Tíminn - 14.06.1972, Blaðsíða 11

TÍMINN
Miðvikudagur 14. júni 1972.
Miðvikudagur 14. júni 1972.
TÍMINN
Kennslustund í dönskum listdansi
Flemming Flindt er ekki aðeins
helzti dansmeistari Dana siöan
Harald Lander hvarf af sjónar-
sviðinu, heldur er hann lika i
fremstu röð danshöfunda á
Vesturlöndum., Það er að
minnsta kosti min skoðun. Hann
er svo hugmyndarikur, frjór og
frumlegur, að stöðugrar undrun-
ar og aödáunar sætir. bótt hann
fari vitanlega aðrar leiöir heldur
en fyrrennarar hans, og still hans
og tjáningarform sé með öðru og
nútimalegra sniði en verk stór-
meistaranna gömlu, Massines,
Balnchines, Lifars, Skibines og
reyndar fleiri, ber ekki á öðru en
hann standi þeim á sporði og vel
það.
Verk Flemmings Flindts bera
þess og greinileg merki, að hann
hefur fariö i smiöju til Frakka og
drukkið i sig franska menningu
og anda. Eins og kunnugt er,
starfaði hann lengi sem sóló-
dansari við óperuna i Parisar-
borg, en hún hefur jafnan þótt
hafa færari dönsurum á að skipa
heldur en söngvurum.
Listdanssýning Dananna hófst
á siðasta dansskrárliðnum, það
er að segja lifvörður á Amager
eftir Bournonville. Þetta er lag-
lega saminn ballett i gömlum,
hefðbundnum stil og sigildum.
Dansinn er stiginn af kunnáttu og
fágaðri atvinnumennsku.
Frammistaða dansenda i hinum
ýmsu atriðum er aö visu misjöfn
að listgildi og er það ekki nema
eðlilegt. Sá, sem þetta ritar náut
bezt hermannapolkans með Vivi
Flindt og Flemming Flindt, (hér
voru höfð mannaskipti á siðustu
stundu), pas de trois meö Inge
Jensen, Evu Kloborg og
Flemming Ryberg (sá siðast-
nefndi tekur sitt „assemblé” með
miklum glæsibrag), og loks ræl-
sins, sem dansaður er af fjöri og
fitonskrafti.
t viðtali i Morgunblaðinu kemst
Flemming Flindt svo að orði um
Ionesco: „Ionesco notar ákaflega
sérstætt, dramatiskt form, sem
byggir mjög á sjónrænni skynjun.
Þetta veitir mikla möguleika til
Hinn konunglegi danski ballett: LISTDANSSÝNING
að nota tjáningarform hans i
ballett. Orð eru i rauninni óþörf
hjá honum.ef svo má segja. Hann
hefur mjög dramatiska form-
byggingu, sem nota má i
ballettin, jafnframt þvi, sem mér
finnst hugmyndafræöi hans ákaf-
lega athyglisverð”.
Þótt ekkert orð sé mælt af
munni fram minnist ég ekki, að
hafa oröið fyrir jafnmiklu og
gagntakandi seiðmagni á
nokkurri leiksýningu i Þióðleik-
húsinu eins og á þessum ballett,
sem byggður er á Kennslustund
Ionescos. Hér eru orð svo sannar-
lega óþörf. Það er eins og fari að
stormgnýr á sviðinu og hver
dansstund sé þrungin ógn og
djöfulmóöi. Þótt ég hafi lesiö
kennslustundina oftar en einu
sinni og séö hana á leiksviöi bæði i
Paris og Reykjavik, ætla ég samt
sem áöur að leyfa mér að halda
þeirri djörfu skoðun á loft, aö
ballettinn taki sjónleiknum fram,
og er það i sjálfu sér ekki litið af-
rek. Leiktjöld Bernards Daydés
eru afbragð Anne Marie Vessel,
Tommy Frishöi og Inge Sand er
ósvikið listafólk, sem viröist hafa
náð fullkomnun i iþrótt sinni eða
þvi sem næst.
