Morgunblaðið - 27.06.2005, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 27. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ketill Högna-son fæddist í
Reykjavík 20. maí
1944. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 19. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Högni Helgason,
fulltrúi hjá Raf-
magnsveitum rík-
isins í Reykjavík,
f. 26. sept. 1916, d.
14. apríl 1990, og
Kristín Halldórs-
dóttir, verslunar-
maður í Reykja-
vík, f. 3. júlí 1920. Systkini Ketils
eru: Guðrún, f. 18. des. 1941, d.
21. nóv. 1969; Hildur, f. 9.des.
1946; og Haukur, f. 1. ágúst
1950.
Hinn 26. des. 1964 kvæntist
Ketill Hildigunni Davíðsdóttur, f.
á Bergsstöðum í Aðaldal í
S-Þing. 27. jan. 1943. Foreldrar
hennar voru Davíð Áskelsson
kennari, f. 10. apríl 1919, d. 14.
júlí 1979, og Guðbjörg Kristjáns-
dóttir, f. 7. nóv 1918, d. 30. nóv.
1972. Börn Ketils og Hildigunnar
eru: 1) Helgi, húsasmiður, f. 27.
maí 1965, kvæntur Guðrúnu Jó-
hönnu Sveinsdóttur, f. 5. sept.
1966. Þeirra börn eru a) Katla
Dóra, f. 24. mars 1993. b) Hildi-
gunnur, f. 10. júní 2005. Fyrir
átti Helgi soninn Arnar Frey, f.
30. mars 1987. Barnsmóðir Auð-
ur Sigurjóna Jónasdóttir. 2) Dav-
íð, íþróttakennari og húsgagna-
smiður, f. 14. des. 1969, kvæntur
Drífu Lind Gunnarsdóttur, f. 12.
júní 1969. Börn þeirra: a) Hildur,
f. 7. mars 1997. b) Kjartan, f. 7.
júní 1999. 3) Guðbjörg, sjón-
tækjafræðingur, f. 8.
apríl 1973, gift Mikael
Svend Sigursteinssyni,
f. 16. jan. 1970. Börn
þeirra: a) Helena, f.
20. nóv. 1995. b) Krist-
ján, f. 28. febr. 2001.
Ketill lauk stúdents-
prófi frá Menntaskól-
anum í Reykjavík
1964, varð cand.odont.
frá Háskóla Íslands
1972 og stundaði
framhaldsnám í tann-
réttingum við Óslóar-
háskóla 1982–1984.
Ketill starfaði sem
tannlæknir í Reykjavík til 1973,
bjó á Ísafirði 1973–1975 og rak
tannlæknastofu, og á Selfossi frá
1975–1982. Hann var aðstoðar-
kennari við Óslóarháskóla, Det
Odontologiske fakultet, veturinn
1983–1984 og stundakennari í
tannréttingum við tannlækna-
deild Háskóla Íslands veturinn
1986–1987. Hann starfaði við
tannréttingar í Reykjavík frá
1984 og rak eigin stofu þar frá
mars 1986 til dauðadags. Hann
starfaði jafnframt reglulega á
tannlækningastofunni á Egils-
stöðum frá 1991 til 2002.
Ketill gegndi ýmsum félags- og
trúnaðarstörfum; Hann var rit-
stjóri Harðjaxls 1969, formaður
stjórnar Félags íslenskra tann-
læknanema 1970, í stjórn Félags
sérmenntaðra tannlækna frá
1990. Hann var félagi í Lions-
klúbbum á Ísafirði, Selfossi og í
Kópavogi og formaður Samkórs
Kópavogs 1998–2000.
Útför Ketils Högnasonar verð-
ur gerð frá Kópavogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur, er setning sem maður
hefur oft heyrt og aldrei lagt neinn
sérstakan skilning í hvað þýðir, en
núna fyrst skilur maður almennilega
hvað hún þýðir í raun og veru. Það að
þú hafir þurft að kveðja þennan heim
svo skyndilega og svo miklu fyrr en
maður hafði reiknað með er eitthvað
sem ég á aldrei eftir að sætta mig við.
Þegar maður horfir um öxl og
hugsar til baka þá eru margar góðar
minningar sem koma upp í kollinn, til
dæmis öll skiptin sem þú komst til
þess að hjálpa okkur bræðrunum að
byggja og maður þurfti nánast að
reka þig heim á kvöldin því þú vildir
bara halda áfram af því að veðrið var
svo gott og þér fannst þetta svo
spennandi og gaman, eða þær stund-
ir sem við áttum saman þegar við
fórum að veiða bæði uppi á Arnar-
vatnsheiði og uppi í veiðivötnum.
