Morgunblaðið - 02.11.2005, Page 22

22 MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
Hjónin Garðar Guðjónssonog Guðlaug Haralds-dóttir hafa þekkst nán-ast alla ævi því þau
kynntust þegar þau voru krakkar.
„Við hittumst í fyrsta sinn á jóla-
skemmtun fjölskyldna okkar árið
1946, þegar ég var þrettán ára en
hún tólf ára. Þá hafði Guðlaug ráð-
ið sig í barnapössun hjá frænku
minni sem var nágrannakona
hennar. Ég tók ekkert sérstaklega
eftir henni þá, en við hittumst allt-
af öðru hvoru hjá þessari frænku
minni eftir það, svo við vissum
hvort af öðru,“ segir Garðar sem
var farinn að kíkja nánar á Guð-
laugu þegar þau voru að nálgast
tvítugt. „Þá keypti ég tvo miða á
dansleik á gamlárskvöld í Iðnó og
bauð henni með mér. En hún neit-
aði að koma með mér, sagðist aldr-
ei hafa farið á ball og ekki hafa
áhuga á að fara á slíka samkomu.
Hún ólst nefnilega upp í Aðalstræt-
inu og sá þar oft út um gluggann
hjá sér þegar fólk var að koma út
af Langabar og öðrum stöðum, í
mjög svo döpru ástandi, kannski
ælandi og grenjandi. Hún stóð fast
á sínu og ég sá þann kost vænstan
að rífa miðana og við höfum aldrei
farið á ball í þau fimmtíu ár sem
við höfum verið gift. Ég stend með
minni konu.“
Garðar lagði líka af reykingar
og áfengisdrykkju til að standa
með Guðlaugu, sem er stök bind-
indismanneskja.
„Hún hefur alltaf verið óhrædd
við að fara sínar eigin leiðir. Þegar
ég bauð henni í fyrsta sinn með
mér upp á herbergi þar sem ég
leigði, þá fór hún að kenna mér að
tefla,“ segir Garðar og Guðlaug
bætir hlæjandi við að henni hafi
ekki fundist nokkurt vit í því að
hann ætti taflmenn án þess að
kunna mannganginn.
Og alveg síðan þá hafa þau verið
saman og hlúð vel að sambandinu.
„Ég tek hjónabandið alvarlega
og ég álít að farsælt hjónaband
byggist á samvinnu, ást og kær-
leika. Við höfum lagt mikið upp úr
samvinnu í öllum verkum okkar.
Við tökum til dæmis alltaf saman
utan af rúmunum okkar og setjum
líka saman utan um þau,“ segir
Garðar.
Nennti ekki að
hlusta á hroturnar
Guðlaug segir Garðar sjá um
matseldina á heimilinu til jafns við
hana og að hann sé úrvalskokkur
þó að henni finnist hann nota helst
til mikinn rjóma í matseldina.
„Hann er mjög rómantískur en það
er líka mikill galsi í honum og
hann heldur alveg uppi fjörinu á
Gjábakka, félagsmiðstöð eldri
borgara hér í Kópavogi, þar sem
hann er umvafinn kvenfólki því
hann er eini karlmaðurinn á hann-
yrðakvöldunum þar,“ segir Guð-
laug stolt af sínum manni sem er
afkastamikill í útsaumnum.
„Ég er hreykinn af því að konan
mín kenndi mér að sauma út fyrir
tuttugu og fimm árum og ég hef
ekki sleppt nál síðan. Ætli ég hafi
ekki saumað um fjörutíu myndir í
það heila,“ segir Garðar.
„Mér fannst svo leiðinlegt að
hafa hann hrjótandi uppi í sófa á
meðan ég var að sauma,“ svarar
Guðlaug innt eftir ástæðu þess að
hún kenndi honum að sauma út.