„Bello come una poesia”, segja
Italir gjarnan, þegar þeir vilja
láta hrifningu sina i ljós, en þetta
merkir: „fagur sem ljóð”, og
þessa einkunn vil ég gefa sumar
dönsunum hans Flemmings
Flindt, vegna þess, aö þeir eru i
ætt við heiörikju og tæran skáld-
skap og ógleymanlegan. Dans-
endurnir fimm eru hver öðrum
betri og fjaðurmagnaöri. Miklum
ljóma og yndisþokka stafar ai
eindansi Vivis Flindts. Anita Söby
heillar mann hins vegar með
glettni sinni og látbragðstöfrum,
sem minna einkennilega mikið á
Jean-Louis Barrault i Les
Enfants du Paradis. Leiktjöld
Bernards Daydés eru hreinasta
augnayndi. Aö lokum þetta:
Komið aftur - og það sem fyrst.
Halldór
Þorsteinsson.
aðalstarf og ég hygg að svo muni
verða áfram, þótt ég hafi hér fá-
einar skjátur og nokkur hross.
Það útheimtir ekki þau umsvif,
að til neinna frávika leiði. Hross
hef ég alltaf haft. Þau hafaátt rík
itök i huga mér frá þvi að ég var
drengur. Þau urðu snemma vinir
minir og starfsfélagar og nú á
seinni árum einskonar fjölskyldu-
meðlimir. Við feðgarnir vorum
með ellefu hross i vetur og auk
þess nokkur i uppeldi. Þessi hross
voru ekki öll i okkar eigu. Sum
vorum viö beðnir að taka á heim
iliö til tamningar, minnsta kosti
gera þau bandvön og reiðfær.
Við höfum öll yndi af hesta-
mennsku og höfum stundað hana
saman i allmörg ár. Flestum okk-
ar tómstundum verjum við i
þessu skyni og á þann hátt verða
þær okkur dýrmætar og eftir-
minnilegar. Þetta er okkar sam-
eiginlega áhugamál og það er
áreiðanlega hverri fjölskyldu
mikilsvirði að finna sig saman
ekki siöur i leik en starfi. Og tvi-
mælalaust skiptir það miklu máli
hvað snertir uppeldi barna, að
fjölskyldán sé samhent.
Þótt búskapurinn sé ekki um-
fangsmikill hjá okkur, er hér um
að ræöa lifrænt starf, sem öll fjöl-
skyldan tekur þátt i og er sam-
ábyrg fyrir. Þetta eykur sam-
heidnina og félagslegan þroska
unglinganna, og veitir jafnframt
ótaldar og oft óvæntar ánægju-
stundir, auk hinnar miklu
öryggiskenndar, sem þvi er sam-
fara að finna sig i sterkum tengsl-
um við lifandi náttúru.
Ég var ellefu ára gamall, þegar
foreldrar minir fluttu i Hvera-
gerði, en eftir það var ég mörg
sumur i sveit fyrir austan — á
Hornafirði — Þar er fagurt hérað
og svipmikið og þar festi ég sterk-
ar rætur, sem aldrei hafa slitnað
og eiga vafalaust stærstan þátt i
þvi, hve fast hugur minn hefur
ávallt verið bundinn sveitastörf-
um og sveitalifi, enda var ég ung-
ur ákveðinn i þvi, að þar skyldi
verða minn framtiðarstaður.
Austur á Hornafirði var litið
hægt að fara öðruvisi en á hest-
um. Ég var látinn fara á milli,
látinn reiða matinn á engjarnar,
látinn ná i kýrnar og látinn ná i
hrossin. Þá var það sem hann afi
minn gaf mér þessa gullvægu
reglu: „Vertu nú fljótur, Bjarni
minn, en riddu ekki hart.”
Ég minnist sunnudaganna. Það
voru dásamlegir dagar. Þá var
undantekningarlitið, ef ekki stóð
illa á með heyþurrk, farin hópreið
um alla sveitina.
Eitt sumar var ég hjá systur
minni, Margréti, og mági minum,
Guðjóni Arasyni. Þau búa nú á
Hólmi i Hornafirði. Þau áttu
hryssu, jarpa á lit, fimm eða sex
vetra. Hún var vel viljug, klár-
geng og i minum augum afbragð
annarra hrossa. Hryssuna fékk
ég einu sinni lánaða i útreiðartúr.