Veiðiskapurinn var kannski ekki að-
alatriðið hjá þér heldur það að vera
úti í náttúrunni og það að geta verið
saman. Ferðin sem við fórum í fyrra-
sumar þú, ég, Davíð bróðir, Mikael
mágur og Haukur bróðir þinn er eitt-
hvað sem ég á aldrei eftir að gleyma.
Eins öll skiptin sem fjölskyldan var
saman komin í bústaðnum, þar sem
þið mamma reynduð að vera eins oft
og þið gátuð. Þar var þín paradís og
þar leið þér alltaf best, að ganga um
landið þitt og skoða trén sem þið
mamma höfðuð sett niður hundruð-
um ef ekki þúsundum saman, fylgj-
ast með þessu stækka ár frá ári og
njóta þess að finna friðinn þarna
uppfrá.
Minningarnar eru margar og þær
eru eitthvað sem ég mun geyma og
varðveita í hjarta mínu um aldur og
ævi. Það verður ekki eins að vera til í
þessum heimi eftir að þú ert farinn
og ég bið guð um að veita öllum þeim
sem þig syrgja styrk til þess að tak-
ast á við þessa miklu sorg.
Ég kveð þig, pabbi minn, með
þessum fátæklegu orðum
Ég elska þig, pabbi.
Þinn sonur
Helgi.
Elsku Ketill, þessir síðustu dagar
hafa verið erfiðir og erfitt að trúa því
að þú sért farinn frá okkur. Þegar ég
hugsa um þig sé ég þig fyrir mér með
stríðnissvip og bros í augunum, því
alltaf var stutt í stríðnina og hlát-
urinn. Þú hefur alltaf staðið við hlið
okkar í einu og öllu og hefur það ver-
ið okkur ómetanlegt og ekki síst fyrir
Hildi og Kjartan sem elska þig svo
heitt. Við höfum átt margar góðar
stundir saman í gegnum árin en þær
stundir sem við höfum átt uppi í sum-
arbústað finnst mér standa upp úr.
Það var ótrúlegt að fylgjast með þér
uppi í bústað og sjá hversu mikla al-
úð þú lagðir í að rækta landið og
byggja upp stað fyrir okkur öll þar
sem okkur gæti öllum liðið vel sam-
an. Það voru ófá skiptin sem ég
horfði á eftir þér þar sem þú gekkst
með krökkunum hönd í hönd um
landið og sýndir þeim hvar fuglarnir
höfðu búið til hreiður eða fræddir
þau um lífið og tilveruna. Þú varst
alltaf tilbúinn að hlusta á þau, taka
þau í fangið, strjúka þeim um bakið
eða bara halda í hendina á þeim og
hefur það gefið þeim minningu um
góðan afa og „hjartsaman“ eins og
Hildur hefur orðað það.
Elsku Ketill, takk fyrir allan
stuðninginn, þann styrk og þá hlýju
sem þú hefur gefið okkur. Þú munt
alltaf eiga stað í hjörtum okkar.
Þín tengdadóttir,
Drífa.
Elsku afi Ketill, við söknum þín
svo mikið, okkur þykir svo óendan-
lega vænt um þig og elskum þig svo
heitt. Við biðjum góðan guð að gæta
þín og hugsa vel um þig. Við vitum að
þú munt halda áfram að passa okkur
og vera hjá okkur og hjálpar það
okkur að sjá ljósið í myrkrinu.
Við kveðjum þig með þessu ljóði,
sem langafi Davíð samdi og heitir
„Við leiði afa míns“.
Ég spyr þig, heimur, hvert er takmark þitt?
Og hvaða tilgang áttu, jarðarbarn?
Er lífið aðeins leit að gleym-mér-ei
á leiðið mitt?
Er lífið aðeins lítið kertisskar,
er lýsir skammt og slokknar allt of fljótt?
Vor fyrirheit: tár, og athvarf: opin gröf?
– – Nei, ekkert svar.
Ef þetta líf er bara blekking tóm,
bára við strönd, sem laus við takmark deyr,
skilurðu þá, þú skelfda jarðarbarn,
þinn skapadóm?
Var þá í blindni unnið afrek hvert,
sem áður virtist spor á þroskabraut?
Er allt vort lífsstríð unnið fyrir gýg
og einskisvert? – –
Nei, minningin um löngu drýgða dáð
í draumi um nýja framtíð markar spor.