Garðar segist aldrei fá nóg af
saumaskapnum. „Þegar ég var
ennþá að vinna gat ég alltaf saum-
að tvær til þrjár nálar áður en ég
fór í vinnuna, skaust svo heim í há-
deginu og greip í saumaskapinn og
hélt svo áfram að vinnudegi lokn-
um.“
„Saumaskapurinn er okkar líf og
yndi. Þetta skerpir hugann en er
um leið róandi samvera. Þegar við
saumum saman þá segjum við
stundum ekki orð í langan tíma,
heldur njótum þess að þegja sam-
an. En við tölum heilmikið saman í
þögninni þó að við segjum ekkert.
Hlýleikinn er svo dýrmætur,“ segir
Garðar sem ætlar að bjóða Guð-
laugu með sér til Akureyrar að sjá
leikritið Fullkomið brúðkaup.
Til Akureyrar í fyrsta skipti
„Við höfum aldrei á ævinni kom-
ið til Akureyrar en það á eftir að
koma í ljós hvort mér tekst að fá
Guðlaugu upp í flugvél.“
Sýning á hannyrðaverkum
þeirra hjóna stendur nú yfir í safn-
aðarsal Laugarneskirkju, í tilefni
af því að þar giftu þau sig fyrir
fimmtíu árum.
„Við ætlum að halda brúðkaups-
afmælisveisluna okkar á Hótelinu í
Aðalstræti 16, en í því húsi ólst
Guðlaug upp og þar hófst okkar
sambúð. Við ætlum að gista yfir
nóttina en við höfum aldrei áður
sofið á hóteli. Við erum búin að
panta herbergi í risinu af því að
þar var gamla herbergið hennar
Guðlaugar,“ segir Garðar með til-
hlökkun í röddinni.
 HJÓN | Garðar Guðjónsson og Guðlaug Haraldsdóttir hafa staðið saman í gegnum súrt og sætt í fimmtíu ár
Morgunblaðið/Ásdís
Guðlaug og Garðar segja að saumaskapurinn sé þeirra líf og yndi, hann skerpi hugann og sé um leið róandi.
Hún neitaði
að koma með
mér á ball
Þau hafa verið gift í hálfa öld og kunna hvergi
eins vel við sig og í félagsskap hvort annars.
Kristín Heiða Kristinsdóttir heimsótti þessi
glöðu hjón sem njóta þess að þegja saman.
khk@mbl.is
Morgunblaðið/Ásdís
Ein af myndunum sem Garðar hef-
ur saumað út með mislöngu spori.
Veður er sjaldan það slæmtað ekki sé hægt að hlaupaúti en það er vindkælingin
sem er erfiðust fyrir okkur hérna
á Íslandi, það er þegar kuldi og
mikill vindur fara saman,“ segir
Gunnar Páll Jóakimsson, íþrótta-
fræðingur og þjálfari skokkhóps
ÍR.
„Þá skiptir miklu máli að fólk sé
í hlýjum fatnaði innst og yst í
fatnaði sem er léttur og ver gegn
vindi, svokölluðum vindbrjóti.“
Gunnar segir að það hafi orðið
mikil framþróun í hlaupafatnaði
undanfarin ár. „Fyrir þrjátíu árum
var fólk að klæða af sér kuldann
með því að vera í mörgum lögum
af fatnaði og þá oft yst í einhverju
sem andaði ekki. Í dag geta hlaup-
arar verið í hlýjum fatnaði innst
sem hindrar hreyfingarnar mjög
lítið og síðan í léttum, vindheldum
fatnaði yst. Þetta er svipaður
klæðnaður og er almennt í boði til
útivistar en sérhannaður hlaupa-
fatnaður er yfirleitt liprari og létt-
ari. Með því að vera í honum getur
fólk nánast hlaupið í hvaða veðri
sem er,“ segir Gunnar og bætir
við að góður klæðnaður geti verið
lykilatriði fyrir þá sem eru t.d.
aumir í hnjám og mega illa við því
að kólna á hlaupum.
