
verður natúra-lýrískur þegar
ströndin birtist. „Alltaf fundist svo
fallegt hér við Þorlákshöfn, fjaran og
melgresið, þetta minnir mig á
Jótland. En ég var samt aldrei hérna
á vertíð. Það fór illt orð af þessu
fyrirtœki hér, Meitlinum, en Tolli
bróðir var hérna.“ Gamli farand-
verkamaðurinn fer síðan úr galla-
jakkanum og lyftir upp skyrtu-
erminni til að sýna okkur nýjasta
tattúið sitt, „gamalt Azteka-munst-
ur“ á upphandlegg. Síðasta tattúið.
„Nú er ég hcettur. Ég cetla ekki að
enda eins og lampaskermur.“ Ós-
eyrarbrúin, Eyrarbakki, hvít jörð og
„þarna er hann, Kastalinn.“
ALMENNA DEILDIN
Von bráðar erum við stödd inn á
ganginum í Almennu deildinni á
út í maí sem nýr maður. Búinn að
fara í „víkinginn“ (ákveðin tegund
meðferðar) og staðráðinn í því að
byrja nýtt líf þó öll ættin sé búin að
snúa baki við honum. Bubbi spyr
um ástandið á staðnum og hann
svarar því til að móraliinn hafí
stórlagast eftir uppþotið í haust.
Andrúmsloftið hafi hreinsast.
„Og égget sagt ykkurþað, að ídag
eru allir edrú hérna. I fyrsta skipti í
langan tíma.“
Meðferðarfundir og sálfræð-
ingur með í ráðum. Bubbi fagnar
þessu.
„Þetta er eini sénsinti sem þið
hafið strákar rnínir, það er AA. Því
það vantaralveg eftirmeðferð eftir að
þiðfarið út.“
Herbergið er lítið en vistlegt og
hlýlegt, það geislar einhver ein-
lægni og trú af hverjum hlut hér
inni. Hvítur þykkur kross yfir
höfðalaginu og á honum hvílir
gamla Rimlarokks-albúmið. Göm-
ul og sorrý kafftkanna kraumar í

Litla Hrauni. (Nú, eftir uppþotið,
eru deildirnar þrjár. Almenna
deildin með um fjörutíu föngum
og síðan tvær einangrunardeildir: A
með sex föngum og B með fjórum.)
Bubbi er mættur og var þó mættur
fyrir. „Lífið er ljúft“ hljómar úr
opnum klefa innst á ganginum og
fangarnir fagna sínum manni, þeir
eru flestir um tvítugt en einnig
nokkrir eldri og einn þeirra faðmar
Ásbjörn að sér.
„Gaman að sjá þiggamli minn.“
Á meðan rithöfundarnir hita
tunguna í kaffi fram á skrifstofu þar
sem Einar spyr verðina
hvers vepna „Banda-
ríkjamanmnum“ sé
ekki sleppt til að
þjóðnýta nann í
Sophiu Hansen-málið
og fær svarið „nei,
þao hefur bara sýnt
sig að maðurinn er
fúskari“, fyigi ég Bubba inn á
herbergi hjá kunningja hans,
gamalreyndum fanga sem nú er að
komast á beinu brautina og stefnir
horninu og samfangi kemur með
dollu af smákökum og býður.
Bubbi skreppur fram og þeir spyrja
mig á meðan út í skáldin, hverjir
séu mættir. Ég fer yfir listann og
þeir kveikja þegar ég nefni Lindu.
„Bíddu Linda, Linda hérna,
eitthvað kannast ég við það. Linda
Pé?“
Bubbi birtist affur og biður um
penna. Ég lána honum pennann og
á meðan hann áritar sitt Ljúfa líf
fyrir strák úr næsta herbergi spyr
hann: „Strákar, voru þið búnir að
heyra um hann DoddaT
„Já, alveg svakalegt maður. Okkur
grunaði þetta nú reyndarjtrax þegar
við lásum fréttina." Þeif ræðs
sameiginlegan
kunningja sem fór út
fyrir tveimur árum en
er nú aftur á leiðinni
inn, til lífstíðar. Það
er dramatískur tónn í
rödd herbergis-
ráðanda þegar hann
horfir í augun á okkur
og segir: „Og það
26
eina sem getur breytt
því skal ég segja
Íkkur, er forseta-
un.“ Vigdís Finnboga-
dóttir hangir innrömmuð á vegg
fram á sal þar sem upplestrar-
tónleikarnir fara fram. Billjardborð
og fótboltaspil og óvenju gervilegt
gervijólatré. Nokkrir strákar á jogg-
ingbuxum og töflum raða stólum á
meðan Bergur og Bubbi koma
söngkerfmu fýrir. Andrúmsloftið er
afslappað og maður furðar sig á því
að hafa ekki þurft að ganga í gegn-
um nokkur rafmagnshlið og leitar-
tæki. Allt í einu er maður kominn
inn í herbergi og áttar sig ekki á því
strax hverjir eru fangar og hverjir
starfsmenn. Þetta gæti verið á
heimavist. Heimavist með slag-
brenndum stálhurðum og rimlum
fyrir gluggum.