Og hvert þitt verk mun vitna um lífsins rök,
ef vel er gáð.
Ég kveð þig, afi minn, og þakka þér,
að þennan arf og skoðun gafstu mér.
Þín barnabörn,
Arnar Freyr, Katla Dóra,
Helena, Hildur, Kjartan,
Kristján og Hildigunnur.
Skarð er höggvið í hóp samhentrar
fjölskyldu. Heimilisfaðirinn Ketill
Högnason er kallaður burt í blóma
lífsins.
Kynni okkar systra og mága ná
lengra en samband þeirra hjóna, því
Ketill og Haraldur voru bekkjar-
bræður og skátabræður frá barns-
aldri. Kynnin endurnýjuðust er þeir
„bræður“ hófu að gera hosur sínar
grænar fyrir væntanlegum eiginkon-
um og systrum, Ásrúnu og Hildi-
gunni, sem bjuggu á Kópavogsbraut-
inni. Í fyllingu tímans blómstruðu
þau kynni með brúðkaupum, og
nokkrum árum síðar bað Norðmað-
urinn Ívar litlu systur, Kristínar.
Ketill reyndist börnum þeirra, Ró-
berti og Malín, ætíð einstakur
frændi.
Í þau fjörutíu ár sem fjölskyldur
okkar hafa átt samleið höfum við átt
óteljandi gleðistundir saman og að-
eins fáar sorgarstundir; við lát syst-
ur og föður Ketils og lát foreldra
okkar systra, en þeim reyndist Ketill
sem besti sonur. Þau Ketill og Hildi-
gunnur hafa verið einstaklega sam-
hent, unnið saman við tannlækning-
ar, verið í leikfélögum og staðið á
leiksviði saman, sungið saman í kór
og bæði skapað listaverk úr tré og
gleri. Þau reistu saman sumarhús í
Fossholti, sem átti hug Ketils allan,
störfuðu saman að ræktun og
breyttu og bættu heimili og garð í
Melgerðinu. Þau ferðuðust saman,
og er skemmst að minnast samveru
okkar er húsbíllinn var vígður í ferð á
ættarmót okkar systra norður í Að-
aldal sl. sumar. Við höfum haldið
saman jól, nær ár hvert, ýmist á Ís-
landi eða í Noregi og sérlega minn-
isstæð eru jólin í Noregi, þar sem
Ketill var við framhaldsnám í Ósló í
tvö ár. Þar létu þau tannlæknahjónin
sig ekki muna um að drýgja fram-
færslulífeyri fjölskyldunnar með
vinnu við þrif. Við höfum verið sam-
an um fjölmörg áramót og dansað
saman á Óperuballinu ár hvert og
ljúfar eru minningarnar frá sam-
verustund á Kanaríeyjum, aðeins
nokkrum dögum áður en sjúkdómur
sá, er dró Ketil til dauða á tveimur
mánuðum, var greindur.
Ketill hefur verið börnum og
barnabörnum einstök hjálparhella
og vinur. Þau eru ófá handtökin sem
hann hefur átt við uppbyggingu
heimila þeirra. Hann var barnabörn-
unum hlýr og hjálpsamur afi, enda
hændust þau mjög að honum. Ómet-
anlegt var að honum hlotnaðist að
halda Hildigunni Helgadóttur ný-
fæddri í faðmi sér, hún fæddist að-
eins tíu dögum fyrir andlát hans.
Við kveðjum vin, mág og svila með
miklum trega og þökkum fyrir að
eiga svo ómetanlegar minningar um
samverustundir. „Sú stund kemur
aldrei aftur, sem einu sinni var“.
Hildu systur, börnum, barnabörn-
um, móður og systkinum færum við
samúðarkveðjur á þessari sorgar-
stundu, en minning um góðan vin
mun lifa.
Ásrún og Kristín Davíðs-
dætur, Haraldur Frið-
riksson og Ívar Ramberg.
Glaðr ok reifr
skyldi gumna hverr,
unz sinn bíðr bana
Þessi orð Hávamála eiga vel við
snaran þátt í lífi Ketils Högnasonar.
Flestum hygg ég hafi getist vel að
græskulausri glettni hans, en oft
leyndist alvara að baki. Sterk rétt-
lætiskennd og hjálpsemi hans er mér
hugstæð. Ógleymanlegar eru hátíð-
ar- og gleðistundir á heimili þeirra
Hildigunnar bróðurdóttur minnar
þar sem húsbóndinn lék á als oddi og
„kláravín, feiti og mergur með“ voru
til rétta veitt.
