Fréttablaðið - 29.05.2005, Blaðsíða 21

SUNNUDAGUR 29. maí 2005 21
Ég sef enn í sama rúmstæðiog ég fæddist í. Hef aldreibúið annars staðar en hér á
bænum,“ segir Guðjón Jósepsson,
bóndi í Pálshúsum í Garðabæ.
„Ég fæddist á kreppuárunum,
en þá bjuggu hér foreldrar mínir
og þar áður amma og afi. Alls
voru sextíu manns á svæðinu, allt
kotbændur og fjölskyldur þeirra.
Fólk lifði á landbúnaði og sjónum,
allt þar til stríðið kom og allir fóru
að vinna,“ segir Guðjón, sem
sjálfur gekk meðfram sjónum til
vinnu í fiski í Hafnarfirði aðeins
níu ára gamall.
„Ég var átta ára þegar herinn
kom, en þeir voru með vélbyssu-
hreiður í túninu heima og gengu
um hlaðið kvölds og morgna á sól-
arhringsvöktum. Þeir voru afar
góðir við mig, leyfðu mér að
fægja byssurnar sínar, fyrst Bret-
ar og síðar Kanadamenn, sem
reyndar voru svo líkir íslenskum
bændum að þeir komu í fjósið til
að mjólka kýrnar,“ segir Guðjón
brosmildur yfir minningunni.
Í túnum Pálshúsa hoppa ný-
fædd lömb og þriflegar kindur,
ásamt landnámshænum í fjósinu,
en áratugur er síðan Guðjón hætti
með kúabúskap.
„Maður verður einhvern tím-
ann að hætta þessu rugli. Það var
orðið svo einangrað að sækja
mjólkina hingað.“
Á bernskuárum Guðjóns var
byggðin í Hafnarfirði aðeins lítil
rönd húsaþyrpinga þar sem nú
stendur gamli bærinn.
„Mér er svo sem sama þótt það
þrengi að manni hér í sveitinni, en
svo kemur að því að við verðum
rekin burtu. Garðabær eignaðist
þessar jarðir með hrossabraski og
keypti af ríkinu, en Þjóðkirkjan
átti þessar jarðir og við leiguliðar
hjá henni. Eflaust áttum við for-
kaupsrétt á jörðunum, búin að búa
hér kynslóð fram af kynslóð, en
okkur voru aldrei boðnar þær til
kaups,“ segir Guðjón, sem komst í
fréttir í fyrra þegar hann skaut
hreinræktaðan boxerhund á land-
areign sinni.
„Maður stendur ekki aðgerðar-
laus og gónir á það þegar fé
manns er rifið á hol. Deginum
áður hafði annar hundur drepið
hjá mér kind og hálfdrepið aðra
sem dýralækni tókst að sauma
saman. Sá sagði ekki annað að
gera en að drepa hunda sem bíta
önnur dýr því annars héldu þeir
því áfram að salla búfénaðinn nið-
ur. Það er stutt í drápseðli hunda
og bæði ábyrgð og vinna sem fylg-
ir því að fara út með hund sem
annars er vanur inniveru. Þeir
verða vitlausir undir slíkum
kringumstæðum og ekki hægt að
fara í þá vopnlaus. Fólk ber enga
virðingu fyrir fé bændanna hér,
jafnvel þótt alls staðar séu skilti
sem sýni að bannað sé að vera
með lausa hunda. Í kjölfarið
stökkva kindurnar á víra, en
þannig misstu þrjár af mínum
kindum lömb sín í fyrrasumar.“
Guðjón segir sveitina vinsælt
útivistarhverfi þótt umferð-
argnýr og hávaði frá álverinu í
Straumsvík valdi æ meiri hljóð-
mengun.
„Mikið af fólki kemur eftir
veginum að ganga af sér spikið,
en fyrir rest, þegar hér verður
ekkert nema malbik og steypa,
mun íbúana vanta útivistarsvæði.
Að mínum dómi ætti svæðið að
vera óbyggt áfram, enda nátt-
úruperla og synd að sjá grænum
svæðum fækka á kostnað bygg-
ingaræðis, sem er fáránlegt, eins
og hér fjölgi um 30 þúsund manns
á ári! Ég veit ekki hver stendur
fyrir þessu, sennilega verktakar,
en svo eru menn flæmdir burtu
með tiltækum ráðum, eins og í
Fífuhvammi þar sem lóðagjöld
urðu að milljónum sem enginn réð
við að borga.“
Guðjón býr með systur sinni að
Pálshúsum, en bærinn er til fyrir-
myndar í öllu viðhaldi. Sannkölluð
paradís.
„Jú, mér finnst ég alltaf vera
kominn í sveitina eftir bæjarferð-
ir sem fara æ meira í taugarnar á
mér því ástandið hefur versnað
mikið á síðustu árum og umferð-
arþunginn þess valdandi að ekki
er fært nema á vissum tímum
dagsins. Þetta er ósköp þægilegur
staður, stutt í þjónustu og svo aft-
ur í sveitakyrrðina. Ég veit svo
ekki hvað ég má vera lengi. Fólk-
ið hér fréttir ekkert né fær að
vera með í ráðum.“
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/V
IL
H
EL
M
Aldrei me› í rá›um
GUÐJÓN JÓSEPSSON, BÓNDI Í PÁLSHÚSUM Í GARÐABÆ „Ég var átta ára þegar
herinn kom, en þeir voru með vélbyssuhreiður í túninu heima. Þeir leyfðu mér að fægja
byssurnar sínar, fyrst Bretar og síðar Kanadamenn, sem reyndar voru svo líkir íslenskum
bændum að þeir komu í fjósið til að mjólka kýrnar.“
DÝRAVINUR MEÐ LANDNÁMSHÆNU „Maður stendur ekki aðgerðarlaus og gónir á það þegar fé manns er rifið á hol. Deginum áður hafði annar hundur drepið hjá mér kind og hálfdrepið aðra sem dýralækni tókst að sauma
saman.“
Gu›jón Jósepsson, bóndi í Pálshúsum í Gar›abæ, komst í fréttir flegar hann
skaut boxerhund á landareign sinni, í sta› fless a› horfa á búféna› sinn rifinn á
hol. Hann man tímana tvenna, enda hvergi búi› annars sta›ar um dagana, alsæll
í sveitinni vi› stórborgina. fiórdís Lilja Gunnarsdóttir hitti Gu›jón me›al land-
námshænsna í fjósinu.