Húfa og vettlingar aðalmálið
„Skórnir þurfa síðan að vera
með grófum sóla sem gefur gott
grip í hálku og erfiðri færð. Það
eru til negldir hlaupaskór fyrir ís-
ingu en þeir eru almennt ekki not-
aðir hér.“
Aðalatriðið í hlaupaklæðnaði er,
að sögn Gunnars, að vera með
húfu og vettlinga. „Ef fólk er með
fingravettlinga og höfuðskjól þá
þarf það kannski ekki að klæða sig
mikið að öðru leyti. Það skiptir
máli að vera með þetta tvennt
jafnvel þótt það sé ekki mjög kalt
úti.“
Gunnar segir suma hlaupa með
eitthvað fyrir vitunum en þess
þurfi ekkert frekar hér á landi þar
sem kuldinn sé ekki svo mikill.
„En það er ekki verra að nota það
ef menn eru viðkvæmir í hálsi eða
kvefaðir. Það er aðallega vind-
urinn sem er til trafala hér á
landi, ekki kuldinn.“ Gunnar segir
lítið mál að stunda vetrarhlaup á
Íslandi. „Þegar ég var að hlaupa
fyrir þrjátíu árum þurfti ég að
vaða snjóskafla og færðin var
mjög erfið en í dag er færðin yf-
irleitt góð.“
Rétt og létt klæddur
Hann ráðleggur þeim sem eru
mjög kappsamir og vilja halda
miklum gæðum í æfingunum allt
árið um kring að fara inn og nota
hlaupabretti þegar færð og veður
eru sem verst. „Fyrir þá sem eru
ekki að æfa fyrir hámarksárangur
er veðrið yfirleitt þannig á veturna
að það er bara áskorun að takast á
við það. Gæðin í hlaupaæfingunum
verða kannski ekki alltaf hundrað
prósent en ef markmiðið er að
skokka sér til heilsubótar er bara
gaman að takast á við veðrið.“
Gunnar segir fólk yfirleitt stytta
hlaupavegalengdirnar á veturna.
„Ég hleyp með mínum skokk-
hópi um 8 km í miðri viku og svo
talsvert lengra um helgar, flestir
skokkarar hlaupa þrisvar til fjór-
um sinnum í viku.“
Nokkuð er um hlaupakeppnir
yfir vetrartímann og má þá nefna
Powerade-hlaupið, sem fer fram
einu sinni í mánuði í Reykjavík, og
gamlársdagshlaup, sem eru haldin
víða um land.
Gunnar leggur áherslu á að mál-
ið í vetrarhlaupum sé ekki að dúða
sig heldur vera rétt klæddur og
létt klæddur.
 HREYFING | Gunnar Páll Jóakimsson segir fólk geta hlaupið í hvaða veðri sem er
Léttur klæðnaður í vetrarhlaupið
Morgunblaðið/Golli
Gunnar gætir þess vel að vera rétt klæddur þegar hann mætir á æfingu.
Eftir Ingveldi Geirsdóttur
ingveldur@mbl.is RANNSÓKNIR benda til þess að
þeir sem fara snemma á eftirlaun
séu líklegri til að deyja fyrr en þeir
sem fara á eftirlaun á eðlilegum
tíma.
Á vefnum WebMD er vitnað í
rannsókn á starfsmönnum Shell ol-
íufélagsins sem leiðir ofangreint í
ljós. Þeir sem fóru á eftirlaun við 55
ára aldur og urðu a.m.k. 65 ára,
dóu fyrr en þeir sem hættu að vinna
við 65 ára aldur. Eftir 65 ára aldur
eiga þeir sem fara snemma á eft-
irlaun 37% frekar á hættu að deyja
en hinir. Þeir sem hætta að vinna
55 ára eru 89% líklegri til að deyja
á næsta áratug en þeir sem hætta
65 ára.
Einn forsvarsmanna rannsókn-
arinnar segir að þessi munur geti
ekki stafað af félagslegri stöðu,
hins vegar geti verið að þeir sem
hætta fyrr að vinna séu lélegri til
heilsunnar en hinir.
 HEILSA
Vinna sem
lengst
Morgunblaðið/Helgi Bjarnason