Að loknum ströngum degi á stofu
voru þau vinnufélagarnir samhent í
að sinna sameiginlegum hugðarefn-
um, svo sem kórsöng, glerlist, út-
skurði og trjárækt, enda margt til
lista lagt. Eflaust hafa þau vænst
þess að geta helgað sig slíkum
áhugamálum eftir að stofan hafði
verið seld og þau hættu starfseminni
þar fyrr á þessu ári.
En „Völt er veraldar blíða“ eins og
Davíð, tengdafaðir Ketils, nefndi
ljóðabók sína. Vágestur sem fá boð
gerði á undan sér og engin grið gaf,
lagði Ketil að velli á örskömmum
tíma án þess að nokkur fengi rönd
við reist, á 62. aldursári. Votta ég
bróðurdóttur minni og afkomendum
þeirra Ketils og öllu skylduliði og
tengdafólki dýpstu samúð mína og
hluttekningu í sorg þeirra.
Við sem eftir lifum erum þakklát
fyrir að hafa átt samleið með Katli
um stund. En hvort heldur okkur
þykja orð Hómers um að hinir
ódauðlegu guðir muni „flytja sig til
hins Elysiska vallar“ við hæfi eða við
tökum undir inngangsorð hinnar ís-
lensku Hómilíubókar um að „Fögn-
uður verður þessa heims sá hæstur,
er góður maður fagnar engla til-
kvomu á dauðastund sinni“, er víst að
minningin lifir um góðan dreng.
Heimir Áskelsson.
Mig langar til að minnast í nokkr-
um orðum frænda míns Ketils
Högnasonar, sem lést 19. júní, um-
vafinn eiginkonu og börnum. Ég
kveð Ketil með sárum trega og harm
í hjarta eftir áralöng kynni. Eitt er
víst að líf sem kviknar, mun síðar
deyja. Að skrifa minningargrein um
Ketil núna, er eitt af því sem ég átti
alls ekki von á fyrir nokkrum mán-
uðum.
Mér brá mikið þegar Hildigunnur,
eiginkona Ketils, hringdi í mig 15.
apríl sl. og sagði mér að Ketill hefði
greinst með krabbamein deginum
áður. Núna, rúmum tveimur mánuð-
um síðar, er hann allur.
Náin samskipti okkar Ketils hóf-
ust árið 1981, þegar eiginkona mín
hóf störf á tannlæknastofu hans á
Selfossi. Segja má að Ketill og Hildi-
gunnur hafi verið ákveðnar fyrir-
myndir í lífi okkar hjóna. Í framhaldi
af sumarstarfi eiginkonunnar hjá
Katli, æxluðust hlutir þannig að við
fluttum til Selfoss haustið 1982 og
búum þar enn.
Haustið 1982 fór Ketill í fram-
haldsnám í tannréttingum til Nor-
egs. Það kom í hlut okkar, að gæta
sumarhúss þeirra í Langholtslandi í
Hraungerðishreppi. Sumarbústað-
arlífið heillaði, og varð til þess að við
hjónin byggðum okkar eigið sumar-
hús.
Frá árinu 1982 hef ég annast bók-
hald, uppgjör og ráðgjöf fyrir Ketil
og Hildigunni. Mjög gaman var að
ráðleggja Katli í ýmsum málum.
Hann vildi skilja hlutina og fá ná-
kvæmar útskýringar, áður en
ákvörðun var tekin hvað gera skyldi.
Ketill var búinn að segja mér að
hann vildi hætta störfum eftir um
það bil tvö ár og selja tannlækna-
rekstur sinn í framhaldi af því. Hann
vildi njóta næstu ára og helga sig
fjölskyldu sinni og áhugamálum. En
eins og Hildigunnur eiginkona hans
sagði, þá fékk hann ekki hálfan dag
fyrir sjálfan sig.
Frændi minn var hamingjusamur,
mikill fjölskyldumaður og jákvætt
hugsandi. Fjölskyldan var alltaf í
fyrsta sæti. Honum var umhugað um
velferð barna sinna og studdi þau
vel. Góðmennska, örlæti, og gaman-
semi kemur upp í hugann þegar
hugsað er til Ketils og Hildigunnar.
Þegar leiðir skilur um sinn, vil ég
þakka honum innilega fyrir alla hans
umhyggju og ástúð sem hann hefur
sýnt mér og fjölskyldu minni.
Hans verður sárt saknað í sköt-
unni hjá foreldrum mínum 23. des-
ember nk.
