Tíminn - 19.03.1972, Blaðsíða 15

Sunnudagur 18. marz 1972.
TÍMINN
15
Allir fá sér morgunverö um borð I þotunni áður en Stein Kristiansen stigur um borð.
Á hraðgerð yfir Atlantshafið i
þotu frá Flugfélagi tslands áleiðis
til Glasgow, og þaðan til hinnar
margumtöluðu og umdeildu
Kaupmannahafnar.
Lagt af stað i rútu frá Reykavik
klukkan sjö að morgni út á Kefla-
vikurflugvöll. Flestir grút-
syfjaðir, enda sumir búnir að sofa
litið um nóttina og aðrir bara alls
ekki neitt, og enginn átti von á
popphljómleikum, en tóku eftir
þvi að jörð var alhvit, einsdæmi á
þessum marzmorgni. Axel
Thoshernsson að segja erlendar
fréttir i útvarpinu og svo tónlist,
en Led Zeppelin, Deep Purple og
Stein samt sem áður hafðir
útundan eins og fyrri daginn, en
,,sá hlær bezt sem siðast hlær”,
segir máltækið.
Allt gekk samkvæmt áætlun hjá
Flugfélaginu, og brátt hafði þotan
rennt sér eftir vellinum og tóku
stefnu upp fyrir þá fáu skýhnoðra
Á POPPHLJÓMLEIKUM
í ÞOTU FÍ
sem voru til staðar uppi i loftinu.
Kalt vetrarloftið fyrir utan, en
hlýtt og þægilegt inni og allir i
góðu „formi”, ungir sem aldnir,
sköllóttir sem siðhærðir.
Ekki gafst timi til þess að halla
sér, þvi að brátt var borinn fram
ljúffengur morgúnverður, flesk o g
annað sem fór vel milli tanna,

Þær eiga meðal annars annars heiðurinn af þvi að Stein Kristiansen
hafði það gott á leiðinni tij Hafnar. Frá vinstri: Vigdis Páldóttir og
Guðrún Erlendsdóttir, flugfreyjur hjá Flugfélagi Islands.
niður i háls og alla leið niður i
maga,og svo var ekki fráleitt að
fá sér bjór á eftir, kaldan og
feeskan. — Og enn átti enginn von
á popphljómleikum, ekki einu
sinni ég, þótt ég væri á leiðinni til
Hafnar. Stein var ekki kominn
enn — og það var ekki sérlega
mikið um ský yfir Atlantshafi,
svo að oft sá maður bláan lit þess.
Veður var stillt, og manni gat al-
veg eins fundizt, að maður sæti i
stofunni heima hjá sér. Þotan
haggaðist ekki, til mikillar ham-
ingju fyrir þá flughræddu. Lik-
lega hefur þó enginn slikur verið
með i þessari ferð, þvi hver getur
verið hræddur, þegar hann flýgur
i þotu frá Flugfélagi Islands.
Eftir tveggja tima ánægju-
lega dvöl um borð i þessu
undursamlega loftskipi, var
okkur farþegunum sagt að
spenna öryggisbeltin á nýjan leik,
við nálguðumst Glasgow - borg
óðfluga.
Hann var talsvert hvass á Skot-
landi, en það kom ekki að sök —
og brátt renndi þotan sér örugg
eftir flugbrautinni. Hins vegar
var, þrátt fyrir hvassviðrið, blá
móða fyrir borginni:, Hagvöztur
kóngur sá um að svo væri. En á
grasflötunum meðfram flug
brautinni var gnótt af grænu
grasi, þó ekki svo mikið að hægt
væri að fara að heyja. — Arnar-
hóllinn er lika orðinn grænn,
hugsaði ég á leið i flugstöðvar-
bygginguna, þar sem Brezka
flugfélagið var allsráðandi. Hvað
sem þeim völdum leið, þá var
okkur farþegum Flugfélags
Islands ekki til setunnar boðið, og
eftir 20 minútna stanz vorum við
aftur komnir upp i þægilega
þotuna. Hreyflar ræstir og þotan
sveif örugglega upp i loftið á
nýjan leik, og nú var Stein
Kristiansen með. Minna mátti nú
heyra. I fyrstu hélt ég næstum
þvi, að um popphljómsveit af
meðalstærð væri að ræða þarna
fyrir aftan mig, en þegar ég leit
við, vá var það bara hann Stein,
sem ekki var þó vel gott að
greina, þar er annað er ekki hægt
að segja, en hann hafi verið á
talsvert miklu iði. Fyrir meðal-
mann hlýtur það að vera mikil
áreynsla aðspila eins og um heila
popphljómsveit væri að ræða, án
þess að hafa önnur hljóðfæri en
þau sem maður fær i vöggugjöf —
ókeypis frá náttúrunni, en Stein
tók hvert Deep Purple—lagið á
fætur öðru eins og ekkert væri. Þá
tóku Led Zeppelin við, en ekki
voru þeir búnir að vera leingi á
dagskrá, þegar Stein tók sér
hvild, ekki sökum þreytu, heldur
vegna þess, að nú var gómsætur
miðdegisverður fram borinn, og
Stein vildi ekki frekar en aðrir
farþegar, missa af honum. Hann
tók rösklega til matar sins, og á
meðan fengum við að smella af
honum einni mynd, og
eignuðumst þar með ef til vill
fyrstu myndina, sem tekin er af
Stein Kristansen poppstjörnu.
begar Stein hafði snætt, gat ég
ekki lengur setið með auðan
Hlé á bljómlcikahaldi. — Stein fær sér miðdegisverð.
pappir og fór þess á leit við hann
að ég fengi stutt viðtal. Liklega
hefur hann verið djúpt sokkinn
við tónsmiðar eða eitthvað slikt
eftir magafyllina, þvi að það leið
góður timi þar til hann leit upp og
virti vandlega fyrir sér lopa-
peysuna mina.
Jú, hann sagðist heita Stein
Kristiansen, fimm ára frá Þránd-
heimi i Noregi, og væri nú á leið
þangað með móður sinni, sem sat
við hliðina á honum með litla
systur hans i fanginu. En nú var
ekki til setunnar boðið, lónlistin
ólgaði innra með honum, og brátt
var tónlistarflutningurinn aftur
kominn i fullan gang. Við fengum
þó að taka nokkrar fleiri myndir
af popphetjunni ungu, sem án
þess að blikna hélt hljómleik-
unum i fullum gangi unz við
lentum i móðu á Kastrup—flug-
velli. Þar veittist mér sá heiður
að fá að kveðja Stein Kristian
sen, og skildi þar með leiðir
okkar. -- Ef við ættum einn
svona, þyrftum við ekki að
kvarta, hugsaði ég, en gladdist
við tilhugsunina um það, hvað
Náttúra væri orðin góð, þegar ég
skálmaði hina löngu leið inn i
flugstöðvarbygginguna, eftir
góða ferð Reykjavik — Kaup
mannahöfn með Flugfélagi
Islands.
—EB Svona er að vera frægur