I þessari ferö var ungur maður,
sem átti úrtökuhross, er mikið
var talað um. Svo vildi til, að við
urðum nokkuð á eftir aðal hópn
um, þar sem framundan voru
sléttir melar. Ég var að reyna að
fá gangspor úr þeirri jörpu og
hann fylgdist með tilburðum okk-
ar. Eftir að hafa horft á þetta
stundarkorn, segir hann:
„Eigum við ekki að reyna
gæðingana, Bjarni?” Nú var ég i
vanda staddur. Mágur minn
í hafði, þegar hann lánaöi mér
hryssuna, tekiðfram, að ég mætti
ekki hleypa henni. Ég gat þó ekki
’ staðist freistinguna og þar sem ég
var léttari unnum við Jörp sprett-
1 inn.
Þegar heim kom um kvöldiö,
gekk mágur minn á tal við mig og
sagði: Þú sveikst mig á loforðinu,
>asem þú gafst, þegar ég lánaði þér
ifihryssuna, Bjarni, nú get ég ekki
ittreyst þér fyrir henni framveg-
2 ÍS.”
Ég varð auðvitað miöur min og
fann að ég hafði brotið af mér. En
fannst þó súrt i broti aö fá þessa
refsingu, þar sem við höfðum
unnið sprettinn.
Það var ekki fyrr en nú i ár, að
ég minntist á þetta atvik við
hann. Auðvitað hló hann. Honum
hafði ekki verið nein illska i hug,
en hann er strangur maður og
réttlátur. Það var mér góður skóli
að vera hjá honum.
Fyrirnokkrum árum sendu þau
hjónin mér jarpan fola undan
þessari hryssu, siðasta tryppið
hennar. Hann hefur alist upp hér
á heimilinu og við teljum hann
okkar bezta hest. Við sýndum
hann tvivegis i góðhestakeppni á
siöasta sumri og hann stóð sig
vel. Viö gerum okkur vonir um að
hann veiti okkur mikið yndi i
n framtiðinni.
— Mig langar til að vita, hver er
staða hestsins hjá ykkur, þessari
fjölskyldu. Er hann fyrst og
fremst tæki ykkur til gagns og
skemmtunar eða er hann öðru
fremur heimilisvinur?
— Allir hestar hafa sál og eru að
þvi leyti jafnir fyrir okkur. Suma
hestana eigum við og nokkrir
þeirra eru alls ekki öðrum falir.
Aðra hesta höfum við til með-
höndlunar, i tamningu eða tilsögn
eftir þvi sem timi, geta og kunn-
átta leyfir. 1 þeim flokki eru hest-
ar, sem við megum ekki binda
það miklar tilfinningarviö.að það
vaidi sársauka að sjá þeim á bak.
Alltaf fylgir þvi þó nokkur tregi
að láta frá sér hest, sem búinn er
að dvelja hjá manni um skeið og
hefur komið sér vel, sérstaklega
ef hann fer i óráðinn samastað.
En það er ekki hægt að eiga alla
hesta. Þeir eru dýrir og hækka
stöðugt i verði, ekki sizt á erlend-
um markaði. Áður var einkum
falast eftir vænum hrossum, en
nú er það að breytast og jafn-
framt óskað eftir þvi að út-
flutningshrossin séu tamin, og er
það vel. Ég álit að Islendingar
eigi sjálfir að temja þá hesta, sem
þeir láta frá sér.
— Er skynsamlegt að selja
valda stóðhesta úr landi?
Það er nú sennilega nokkuð
seint að hugsa um það. Fjöl-
margar hryssur hafa verið
seldar úr landi og sumar þeirra
fylfullar, þannig að kaupendur
hafa fengið hestfolöld til undan-
eldis og viðhalds stofninum enda
eiga sumir útlendingar talsvert af
islenzku stóði. Ég hef þá skoðun,
að islenzki hesturinn geti tæpast i
marga kynliði haldiö kostum
þeim, sem eftirsóttastir eru I fari
hans, mýkt og fótfimi, alist hann
upp við önnur náttúruskilyrði en
þau, sem hér eru fyrir hendi.
Erlendis er árlegur vaxtartimi
lengri. Hann fær kjarnbetra og
sterkara fóður og tekur þvi
þroskann út á skemmti tima. Þar
af Ieiðir, að stofninn, sem upp vex
verður grófari og mótast á allt
annan veg. Hann þekkir aldrei
samskiptin viö islenzkar heiðar,
móa, mýrar, grjót og klungur,
sem um aldaraðir hafa krafið
islenzka hestinn um skarpa
athyglisgáfu, kjark, lipurð og
mýkt.
