Tíminn - 23.12.1973, Síða 36

36
TÍMINN
Sunnudagur 2:i. desember 1973.
Kraftaverk...
eftir hljóðfærinu, sem hann lék á.
Samband okkar var ekkert sér-
staklega rómantiskt en okkur leið
vel i návist hvors annars.
Geraldine kunni einnig vel við
hann. Við fundum örugglega
bæði, að einn góðan veðurdag
myndum við giftast, en við töluð-
um aldrei um það.
Svo versnaði skyndilega höfuð-
verkurinn, sem ég hef alltaf
þjáðst af, nú siðasta árið. Ég lá á
gólfinu, ósjálfbjarga af kvölum,
og Charles náði i lækni. Læknir-
inn sagði, að ég skyldi láta skera
mig upp. — bað er svo langt siðan
þér voruð skorin upp siðast, og
miklar framfarir hafa orðið siðan
þá, sagði hann.
Sérfræðingur á Royal-Victoria
spitalanum i Bournemouth rann
sakaði mig. Hann sagði mér frá
nýrri uppskurðaraðferð, sem gæti
e.t.v. gefið mér sjónina á öðru
auganu. Hverju hafði ég að tapa?
Ég var lögð inn einn fimmtudag
t ágúst i fyrra og strax daginn eft-
ir var ég skorin upp. Ég vaknaði
fyrst af deyfingunni á föstudags-
morgun og fann til hræðilegs höf-
uðverkjar og brennandi þorsta.
Ég var spurð um liðan mina. —
Hræðileg, gat ég stunið upp. Ég
reyndi að snúa mér i rúminu, en
mjög ákveðin rödd — rödd yfir-
hjúkrunarkonunnar — sagði: —
bér verðið að liggja á bakinu, frú
Robinson, og þér verðið að liggja
grafkyrr.
Nú kom biðtiminn. Augu min
voru hulin með þykkum bind-
um .Laugardagurinn silaðist
áfram, og sömuleiðis sunnudag-
urinn. Ég fékk ekkert að vita, og
eg var mjög örvæntingarfulL
Svo rann mánudagurinn upp,
og ég heyrði, að komið var að
rúmi mfnu. — Hvernig liður þér i
dag, sagði rödd. — Mér liður vel,
sagði ég, þvert ofan i sannleik-
ann. En þá heyrði ég lækninn
segja: — Kjarlægið umbúðirnar,
systir. Hjartað i mér hamaðist...
Eg fann, hvernig hendur fjar-
lægðu bindin — og skyndilega
skar ljósið mig i augun. Ég varð
alveg rugluð við hina skyndilegu
breytingu. Og skyndilega hrópaði
ég með lárin i augunum: — Ég
get séð. ÉG GET SÉÐ. Charles,
sem beið á ganginum fyrir utan,
sagði að það hefði mátt heyra lil
min um a 111 sjúkrahúsið.
Svo stóð maður við fólagaflinn
á rúminu minu. Ég vissi slrax, að
það var Charlcs. Hann sagði: —
Sæl elskan. Mér datt ekki i hug
annað en: — En hvað þú hefur
feitar kinnar, Charles.
Læknirinn sneri sér að Charles
og sagði: — Herra Robinson,
kona yðar gelur nú séð. Viljið þér
ekki vera svo vænn og kaupa
handa henni sólgleraugu.
Charles sagði siðar, að hann
hefði hlaupið eins hratt og hann
gat, og án þess að taka eítir
nokkru. bað var nærri búið að
aka á hann á götunni. Bilstjórinn
hreytti út úr sér skammaryrðum,
en Charles stamaði: — En ég ætla
bara að kaupa gleraugu. — bú
hefur sannarlega not fyrir þau,
sagði bilstjórinn.
begar Charles var farinn heim,
ráfaði ég fram á baðherbergið.
fcg fann til óendanlegs, ólýsan-
legs léttis. Margir hlutir, sem ég
sá nú i fyrsta skipti, komu mér
kunnuglega fyrir sjónir, — rúm,
gluggar, hurðir. Ég hafði alltaf
haft á tilfinningunni, hvernig þeir
litu út.
En fólkið var framandi. Ég var
eins og ókunnug manneskja fyrir
sjálfri mér. Ég gekk að spegli og
starði lengi á sjálfa mig. Svo
þetta var Margaret Robinson.
Hvað hún var annars horuð og
hárið Ijótt... — Sæl Margaret,
sagði ég við spegilmynd mina og
fór að háskæla.
Enn er ég stundum hrædd við
aö sofna á nóttunni. Hugsa sér, ef
ég gæti ekki séð Charles, þegar ég
vaknaði. Við erum gift nú, brúð-
kaupið var haldið fjórum mánuð-
um eftir uppskurðinn.
Ég gleðst ólýsanlega yfir hinum
hversdagslegu hlutum. Ég get
fallið i stafi yfir sápupakkanum i
verzluninni, og yfir fötunum, sem
fólk gengur i. betta er stórkost-
legt. Ég hlýt að angra þá, sem ég
umgengst, þvi ég segi stöðugt við
þá: — Sérðu þetta og þetta... Ég
gleymi því, að samborgarar min-
ir eru tilfinningalausir gagnvart
hinum daglegu hlutum.
En fyrgefið mér, ég er þaö
nefnilega ekki....
(þýtt og endursagt — gbk.).
SVALUR
eftir
Lyijian Young