Drengurinn með röntgenaugun,
Sjón, kemur auga á tattú sem glittir
í undir skyrtuermi eins fangans: ís-
land á röngunni. Negatívan af
landinu. ísland séð neðan frá, úr
undirheimunum.
Fyrsta prógrammið. 1 Almennu
deildinni.
Bubbi byrjar. Syngur þrjú lög
fyrir kassagítar, munnhörpu og
rödd.
Ef sál mín hefði vængi væri hún
flogin fyrirlöngu
frjils undan oki þessara gulu
veggja.
Og veggirnir eru gulir.
Drengirnir sitja alvarlegir og hlusta.
Klappa án þess að æsa sig. Allir með
svipaða klippingu. Fanga-
vörður færir einum
þeirra jólakort, þeim
sem bauð okkur
kaffið inn á herbergi
hjá sér. Hann horfir
vantrúaður á kortið
með svipnum „þetta
getur ekki verið til
min“ og stendur upp
til að skila því. Að söng
loknum messar Bubbi yfir strák-
unum. „Eins og eldprestur“ segir
Einar Kárason sem er næstur og les
létt ritskoðaðan kafla úr „Fyrir-
heitna landinu" um það þegar
Baddi fór á Hraunið og svo til beint
út aftur.
Og ég bara, ha?! Er ég ekki hérna
inni for good? Neinei, það er
komin hérna tilkynning frá
dómsmálaráðuneytinu. Og ég fæ
umslag og það eru peningar og
allt. Svo ég fór bara þarna út á
veg og tók Greyhound beint í
bæinn.
Einar er að lesa hér í fjórða sinn
og er greinilega vanur. „En þetta er í
fyrsta sinn sem ég les kaflann um
Hraunið.“
Það léttir aðeins yfir salnum við
lesturinn og strákarnir hlæja á
réttum stöðum. Kannast greinilega
við þennan sagnamóral og kunna
vel að meta gælunöfn eins og Tóti
tussusnúður.
Síðan kemur Linda og skelfur
dálítið eins og skáld á rauðum
sokkabuxum. Hún er í
„upplestrarbúningnum“ sínum,
þeim sama sem hún var í á
ljóðakvöldinu í París fyrr í haust.
„Ég er mjög vön að lesa upp, en nú
er ég dálítið stressuð“ byrjar
skáldkonan en strákarnir taka
henni firnavel og klappa eftir hvert
ljóð.
Seinna spyr ég hana hvernig það
hafi verið að vera eina konan á
staðnum.„Þeir voru
óvenju kurteisir og
Jþakklátir áhorf-
ur, dálítið feimnir
kannski. Eg vissi
fyrirfram að ég yrði
þarna ekki bara sem
skáld, heldur líka
kona. Óg þess vegna
var ég i jolakjól og
rauðum sokkum.“
Síðastur er Sjón og les ævintýri
innan úr nýrri skáldsögu: Gargan-
túískan kafla um Berserkinn og
hænuungann sem kveikir glott um
salinn og út í horni er hvíslað; tveir
góðir bæta í söguna, hún kveikir í
þeim og þeir verða rauðir í framan
af innibyrgðum hlátri á meðan
Sjón lýsir því hvernig Berserkurinn
útvíkkaði hænurnar sínar með því
að sjúga sífellt úr þeim eggin.
„Jœja strákar mínir, gleðilegjól og
vonandi að ég sjái ykkur ekki hér aft-
ur um nœstu jól, þakka ykkur fyrir.“
Slúttar Bubbi og þá er það næsta
deild.
EINANGRUNARDEILD A
Við færum okkur yfir í nokkuð
nýlega viðbótarálmu sem var „reist
utan um einn mann, Sarvar Ciez-
elski." Segir Bubbi inn eftir köldum
gangi sem tengir byggingarnar.
Límmiði á vegg: Hreint loft, hrein
samviska. Og við hlið hans tölvu-
prentuð tilkynning um auka-
heimsóknardag, jóladag 25. des-
ember. Fangarnir geti þannig feng-
ið heimsókn tvo daga í röð „en þó
ekki þannig að um sömu gesti sé að
rœða í bœði skiptin.“
Stemmningin er öllu rimlaðri
hér. Andrúmsloftið þyngra. Eins og
katli, tréborð til að
matast við og svart
sófasett í sjónvarps-
horni. Sama jólatréð,
með snúru i
sambandi- Eins og
raftæki. A vegg í
horni við vaskinn
hangir mynd eftir
einlæga stúlkuhönd:
Blómamunstur utan
um mannsnafn og,
fyrir neðan það: Eg
elska Þig- Ástin sigrar er
fremsta bókin í stafla sem stend-
ur á steypusyllu. Aðrir titlar: Rétt-
lceti - ekki hefnd, Minn hlátur er sorg
og Einmana en aldrei einn.