----Verða ekki örlög islenzka
hestsins þau sömu hér heima,
þegar hann er orðinn skemmti-
tæki borgarbúans og aðeins á
ferðum sléttar götur og má ekki
einu sinni ganga frjáls i haga,
heldur verður að naga bletti, sem
ræktaðir eru fyrir hann?
— Þeir hestar, sem Reyk-
vikingarnir eru með, koma
þangað flestir fullorönir. Uppeldi
sítt hafa þeir hlotið úti á landinu,
fyrir norðan eða sunnan, og þvi
ungir mótast af viðskiptum við
náttúru landsins likt og kyn-
slóðirnar, sem lifað hafa á undan
þeim. Eflaust búa þeir þó við
minna harðrétti en oft var þekkt
áður og er það vel farið. Hitt er
svo augljóst, að þar sem hrossum
er byggt út úr sumarhögunum,
hlýtur uppeldiö að dragast
saman.
Ég álit að hrossarækt sé i fram-
för. Þegar margir valinkunnir
menn einbeita sér að sama verk-
efni, getur ekki hjá þvi farið, að
árangur náist. Auðvitað kann
stefna i hrossarækt að vera
umdeilanleg á hverjum tima, en
svo er um öll mannanna verk. En
sem dæmi um augljósan
jákvæðan árangur hrossaræktar
tel ég mig geta nefnt Kirkju-
bæjrabúið. Þar eru gullfalleg og
góð hross.
Nú er i ráði að endurvekja
hrossaræktardeild i ölfusi, en hún
hefur, þvi miður, legið niðri i
nokkur ár. Hins vegar hefur
Hörður, landsþekktur stóðhestur i
eigu Páls Sigurðssonar á Krögg-
ólfsstöðum, orðiö hér til stór-
felldra kynbóta. Aframhaldandi
og aukinn hrossaútflutningur
kann að hafa það i för með sér, að
kaupendur krefjist þess, að
hrossin séu komin af ættbókar-
færðum foreldrum, og gefur þá
auga leið, að nauðsyn er á félags-
Hvoll.
skap, sem hefur með höndum
eftirlit á þessu sviði.
Undanfarin ár hefur verið rekin
tamningastöð á Hellu á Rangar-
völlum. Sú starfsemi hefur skilað
mjög góðum árangri. Þar hefur
einnig farið fram afkvæmis-
prófun stóðhesta á vegum hrossa-
ræktarsambands Suðurlands.
Starfsemi sem þessa þarf rikið
að styðja myndarlega, þvi hross
eru i framtiðinni mikill gjaldeyrir
fyrir þjóðarbúið, ef vel tekst til
um alla fyrirgreiðslu þeirra
mála.
— Hefur þessi búskaparhug-
sjón i engu brugðist þér?
— Néi, ég er bjartsýnn, enda
siðan viö komum hingað árað sér-
staklega vel. Agætis sumar, með
afbrigðum góður vetur og nú
vorið þannig, að menn muna ekki
annað eins.
— Það er nú naumast hægt að
miða búrekstur almennt við
ykkar kringumstæður. Þið hjónin
vinnið bæði fullt starf á öörum
vettvangi?
— Við erum heldur ekki talin til
bænda hér. Hugtakiö bóndi,
virðisthelzteiga við þá, sem reka
kúabú. Sá búskapur samrýmist á
engan hátt okkar starfi. Þetta hér
er aðeins til að veita okkur meiri
lifsfyllingu i nánu og lifandi sam
bandi við náttúruna.
Að hætta kennslustörfum og
geía mig eingöngu að búskap,
mundi ég telja hliöarspor. Ég
gekk i skóla og miðaði mina
framhaldsmenntun við þaö aö
vera kennari og byggja lifsstarf
mitt upp á þvi sviöi. Þar hef ég
fengið reynslu og væri það þvi að
ganga i öfuga átt, ef ég yfirgæfi
það starf og fitjaöi upp á öðrum
vettvangi.
Nú er mikið rætt um styttingu
vinnutimans og sú breyting leiðir
af sér auknar tómstundir. öllum
ætti að vera ljóst, aö kennara-
starfinu fylgir mikil ábyrgð og
einnig það, að geysimikill timi
utan þess, sem skráöur er, fer i
beina vinnu. við starfiö, undir-
búning og athugun. Umsvifin hér
heima, veita tilbreytingu og um
leið hvild frá hinni reglubundnu
daglegu önn i skólanum.