Kæra Hildigunnur, Kristín móðir
Ketils, börn og fjölskyldur. Guð gefi
ykkur styrk í sorginni.
Blessuð sé minning Ketils.
Ég vil enda greinina á síðustu
setningunni sem Ketill sagði við mig.
„Svona er lífið.“
Hlöðver Örn Rafnsson
og fjölskylda.
Ketill frændi er farinn yfir móð-
una miklu og hefur lokið sinni vist
hér hjá okkur. Ketill frændi er þó
ekki horfinn, hann lifir í minningunni
og mun aldrei gleymast þeim sem
nutu þess að fá að kynnast honum.
Öll eigum við góðar minningar um
Ketil og þori ég að fullyrða að flestar
þeirra tengjast glettni og gríni þar
sem hann lék aðalhlutverkið. Minn-
ingar mínar um Ketil má rekja allt til
æskuáranna. Strax sem barn gerði
ég mér grein fyrir hversu skemmti-
legur og traustur Ketill var og þegar
hann og Haukur frændi hittust í fjöl-
skylduboðum var alltaf glatt á hjalla.
Þó var skemmtilegast þegar þeir
bræður léku við okkur systkinabörn-
in eða bara stríddu okkur sem þeim
var svo tamt. Þegar ég varð eldri
kunni ég enn betur að meta Ketill og
hans skapgerð, enda verður seint
sagt að hann hafi verið leiðinleg
manneskja eða slæmur frændi. Ket-
ill var mikill húmoristi og eins þegar
hefur komið fram, verulega stríðinn.
Hann var hins vegar alltaf tilbúinn
að leika við okkur krakkana (bæði
þegar við vorum börn og líka full-
orðin) og hafði þá framkomu að mað-
ur hlustaði á hann og tók mark á því
sem hann sagði. Ég hef ávallt borið
mikla virðingu fyrir Katli, þrátt fyrir
alla hrekkina sem hann gerði mér og
hef farið eftir þeim heilræðum sem
hann skaut að mér. Hrekkirnir hans
Ketils voru reyndar allir góðlátlegir
en höfðu þó ákveðnar afleiðingar því
það urðu margir símasölumenn fyrir
barðinu á mér þegar ég hélt að þar
væri kominn Ketill frændi. Vafalaust
hafa margir þeirra álitið að ég ætti
frekar heima á lægra númeri á Kópa-
vogsbrautinni en reyndin var.
Við fráfall Ketils frænda hefur
stórt skarð verið rofið í okkar ætt-
garð. Galtarættin hefur rýrnað og
mun það skarð sem Ketill fyllti ekki
bætt. Þrátt fyrir veikindin sem lögð-
ust svo skyndilega á Ketill mátti enn
sjá stríðnisglampann í augunum og
hann læddi einu og einu gullkorni að
okkur.
Elsku frændi, þér gleymi ég aldrei
en veit að nú ertu kominn í vist á stað
með öðrum góðum ættmennum okk-
ar. Kæru amma, Hilda, Helgi, Davíð,
Guðbjörg, Haukur og mamma, ekk-
ert getur bætt ykkur þann missi sem
þið hafið orðið fyrir en það er þó
huggun harmi gegn að þið búið að
góðum minningum um mann sem var
meiri en margur annar. Við megum
öll vera þakklát fyrir að hafa fengið
að vera samferða Katli og sá tími
mun koma að við hittumst öll aftur á
öðrum og jafnvel enn betri stað. Höf-
um í huga að það er betra að hafa átt
og misst en aldrei kynnst. Með trega
og söknuði kveð ég frábæran frænda
og góðan mann. Elsku Ketill, takk
fyrir öll góðu árin.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregzt
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
(Margrét Jónsdóttir.)
Kristín Völundardóttir.
Heiðursmaðurinn Ketill, besti vin-
ur okkar hjóna, er farinn frá okkur
svo skyndilega. Það er gott að eiga
minningarnar, þær tekur enginn frá
mér. Í gleðinni á sorgin sinn upp-
runa. Sá sem aldrei hefur átt vináttu
syrgir hana ekki heldur.
Okkar samskipti hófust fyrir 30
árum þegar Ketill og Hilda fluttu í
götuna okkar, Grashagann á Sel-
fossi. Þá var sumarbyrjun eins og nú.
Þetta sumar bundum við þau vina-
bönd sem hafa haldið allan þennan
tíma og orðið traustari með hverju
árinu.
Minningar leita á hugann. Ég man
KETILL
HÖGNASON