Einn reykskynjari á mann og
fangarnir hver með sína sígarettu-
tegund, hálf ólundarlegir. Einn
þeirra lætur ekki sjá sig. Bubbi
reynir að hressa þá við.
„Ætlið þið ekki að fá ykkur sceti
strákar mínir, svona komið hérna
niður i sófann. Það er ómögulegt að
frarnan þá í sófanum og er að stilla
þegar einn þeirra tekur út úr sér
sígarettu og spyr með lítið notaðri
rödd:
„Ertu ekki til í að taka lagið um
konuna þína?‘
„ Viltu að ég taki það?' Og vottar
fyrir efa í spurningarmerkinu.
„Á.“
Það er svo gott að elska, það er
svo gott að elska, það er svo gott
að elska, konu eins og þig.
Syngur Bubbi af hugrakkri ein-
lægni frammi fýrir fimm dæmdum
mönnum í einangrun. Sá sem bað
um lagið lygnir aftur augum og tek-
ur undir með vörunum. Hinir
hlusta hlutlausir, slá af sígarettum,
einn leggur forláta pípu á borðið,
hún er með silfurlitu loki og getur
staðið sjálf, og sá yngsti þeirra horf-
ir út undir sér á trúbadorinn með
frosið þjáningarglott á vörum.
Svo les Linda ljóðin sín og það
verður ákveðið móment í því síð-
asta.
KJÓLFÖT
Eitthvert haustið
gifti ég mig á hvítum kjól
í lítilli kirkju á landnámsjörð
svo keyrum við hringveginn
ég og maðurinn á amerískum bíl
og ég verð íkjólnum á meðan.
hurðirnar fyrir klefunum sex,
mosagrænar að lit. Flestar opnar.
Hér á einangrunardeildinni eru
klefarnir öllu klefalegri, klósettskál
og beddi, skápur og gluggi. Allir
hlið við hlið og reykskynjari fyrir
framan hvern. Og klefaveggirnir
eru þaktir plakötum, fánum og
myndum. Einn þeirra er
heilskreyttur stórgerðu múrsteina-
munstri og áletrun yfír: Pink Floyd.
TheWaii. Aðrir veggir eru
hvítir og auðir. Fyrir
framan klefana,
niður stuttar tröppur,
er sameiginlegt
íverusvæði,
eldhúsbekkur með
opnum kornfleks-
pakka og hraðsuðu-
spila fyrirykkur út um allt." Þeir
þjr '
appa ser saman i
sinn nvorn sófann,
þrír og tveir. Félagar.
Kollegar. Samfangar.
Langtímafangar.
Strokufangar.
^,Uppreisnarseggir“
a hvitum sokkum og
berfættir, í klossum
og á sundlaugar-
toflum. Langnærðir.
Fölir. Út um glugga hátt á
veggnum gegnt klefaveggnum sér
út á útivistarsvæði með rækilega
rimluðu þaki. Kannski þrjúhundr-
uð fermetrar í allt, klefar, stofa og
garður. Þeirra einangraði heimur
með æfmgabekk á miðju gólfi.
Bubbi stendur á gólfinu fýrir
Þeir horfa á skáldkonuna, sauma
á hana kjólinn með augunum, í
huganum komnir undir stýri á
þeim ameríska. Klossi lyffist aðeins,
eins og hann hafi stigið á kúplingu.
Glottið á vörum þeirra samt enn
bara 0.035 prósent.
Einn þeirra stendur síðan upp og
gengur að hraðsuðukatlinum á eld-
húsborðinu, fýllir hann af vatni og
stingur í samband. Fangavörður á
blárri skyrtu með bindi hallar sér
fram yfir steinvegginn yfir vask-
inum og fylgist gaumgæfilega með
athöfnum fangans. Likt og hann
ætli að flýja út um innstunguna.
Einar kynnir annan kafla um
Badda „sem átti sér fyrirmynd: Bóbó
á Holtinu. Hann dó í vetur." Undir
lestrinum birtast þeir KK með der-
húfu og Þorleifur bassaleikari.
Klukkan er orðin vel yfir tólf og
Kommi enn sofandi úr sér Þorláks-
messuna heima á Lindargötunni.
Að loknum lestrinum sest KK á
sjónvarpið og byrjar að glefsa með
nöglinni.
„Eigum við að pikka?' Hrópar
Morthens alltaf jafn energískur og
grípur gítarinn úr Bergshöndum.
„Hvað ertu með, E?'
Já, það er E og KK og tveir fyrr-
um utangarðsmenn á Þjóðvegi
númer 66 inn í sófahorni á Litla
Hrauni á aðfangadegi númer 1993.
Til eru fjöll sem alltaf eru blá,
draumar sem rætast, trúðu á þá.
Sundtöflurnar tifa í takt og það
FIMMTUDAGUR 27. JANÚAR 1994