Trassi kennari á einhvern hátt
skólann, kemur það óðar fram i
kennslunni og þá fyrst og fremst
niður á honum sjálfum. Ég held
það sé vanhugsað, hver sem
leggur út i kennarastarf án þess
að taka það af alúö og einurð. A
annan hátt verður það ekki vel
unnið. Það getur aldrei orðið
aukastarf.
Komi hér upp tamningastöð
eins og nú er hugsað, þá ber ég
ábyrgö á henni, en hef valda
menn, sem ég fullkomlega
treysti, til að vinna hin daglegu
störf. Sjálfur verð ég nánast
áhorfandi. En það hefur lengi
veriö mér hugleikiö, aö eiga þess
kost að fylgjast með ungum
hrossum fet fyrir fet frá ærslum
æskuleikja til ákveðinna við-
bragða gæðingsins.
Lokaorðin eru svo frá henni
Kristinu. En eins og alls staðar,
þar sem fjölskyldulifið er i lagi,
er konan betri helmingurinn.
Enda er greinilegt, að Bjarni er
stoltur af að hafa svo vei séð fyrir
sinu húsi.
Ég kann ákaflega vel við mig
hér. Þetta ár hefur að visu veriö
talsvert erfitt, en það var okkur
fyliilega ljóst, að þessi ráða-
breytni gat aldrei orðið átaka-
laus. Viö horfum nokkuð örugg til
framtiðarinnar og fögnum þvi að
njóta sólar og sumars á næstu
mánuðum.
Þ.M.
Hestar og reiömenn. Taliö frá vinstri: Hlööver ólafsson tamningamaöur, Hróömar Bjarnason,
Bjarni Sigurösson. Sigurjón Bjarnason.
Bjarni heitir hann, Sigurðsson,
kennari i Hveragerði og bóndi á
Hvoli i ölfusi. Konan hans, hún
Kristin Jónsdóttir, er frá Vest-
mannaeyjum. Samhliða hús-
freyjustörfunum á sinu heimili
vinnur hún á simstööinni i Hvera-
gerði.
Þau hjón eiga þrjá mannvæn-
lega syni, að visu ennþá óráöna
æskumenn, en lofa þó góöu.
Á vordögum fyrir ári siðan
flutti fjölskyldan frá Hveragerði
út i sveit. Má kalla að þar hafi
verið snúist gegn þeim straumi
timans, sem sterklega liggur til
fjölbýlis frá hinni dreifðu byggð.
Hvorki var þaö þó verkefnaskort-
ur né hæpin heimilisuppbygging,
sem olli þessari ráðabreytni, þar
til munu hafa legiö aörar öllu
hugþekkari ástæður.
Viö höfum alltaf haft áhuga fyr-
ir aö eiga heima i sveit. Ég er
fæddur á Seyðisfirði en að nokkru
uppalinn i Hornafirði. Sveitin er
þvi minn bernskuheimur. Og þótt
konan min sé frá Vestmannaeyj-
um, er hún sama sinnis og ég
hvað þetta snertir.
Þetta fyrsta ár hefur orðið okk-
ur dýrmætur og ég vil segja vel-
heppnaöur reynslutimi, þvi að
þótt við hefðum áhuga fyrir sveit-
inni var þó dálitill beygur i okkur
aö stiga þetta spor. Við vorum
búin að byggja upp heimili i
Hveragerði og leið þar á flestan
hátt vel.
Við vissum gjörla, að þessi
breyting hlaut að skapa okkur
nokkra erfiðleika, en sérstaklega
er það þó skortur á fjármagni til
búreksturs, sem er tilfinnanleg-
ur, ef eitthvað á að gera. Lánsfé
er af svo skornum skammti, að
segja má að menn standi uppi
með tvær hendur tómar hafi þeir
ekki eitthvað verulegt frá sjálfum
sér fram að leggja. Stofnlána-
deildarlán til jaröakaupa er um
tvöhundruðþúsund, en það eitt að
komast yfir ábýli er ekki nóg, það
þarf einnig bústofn og vélar. En
vélar eru að minni hyggju ein sú
óhagstæðasta fjárfesting, sem
bóndinn leggur i, og væri nauð-
synlegt að þar kæmi til meiri
samvinna milli bændanna en nú
er, sérstaklega um þær vélar,
sem ómissandi eru i nútima bú-
rekstri, en aðeins notaðar stuttan
tima á ári hverju. Þetta hlýtur að
vera hægt, einkum þar sem bú-
stærð er almennt ekki meiri en
t.d. hér i ölfusinu, og er þvi nauð-
synlegra, sem það er augljóst, að
bændur verða aö verðieggja vöru
sina sem næst þvi, að afrakstur
búsins beri uppi kostnaðinn. En
eftir stutta reynslu mina hér, sé
ég ekki hvernig það er hægt. Þeg-
ar á þetta er litið, er ljóst að leita
verður einhverra úrræöa til þess
að gera framleiðsluna ódýrari
fyrir neytendur en samhliða þvi
bætta vinnutilhögun og batnandi
lifskjör bóndans. Annað er svo
það, að ég er ekki talinn bóndi
Kristln og Bjarni
Eitill frá Hólmi sonur Jarpar og Hrafns frá Arnanesi.
nema að litlu leyti. Jörðin er að
visu nokkuð stór, um það bil
hundrað hektarar innan girðing-
ar.
En beitilandið i kring?
Ja, eins og mörgum er kunnugt,
er afréttur ölfusinga sagður
einna verst farinn af bithaga
landsins. Ekki alls fyrir löngu sat
ég fund þar sem þetta var til uni-
ræðu og samþykkt tillaga þess
efnis að banna lausagöngu hrossa
á afréttinum. Þetta tel ég spor i
rétta átt, en hefði þó viljað stiga
skrefið til fulls og framkvæma
itölu i afréttinn og leggja þar til
grundvallar jarðarhundruð. Það
verður tæpast véfengt að af-
rétturinn er ofbeittur svo, að
nálgast náttúruspjöll.
— Væri ekki skynsamlegt að
skipuleggja búskap landsmanna
meira en gert er i samræmi viö
landshætti á hverjum stað og með
tilliti til afuröasölu. Til dæmis að
mjólkurframleiðsla væri einkum
i grennd við fjölbýlustu staðina,
en sauðfjárrækt lengra út á
landsbyggðinni þar sem viðlend
heiðalönd eru að byggðarbaki?
— Mér hefur nú virzt skipulagn-
ing i islenzkum búskap fremur
stutt i þá átt aö segja mönnum
fyrir um þaö, hvar á landinu þeir
skuli framleiöa eina vörutegund
og hvar aöra. Ég er lika hræddur
um, að það yrði anzi erfitt að
skikka menn á þessu sviði til ein-
hliða aögerða. Enda hygg ég aö
margir mundu telja það skerðing
á persónufrelsi. Og þá vaknar
lika sú spurning: Hvað yrði gert
við sportmennina? Til þeirra
mundi ég liklega teljast. Ætti að
banna þeim að ala sina hesta?
Ég lit svo á, að hafi einhver
bóndi sérstakan áhuga fyrir einni
búgrein annarri fremur, t.d.
fremur sauðfé en kúm, eigi hon-
um að vera frjálst að rækta sinar
rollur hvar sem hann er i sveit
settur, aðeins að hann ekki reki
fleira fé á afréttinn en jarðnæði
hans heimilar samkvæmt itölu-
reglu. Þvi sé það gert er annað
tveggja, gengið á rétt annarra
eða beitarþoli landsins ofboðiö.
En svo við snúum okkur aftur
að þeirri ráðabreytni okkar hjóna
að flytja hingað aö Hvoli, þá er
óhætt að segja, að fjölskyldan er
ánægð og hefur eignast heimili og
komist i umhverfi, sem henni er
vel að skapi. Piltarnir okkar una
sér mjög vel. Þótt ekki séu nema
fimm kílómetrar milli Hvols og
Hveragerðis er mikill munur á
umhverfinu og þaö öllu betur að
okkar skapi. Hér er rólegt en þó
fjölbreyttir og skapandi lifshætt-
ir. Mannfélag Hveragerðis er lika
það nærri, að þess er hægt að
njóta hvenær sem maður vill.
— Hvernig kemur það svo heim
og saman aö vera kennari i
Hverageröi og bóndi á Hvoli? —
— Ég finn enga óhagstæða
breytingu frá þvi sem áður var.
Kennsla hefur alltaf verið mitt
ÞORSTEINN
MATTHÍASSON:
„Vertu nú fljótur, Bjarni minn, en ríddu ekki hratt”